วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 620

เมื่อประตูใหญ่ของห้องหลักเปิดออก ผู้อาวุโสทั้งสามท่านก็เดินออกมาจากด้านใน

ปรมาจารย์เภสัชศาสตร์ หลี่ชุนเฟิง!

ปรมาจารย์แผนกกระดูก เนี่ยเสวียเลี่ยง!

ราชาเข็มทอง จางจิ่วหลิง!

ในเวลานี้ ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนทั้งสามท่านมีสีหน้าที่เคร่งขรึม

เฉียนปั๋วเหวินเห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขา ในใจก็เต้น"ตึกตัก" รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี จึงรีบเดินเข้าไปเผชิญหน้า และเอ่ยถามว่า : "ปรมาจารย์ทั้งสามท่าน พ่อของฉันเขา....."

"ศาสตราจารย์เฉียน สถานการณ์พ่อของคุณไม่ค่อยสู้ดีนัก" หลี่ชุนเฟิงกล่าว

เฉียนปั๋วเหวินมีสีหน้าซีดเผือดลงทันที

เฉียนเว่ยตงถามต่อว่า : "ปรมาจารย์ทั้งสามท่าน ท้ายที่สุดแล้วพ่อของฉันป่วยเป็นโรคอะไรเหรอ?"

"โรคของผู้อาวุโสเฉียนค่อนข้างแปลกประหลาด พวกเราพูดออกมาพูดคุณอาจจะหัวเราะก็ได้นะ คือตนถึงตอนนี้พวกเราทั้งสามคน ก็ยังหาสาเหตุของโรคของผู้อาวุโสเฉียนไม่เจอเลย" เนี่ยเสวียเลี่ยงตอบกลับ

จางจิ่วหลิงกล่าวต่ออีกว่า : "พวกเราทั้งสามคน ก็ถือว่าเป็นแพทย์ที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย แต่โรคของผู้อาวุโสเฉียน เฮ้อ....."

เขาถอนหายใจยาว

จางจิ่วหลิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเชื่อว่าคนในที่นี้ เข้าใจความหมายของเขาดี

"ปรมาจารย์ทั้งสามท่าน ไม่ว่าอย่างไร พวกคุณได้โปรดหาทางช่วยท่านอาจารย์ด้วยเถอะ"

เลขานุการหวังกล่าวว่า : "อาจารย์อุทิศตนเองให้กับสถาบันการศึกษามาทั้งชีวิต เพื่อบ่มเพาะบุคคลสำคัญให้กับประเทศมานับไม่ถ้วน เขาสมกับเป็นผู้ที่สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศอย่างแท้จริง"

"ปรมาจารย์ทั้งสามท่าน ฉันขอร้องพวกคุณล่ะ ช่วยท่านอาจารย์ด้วยนะ!"

เลขานุการหวังพูดจบ พร้อมกับผู้ว่าการหานและคนอื่นๆ ต่างโค้งคำนับให้กับปรมาจารย์แพทย์แผนจีนทั้งสามคนนั้น

"ทุกท่านไม่ต้องมีพิธีรีตองมากมายเช่นนี้หรอก"

"พวกเราเป็นหมอ ตราบใดที่ยังพอมีหวัง เราจะทำอย่างสุดความสามารถ"

หลี่ชุนเฟิงขมวดคิ้วพร้อมกับกล่าวว่า : "แต่ร่างกายของผู้อาวุโสเฉียนไม่ได้มีอาการบาดเจ็บภายนอก และไม่ได้รับสารพิษใดๆ แต่เขากลับไม่ได้สติ สัญญาณชีพลดลงอย่างรวดเร็ว อวัยวะส่วนใหญ่ล้มเหลว ช่างน่าแปลกจริงๆ"

"มันน่าแปลกจริงๆ ฉันเป็นหมอมานานหลายปี ยังไม่เคยเห็นสถานการณ์อย่างผู้อาวุโสเฉียนเช่นนี้มาก่อนเลย" เนี่ยเสวียเลี่ยงกล่าว

"ฉันเพิ่งฝังเข็มให้ผู้อาวุโสเฉียนไปหลายเข็ม แต่ไม่มีผลอะไรเลย ศาสตราจารย์เฉียน คุณควรเชิญคนที่มีความสามารถคนอื่นมาดีกว่า!"

