วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 596

หลี่หรูยืนอยู่ที่นั่นด้วยตัวเปล่า และมีใบหน้าที่เขินอายเล็กน้อย ผสมผสานเสน่ห์ของแม่หญิงเข้ากับความเขินอายของหญิงสาวได้อย่างลงตัว ทำให้คนอื่นเอาสายตาออกจากตัวเธอไม่ได้

ผิวขาวที่ราวกับหิมะ งดงามราวกับหยก

ที่สุดของความสวย!

อมตะชางเหม่ยกลืนน้ำลายอย่างแรง

หลี่หรูมองตรงไปที่อมตะชางเหม่ยแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า: "ชีวิตนี้ฉันไม่ขออะไรอีก ฉันขอแค่อยากมีเซ็กส์กับคุณ ตราบใดที่คุณยอมรับคำขอของฉัน ฉันก็จะบอกตำแหน่งของดาบเทียนซือให้คุณ”

อมตะชางเหม่ยหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า: "เสี่ยวหรู คุณน่าจะรู้อยู่แล้วว่า ฉันเป็นนักบวช ถ้าเธอกับฉันมีอะไรกัน มันจะผิดศีล คุณเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นเถอะ!"

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะพูดแบบนี่”

หลี่หรูกลอกตาไปที่อมตะชางเหม่ย แล้วพูดว่า "นักบวชลัทธิเต๋าทิ้งยาเม็ดอมฤตไว้และขอให้ฉันส่งมันให้กับคุณ"

“ยาอมฤตอยู่ที่ไหน” อมตะชางเหม่ยถามอย่างเร่งรีบ

หลี่หรูหันกลับไปและก้มลงมองหาบางอย่างใต้หมอน

อมตะชางเหม่ยใช้โอกาสนี้แอบดูร่างของหลี่หรูเล็กน้อย จากนั้นก็กลืนลงไปอย่างแรง

หลี่หรูหยิบกล่องไม้สี่เหลี่ยมเล็กๆ ออกมาจากใต้หมอน จากนั้นเดินไปส่งให้อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยเปิดกล่องไม้และเห็นเม็ดยาทรงกลมอยู่ข้างใน มันใส และดูเหมือนเป็นของที่มีค่า

“นี่คือยาอมฤตอะไร?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ยาแห่งความสุข” หลี่หรูกล่าวว่า: “นักบวชลัทธิเต๋าบอกว่ายานี้สามารถรักษาบาาแผนผลกระทบจากฟ้าดินของคุณได้”

"จริงเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยหยิบยาเม็ดขึ้นมา ถทอไว้หน้าจมุกของเขาแล้วดมสูบเข้าไปลึกๆ

ทันใดนั้น กลิ่นหอมอันแรงกล้าก็พุ่งเข้าจมูกของเขา และอมตะชางเหม่ยก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังบินขึ้นไปบนก้อนเมฆ ลอยอยู่ในอากาศ

ในเวลาเดียวกัน หลี่หรูที่เปลือยเปล่าก็เต้นต่อหน้าเขา ยิ้มหวาน ๆ ซึ่งทำให้หัวใจของคนนั้นเต้นเร็วขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง และความคิดชั่วร้ายในใจก็เดือดพล่านราวกับน้ำเดือด

เขารีบถอดเสื้อคลุมออก

…

เยี่ยชิว และ สุยเซิงที่ยืนอยู่ที่นั่น จ้องมองไปที่การกระทำของอมตะชางเหม่ย

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยเข้าสู่ค่ายกลแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพียงสองก้าวแล้วหยุดการเคลื่อนไหวใด ๆ โดยยังคงติดอยู่กับที่เหมือนก้อนหิน

ยี่สิบนาทีผ่านไป

อมตะชางเหม่ยยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

สุ่ยเซิงกังวลเล็กน้อยและพูดว่า "ศิษย์ลุงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

“ไม่ต้องกังวล ในเมื่อเขาบอกว่าเขาสามารถทำลายค่ายกลได้ งั้นก็คงมีวิธีรับมืออยู่” ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เห็นอมตะชางเหม่ยเคลื่อนไหว

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ เยี่ยชิว และ สุ่ยเซิง ไม่คาดถึงคืออมตะชางเหม่ยมีพฤติกรรมแปลกๆ เขาถอดเสื้อคลุมลัทธิเต๋าออกภายในไม่กี่วินาทีโดยเหลือเพียงกางเกงสีแดงสดไว้คู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็กอดมนุษย์หินและจูบที่มันอย่างดุเดือด

สุ่ยเซิงดูหวาดกลัว: "หมอเยี่ย ศิษย์ลุง เขาบ้าไปแล้ว!"

เกิดอะไรขึ้น?

เยี่ยชิว หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าอย่างเงียบ ๆ และถ่ายรูปการกระทำของอมตะชางเหม่ย

…

"มาสิ มามีความสุขกัน~" หลี่หรูราวกับงูน้ำ ริเริ่มที่จะพันตัวเองไว้รอบๆ อมตะชางเหม่ย

แม้ว่าอมตะชางเหม่ยจะเป็นนักบวชลัทธิเต๋า แต่เขาก็เป็นผู้ชายเช่นกัน

ผู้ชายคนไหนที่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจเช่นนี้ได้?

