วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 671

ขณะที่เฉียนตัวตัวกำลังพูดถึงหม่าตงอยู่นั้น แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับกล่าวต่ออีกว่า

"กลุ่มเครือตระกูลหม่าดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ โดยมีสินทรัพย์รวมหลายพันล้าน พ่อของหม่าตงครองตำแหน่งบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในซูโจวมาอย่างยาวนานตลอดสิบปีที่ผ่านมา"

"ไม่เพียงเท่านั้น พ่อของหม่าตงยังเป็นแขกประจำในรายชื่อของนิตยสารฟอร์บส์ด้วย โดยตัวเขามีมูลค่านับหมื่นล้านเหรียญ"

"ที่จริงแล้วหม่าตงเป็นเพลย์บอยตัวพ่อที่ทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เพียงเพราะครอบครัวของเขามีเงิน"

"สองปีที่แล้ว พ่อของหม่าตงให้เงินเขาห้าร้อยล้านเหรียญ เขาเปิดบริษัทจิวเวลรี่เป็นของตัวเองและทำเงินได้มากมาย ว่ากันว่าตอนนี้ตัวเขามีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันล้านเหรียญ"

"ด้วยเหตุนี้ คนรวยรุ่นที่สองในซูโจวจึงต่างยกให้หม่าตงเป็นผู้นำธุรกิจรุ่นเยาว์"

เมื่อเฉียนตัวตัวพูดเช่นนี้ เขาก็โกรธขึ้นมา

"แม่งเอ้ย กล้ามาแย่งที่จอดรถของฉันได้ ถ้าไม่ถือว่าเขารวยกว่าฉันละก็ ป่านนี้ฉันลากเขามาจัดการไปนานแล้ว"

"อ้อใช่ นายต้องระวังหม่าตงคนนี้เอาไว้หน่อยนะ"

เฉียนตัวตัวพูดเตือนเยี่ยชิวขึ้นมา

เยี่ยชิวกลับไม่คิดแบบนั้น "ก็แค่ลูกคนรวยคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมต้องระวังเขาด้วย?"

เฉียนตัวตัวกล่าว "นายไม่รู้อะไร หม่าตงอยู่ทั้งแวดวงสีขาวและแวดวงสีเทา อีกอย่างเขาเป็นคนตระหนี่มาก นายอย่าไปมีเรื่องกับเขาดีที่สุด"

"พอได้แล้ว รีบไปหาที่จอดรถกันเถอะ"

เยี่ยชิวไม่อยากไปใส่ใจกับหม่าตงอะไรเท่าไร อย่าว่าแต่ลูกชายของคนที่รวยที่สุดในซูโจวเลย ต่อให้เป็นลูกชายของคนที่รวยที่สุดในประเทศเขาก็ไม่กลัว

ต่อให้หม่าตงอวดดีหรือร้ายกาจมากแค่ไหน เขาก็คงสู้ไป๋ยวี่จิงและเซียวชิงตี้ไม่ได้หรอก

หลัจากที่เฉียนตัวตัวจอดรถเสร็จก็ได้พาเยี่ยชิวพร้อมกับหลินจิงจื้อเข้าไปในบาร์

เมื่อยืนอยู่ที่หน้าประตู เยี่ยชิวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แสงไฟกะพริบวิบวับ

บรรยากาศที่มีเสียงดังอึกทึกครึกโครมพร้อมกับคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าเบียร์และบุหรี่

เสียงเพลงที่เปิดดังสนั่นจนแก้วหูแทบพัง บรรดาหนุ่มสาวต่างโยกเหย้าไปตามจังหวะดนตรีอย่างหนักหน่วง

ยังมีหญิงสาวที่แต่งกายยั่วยวนเซ็กซี่ที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชายพร้อมกับเต้นโยกย้ายกระตุ้นต่อมประสาทของบรรดาผู้ชายเหล่านั้น

"เสียงดังอะไรขนาดนี้ หรือว่าเราเปลี่ยนที่ดีไหม?" เยี่ยชิวไม่ค่อยชอบบรรยากาศในบาร์แห่งนี้สักเท่าไร

"มาถึงที่นี่แล้ว อย่าเปลี่ยนเลย" หลินจิงจื้อจูงมือเยี่ยชิวเข้าไป

ขณะที่ทั้งสามเพิ่งจะเดินเข้าไปก็กลับดึงดูดสายตาของผู้คนจำนวนไม่น้อย

แน่นอนว่าสายตาของผู้คนเหล่านี้ต่างจ้องมองไปที่หลินจิงจื้อ

มีน้อยมากที่ผู้หญิงมาเที่ยวผับบาร์จะใส่กี่เพ้ามา หลินจิงจื้อสวมชุดกี่เพ้าที่สามารถมองเห็นทรวงทรงรูปร่างได้อย่างชัดเจน รวมถึงรูปร่างที่ได้สัดส่วนพร้อมกับใบหน้าที่สวยงามชวนให้หลงใหลของเธอทำให้เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนได้มากยิ่งขึ้น