จางจิ่วหลิงพูดเช่นนี้ หัวใจของเฉียนปั๋วเหวินก็จมดิ่งลงไป

ทั้งสามท่านตรงหน้านี้ พูดได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีอำนาจสูงสุดในโลกทางการแพทย์ ถ้าแม้กระทั่งพวกเขาสามคนยังจนปัญญา มันจะแตกต่างอะไรกับการประกาศความตายอย่างเป็นทางการล่ะ?

หลี่ชุนเฟิง : "ต้องขอโทษจริงๆ พวกเราสามคนจนปัญญาแล้ว และคนอื่นที่จะสามารถรักษาผู้อาวุโสเฉียนได้นั้นแทบจะเป็นศูนย์ เว้นแต่ว่า......"

"เว้นแต่ว่าอะไร?" เฉียนปั๋วเหวินรีบกล่าว

"เว้นแต่ว่าสวีลิ่วจะลงมือเอง" หลี่ชุนเฟิงกล่าว : "สวีลิ่วเป็นผู้นำหนึ่งในสี่ปรมาจารย์แพทย์แผนจีน วิชาแพทย์ของเขาเหนือกว่าพวกเราทั้งสามคนด้วยซ้ำ"

"พวกคุณสามารถไปหาเขาที่ภูเขาเหลาซานได้"

"เมื่อสิบปีก่อน สวีลิ่วได้เข้าร่วมลัทธิเต๋า และอยู่อย่างสันโดษที่ภูเขาเหลาซาน"

เฉียนเว่ยตงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ : "หลังจากที่คุณพ่อหมดสติไป ฉันได้ส่งคนไปตามหาหมอเทวดาสวีที่ภูเขาเหลาซานแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังตามหาไม่เจอ"

"หากตามหาสวีลิ่วไม่เจอ เช่นนั้นผู้อาวุโสเฉียนก็คงไม่สามารถรักษาได้แล้วจริงๆ ศาสตราจารย์เฉียน พวกคุณเตรียมเรื่องงานศพเอาไว้บ้างเถอะ!"

หลี่ชุนเฟิงพูดจบ ก็เตรียมตัวจากไป

"ผู้อาวุโสหลี่ ได้โปรดหยุดก่อน" เฉียนปั๋วเหวินเรียกหลี่ชุนเฟิงให้หยุด และเอ่ยถามว่า : "ผู้อาวุโสหลี่ พ่อของฉันยังอยู่ได้อีกนานแค่ไหนเหรอครับ?"

หลี่ชุนเฟิงคิดไตร่ตรองชั่วครู่ ก็ตอบกลับว่า : "ตามการคาดการของฉัน ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ได้อีก 1-2 ชั่วโมง"

อะไรนะ!

เพียงแค่ 1-2 ชั่วโมงเท่านั้นเหรอ?

เฉียนปั๋วเหวินขอบตาแดงก่ำ หากพูดเช่นนี้ จิ้งหลานจะไม่สามารถได้เห็นพ่อเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ

หลี่ชุนเฟิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา : "แน่นอนว่า ถ้าพวกคุณต้องการทำให้ผู้อาวุโสเฉียนอยู่ได้อีกสักพักอยู่ มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี"

"วิธีอะไรเหรอ? ผู้อาวุโสหลี่ได้โปรดแจ้งให้ทราบด้วย" เฉียนปั๋วเหวินรีบเอ่ยถาม

หลี่ชุนเฟิงกล่าวว่า : "ใช้โสมอายุร้อยปีมาต้มให้เป็นยาบำรุง และป้อนให้ผู้อาวุโสเฉียนดื่ม ทำเช่นนี้ ผู้อาวุโสเฉียนจะยังสามารถอยู่ได้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้"

"เพียงแต่ว่า โสมอายุร้อยปีล้ำค่าอย่างยิ่ง และหายากมาก"

"ที่บ้านของฉันมีหนึ่งอัน แต่ถ้ากลับไปเอาตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ทันเวลาแล้ว"

"อีกอย่างหนึ่ง ด้วยสถานการณ์ของผู้อาวุโสเฉียน การอยู่ต่ออีกคืนหนึ่งมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ"

"ฉันกับเขาค่อนข้างคุ้นเคยกัน ฉันโทรไปจะดีกว่า!"