อมตะชางเหม่ยกอดหลี่หรูและจูบเธอในขณะที่มีการต่อสู้ทางอุดมการณ์อันดุเดือดในใจของเขา

“ไม่ได้ ฉันทำแบบนี่ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็จะผิดศีล”

“แต่เสี่ยวหรูได้ริเริ่มเช่นนั้น ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย ฉันยังจถือว่าเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”

“นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าปฐมาจารย์ได้เดาไว้แล้ว เมื่อฟังจากคำพูดของเสี่ยวหรู เขาคงไม่ตำหนิฉันหรอก”

“ครั้งนี้ครั้งเดียว หลังจากครั้งหนึ่งแล้ว ฉันจะตัดขาดกับเสี่ยวหรูแน่นอน”

“ ไม่ใช่สิ ในเมื่อปฐมาจารย์ได้คาดเดาไว้แล้ว เขาจะไม่ยอมให้ฉันทำผิดศีลอย่างแน่นอน เพราะยังไงแล้วฉันก็เป้นพระอาจารย์ของภูเขาหลงหู่”

อมตะชางเหม่ยตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงผลักหลี่หรูออกไปอย่างกะทันหัน กัดปลายลิ้นของตัวเอง และฟื้นคืนสติในทันที

“ฉางเหมย ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้? คุณไม่ชอบฉันเหรอ?”

หลี่หรูมองไปที่อมตะชางเหม่ยด้วยท่าทางน่าสงสาร ทำให้คนอื่นเอ็นดู

สุ่ยเซิงกลัวเล็กน้อยและหยุดทันที หลังจากรอสักพัก เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง

ฉากตรงหน้าเขาเปลี่ยนไป

มีหิมะตกหนักจากบนท้องฟ้า และบนฝั่งแม่น้ำมีเด็กทารกนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ ยิ้มให้เขา

“เด็กคนนี้คือฉันหรือเปล่า”

“ฉันย้อนเวลากลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน?”

“ไม่ใช่สิ ศิษย์ลุงบอกว่า นี่เป็นเพียงภาพลวงตา ต้องตั้งสติให้จิตใจสงบ” สุ่ยเซิงรีบหลับตาและท่องมนต์แห่งความสงบอย่างเงียบ ๆ

สิบนาทีต่อมา

สุ่ยเซิงลืมตาขึ้นและพบว่าเขายืนอยู่ท่ามกลางมนุษย์หินสิบแปดตัว ภาพริมแม่น้ำที่เขาเคยเห็นมาก่อนได้หายไปแล้ว

เขารีบเดินออกจากค่ายกลหินอย่างรวดเร็ว

“เอ้ะ ทำไมคุณออกมาเร็วขนาดนี้” อมตะชางเหม่ยถามด้วยความประหลาดใจ: “คุณไม่เจอภาพลวงตาเหรอ?”

“ฉันเจอ แต่ฉันทำตามคำแนะนำของศิษย์ลุงว่าตั้งสติให้จิตใจสงบและก็ท่องมนต์สงบเจ็ดครั้งอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินออกจากภาพลวงตา”

แบบนี้ก็ได้เหรอ?

อมตะชางเหม่ยสาปแช่งในใจ ปฐมาจารย์ คุณจะหลอกใครก็ได้ทำไมต้องมาหลอกฉัน ทำให้ฉันต้องถอดเสื้อออกหมด

“ศิษย์ลุง หมอเยี่ยได้เข้าสู่ค่ายกลแล้ว” ทันใดนั้นเสียงของสุ่ยเซิงก็ดังขึ้น

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้นและเห็นเยี่ยชิวเดินเข้าไปในค่ายกลหิน

“ศิษย์ลุง คุณคิดว่าหมอเยี่ยต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจากออกจากค่ายกล?” สุ่ยเซิงถามอย่างสงสัย

“ไอ่หนุ่มนี้แบกภาระไว้เยอะมากเกิน เกรงว่าเขาจะต้องใช้เวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงถึงจะออกมาได้”

อมตะชางเหม่ยเตือนอย่างเสียงดัง: "ไอ้หนุ่ม คุณต้องยึดมั่นในหัวใจและอย่าคิดมาก ไม่อย่างนั้นคุณจะตกอยู่ในภาพลวงตาและไม่สามารถออกมาได้"

“ภาพลวงตาของปฐมาจารย์นั้นทรงพลังมาก ฉันเกือบจะติดกับดักไป คุณต้องระวัง…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ดวงตาของอมตะชางเหม่ยก็เบิกกว้างขึ้น

เพราะเยี่ยชิวได้ออกมาจากค่ายกลแล้ว

เมื่อมองไปที่อมตะชางเหม่ยที่ตกตะลึง เยี่ยชิว ก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม: "ภาพลวงตาของจางเทียนซือ แค่นี้เหรอ?"