"ว้าว ผู้หญิงคนนั้นโคตรสวยเลย"

"จริงด้วย อิจฉาผู้ชายคนนั้นที่ยืนข้างเธอจังเลย"

"ผู้ชายคนนั้นทำบุญด้วยอะไรกัน ทำไมเขาถึงเจอผู้หญิงที่สวยงามอะไรขนาดนี้ได้"

"ผู้หญิงคนนั้นสวยเหลือเกิน ถ้าฉันได้นอนกับเธอสักคืน ต่อให้ฉันอายุสั้นลงสิบปีฉันก็ยอม"

"เหลวไหล พูดเหมือนคนอื่นไม่อยากทำแบบนั้น"

"ฮ่าๆๆ......"

กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างพากันพูดจาเชิงหยาบคาย

เฉียนตัวตัวเห็นว่าเยี่ยชิวไม่ค่อยชอบบรรยากาศของที่นี่เท่าไรจึงได้พยายามหาที่นั่งที่เงียบสงบและจากนั้นทั้งสามก็นั่งลง

"ดื่มเหล้าอะไรดี?" เฉียนตัวตัวกล่าว "ที่นี่มีเครื่องดื่มทุกยี่ห้อเลยนะ"

"อะไรก็ได้"

เมื่อเยี่ยชิวพูดมาแบบนี้ จากนั้นเฉียนตัวตัวก็หันไปดีดนิ้วเรียกพนักงาน

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย "เรื่องนี้นายต้องถามพี่สะใภ้ของนายเอา"

เฉียนตัวตัวมองไปที่หลินจิงจื้อ

หลินจิงจื้อกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เยี่ยชิวไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้"

เฉียนตัวตัวกล่าวอย่างอิจฉา "ถ้านายชนะ นายก็จะได้เป็นปราชญ์ทางการแพทย์คนแรกในประวัติศาสตร์การแพทย์แผนจีนในรอบสามร้อยปีที่ผ่านมา เมื่อถึงตอนนั้นนายจะมีชื่อเสียงไปทั่วโลก และนายจะเป็นที่นิยมมากกว่าจตุโลกบาลอย่างแน่นอน บรรดารายการวาไรตี้ทางสถานีโทรทัศน์เหล่านั้นจะต้องขอให้นายไปออกรายการ หรือผู้กำกับบางคนอาจขอให้นายไปเล่นภาพยนตร์ หรือนายจะรับฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของนายดีไหม?"

"ฉันไม่ต้องการผู้จัดการส่วนตัว" เยี่ยชิวกล่าว "ต่อให้ต้องการจริงฉันก็ไม่มีทางให้นายมาเป็นหรอก"

ทันใดนั้นเอง เฉียนตัวตัวก็รู้สึกเหมือนถูกโจมตีด้วยกระสุนปืนใหญ่

และขณะนี้เอง

พนักงานคนหนึ่งก็ยกถาดเข้ามาพร้อมกับหันไปพูดกับหลินจิงจื้อ "คุณผู้หญิงครับ นี่คือวิสกี้ที่คุณชายหม่ามอบให้คุณครับ"

หลินจิงจื้อรู้ได้ทันทีว่าเครื่องดื่มที่อยู่บนถาดคือวิสกี้รอยัลซาลุท แค่แก้วเดียวใบนี้กลับมีมูลค่าเทียบได้กับเงินครึ่งปีของคนธรรมดาเลยก็ว่าได้

เธอเงยหน้าขึ้นชำเลืองมอง

จากนั้นก็เห็นหม่าตงยืนยิ้มและพยักหน้าให้เธออยู่ไม่ไกลออกไป และข้างกายของหม่าตงยังมีหนุ่มสาวอีกหลายคน แต่ละคนต่างแต่งกายอย่างสวยงาม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าต่างเป็นลูกของเศรษฐีคนมีเงิน

"เอากลับไปเถอะ!" หลินจิงจื้อปฏิเสธไปทันที

พนักงานคนนั้นขมวดคิ้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจออะไรแบบนี้

เมื่อก่อนไม่ว่าคุณชายหม่ามอบวิสกี้ให้ผู้หญิงคนไหน ผู้หญิงเหล่านั้นต่างดีอกดีใจเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง ไม่ใช่เหมือนหลินจิงจื้อที่ปฏิเสธอย่างไม่ไยดีอะไรแบบนี้

ไม่รู้จักคว้าโอกาสดีๆ นี้ไว้

พนักงานพยายามพูดเกลี้ยกล่อมหลินจิงจื้อ "คุณผู้หญิงครับ คุณชายหม่าไม่ได้มอบวิสกี้ให้ใครได้ง่ายๆ ผมแนะนำให้คุณรับไว้จะดีกว่า หากคุณชายหม่าโกรธขึ้นมา เอ่อ....."

เยี่ยชิวพูดออกไปทันที "ไสหัวไป!"