จางจิ่วหลิงเดินออกไป พร้อมกับโทรหาเยี่ยชิว และพูดคุยกันสองสามประโยค จากนั้นก็มีรอยยิ้มเดินกลับมา และบอกกับทุกๆ คนว่า : "ข่าวดี"

"ฉันจะบอกว่าเขากำลังมาทำที่ธุระที่ซูหางพอดี เขาขึ้นเครื่องบินแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงแล้ว"

"ฉันบอกถึงสถานการณ์ให้เขาทราบแล้ว เขาตกลงที่จะลงมือรักษาผู้อาวุโสเฉียนแล้ว"

ทุกๆ คนได้ยินก็ดีใจ

เฉียนปั๋วเหวินกับเฉียนเว่ยตงก็รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

"เหล่าเนี่ย เหล่าจาง เราไปต้มยากันก่อนเถอะ ศาสตราจารย์เฉียนพวกคุณเฝ้าผู้อาวุโสเฉียนอยู่ที่นี่ มีอะไรก็เรียกเราได้ตลอดเวลา"

หลี่ชุนเฟิงพูดจบ เขากับเนี่ยเสวียเลี่ยง จางจิ่วหลิงก็ไปที่หลังบ้านพร้อมกัน

ระหว่างทาง

เนี่ยเสวียเลี่ยงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ และเอ่ยถามว่า : "เหล่าจาง เมื่อกี้คุณบอกว่าคนคนนั้นเป็นใครนะ?"

จางจิ่วหลิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม : "เยี่ยชิว"

"เป็นเขานี่เอง!" เนี่ยเสวียเลี่ยงเคยได้ยินหมอที่ชื่อเยี่ยชิวที่จางจิ่วหลิงพูดถึงทางโทรศัพท์มานานแล้ว เขารู้ถึงสถานการณ์ของเยี่ยชิว ด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยถามว่า : "เหล่าจาง เยี่ยชิวอายุยังน้อย เขาจะสามารถทำได้เหรอ?"

จางจิ่วหลิงกล่าวว่า : "นายพลไป๋ตระกูลไป๋จากปักกิ่ง ที่ป่วยกำลังจะตายก่อนหน้านี้ พวกคุณรู้แล้วใช่ไหม?"

หลี่ชุนเฟิงกับเนี่ยเสวียเลี่ยงพยักหน้า

"นายพลไป๋ก็คือเป็นคนที่ได้รับการรักษาจากเยี่ยชิวเช่นกัน"

เมื่อได้ฟังข่าวนี้ หลี่ชุนเฟิงกับเนี่ยเสวียเลี่ยงก็ตกตะลึงอยู่ในใจ

"ทักษะทางการแพทย์ของเยี่ยชิวเหนือกว่าฉันมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถรักษาผู้อาวุโสเฉียนให้หายดีได้ แต่เขาน่าจะยืดอายุของผู้อาวุโสเฉียนได้อีกสักพักหนึ่งเลย"

จางจิ่วหลิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม : "รอดูวิธีการของเขา พวกคุณจะเข้าใจว่าอัจฉริยะทางการแพทย์อย่างแท้จริงเป็นอย่างไร"

อัจฉริยะ?

หลี่ชุนเฟิงได้ยินคำคำนี้ ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า ระหว่างทางที่มายังเมืองซูหาง เขาได้พบเจอกับชายหนุ่มคนหนึ่ง

ชายหนุ่มคนนั้นก็เป็นอัจฉริยะทางการแพทย์เช่นกัน

หลี่ชุนเฟิงแอบคิดว่า : "ก็ไม่รู้ว่า อัจฉริยะคนนั้นที่ฉันได้เจอ เมื่อเทียบกันกับเยี่ยชิว ใครจะเก่งกาจกว่ากัน?"