วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 733

ฟูววว

สายลมหนาวส่งเสียงพัดผ่าน

เกล็ดหิมะต่างกำลังพัดพริ้วอย่างกระหน่ำ

เยี่ยชิวและคนอื่นๆส่งจิตสังหารขึ้นสู่บนท้องฟ้า และรีบวิ่งไปหาอาสมาน

"ฮ่าฮ่า ยังมีอีกสองคนสินะที่ฉันจะต้องส่งลงนรก ดีเลย"

อาสมานถือคทา ชี้ไปที่เยี่ยชิวและอีกห้าคนแล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง: "ฉันจะไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ ฉันจะส่งพวกแกไปพร้อมกันให้หมดนี่เลย!"

“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว แกยังกล้าที่จะเย่อหยิ่งอยู่อีกสินะ ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะแสดงอะไรสนุกๆให้แกดูซะแล้ว”

หลังจากที่เซียวจิ่วพูดจบ เขาก็ยื่นดาบในมือให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวงงงัน

ไม่เข้าใจว่าเซียวจิ่วจะสื่อถึงอะไร?

“ดาบในมือนายนั้นแย่เกินไป ใช้ดาบของฉันเถอะ!” เซียวจิ่วกล่าวว่า: "แม้ว่าดาบของฉันจะไม่ดีเท่าดาบจักรพรรดิฉือเซียว แต่มันก็เปื้อนไปด้วยเลือดมานับไม่ถ้วน และยังเป็นดาบที่เหมาะสำหรับการฆ่าคนด้วย"

เยี่ยชิวถามว่า: "คุณให้ดาบผม แล้วคุณจะจัดการกับตาแก่นั่นยังไง?"

“อยากรู้งั้นเหรอ?” เซียวจิ่วยิ้มอย่างมีลับลมคมใน: "อีกเดี๋ยวนายก็จะได้รู้"

เซียวจิ่วยื่นดาบไปที่มือให้เยี่ยชิว จากนั้นเดินไปหาอาสมาน

ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวไปข้างหน้า ดูเหมือนว่าออร่าพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าเซียวจิ่วจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หลังของเขาก็ยังยืดตรงราวกับดาบศักดิ์สิทธิ์ และจะยอมสู้ตายดีกว่าจะยอมแพ้

ในเวลาเดียวกันนั้น

เซียวจิ่วเปล่งออร่าที่รุนแรงขึ้น และพลุ่งพล่านราวกับเสือสิงห์ที่พึ่งตื่นขึ้น

"ตึง!"

เซียวจิ่วตั้งใจจะจัดการภายในทีเดียว และทันใดนั้นก็มีเสียงดังเหมือนเสียงกลองสงครามตี เสียงดังสั่นสะเทือน และมีรอยแตกลึกปรากฏขึ้นบนพื้นทันที

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขายังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในช่วงเวลาเพียงชั่วครู่ เยี่ยชิวพบว่าจิตวิญญาณการต่อสู้ของเซียวจิ่วได้สูงถึงระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน ราวกับว่าเขาถูกครอบงำโดยเทพเจ้าแห่งสงคราม

เกล็ดหิมะที่กำลังร่วงโรยลงมา เมื่อพวกมันอยู่ห่างจากเสี่ยวจิ่วเพียงสองเมตร ต่างก็แตกออกเป็นชิ้นๆ

จิตสังหารนั่นถึงขั้นทำลายเกร็ดน้ำหิมะนั่นเลยทีเดียว!

ดวงตาอันเย็นชาของอาสมานฉายแววแปลกๆ ดูเหมือนกับ…

ตื่นเต้น!

ใช่ เขากำลังตื่นเต้น

เช่นเดียวตอนที่นักล่ารู้สึกเมื่อเห็นเหยื่อ

“ผู้ชนะเลิศโหว ในที่สุดนายก็จะใช้ไพ่ไม่ตายแล้วสินะ?”

“ดีมาก!”

“หวังว่านายจะไม่ทำให้ฉันคนนี้ต้องผิดหวัง”

ร่างกายของอาสมานยังปล่อยออร่าอันเยือกเย็นราวกับหลุดมาจากนรกทั้งเก้าซึ่งทำให้ผู้คนต้องตัวสั่นเลยทีเดียว

จากนั้น เขาก็ชี้คทาของเขาไปที่เซียวจิ่ว และตะโกนเสียงดัง: "เข้ามารับความตายซะเถอะ!"

อาสมาน ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า เขาพูดว่า "นายเป็นแค่ปรมาจารย์อันดับเทพที่รอดเป็นคนสุดท้าย มีสิทธิอะไรมาตะโกนใส่ฉัน ไอ้ขยะ!"

ขยะ…

จะมีใครกล้าพูดแบบนี้กันวะ?

รู้ไหมว่า อาสมานเป็นปรมาจารย์อันดับที่สิบในอันดับเทพและเป็นหัวหน้าที่ทรงพลังที่สุดในบรรดาสำนักพราหมณ์!

แล้วปกติจะมีใครกล้าเรียกเขาว่าขยะกันล่ะ?

แต่เซียวจิ่วกลับด่าไปแล้ว

เยี่ยชิวและคนอื่นๆ รู้สึกได้ว่าเลือดมันกำลังเดือดพลุ่งพล่าน และพวกเขาทั้งหมดรู้สึกถึงพลังครอบงำที่ไม่มีใครเทียบได้จากร่างของเซียวจิ่ว

พลังครอบงำนี้มาจากความมั่นใจในตนเองอย่างแรงกล้า

อาสมานพูดอย่างเย็นชา: "เหอะ เซียวจิ่ว นายเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าเรียกฉันว่าไอ้ขยะ! แล้วนายจะต้องชดใช้กับคำพูดนั่นและการกระทำของนายอย่างแน่นอน!"

อย่างไรก็ตาม คำตอบตอบอาสมานนั้นมีเพียงคำเดียวเท่านั้น

“ฆ่า!”

เซียวจิ่วคำรามและพุ่งออกไป

อาสมันโจมตีเซียวจิ่วทันที

ทั้งสองต่างพุ่งชนกัน ราวกับดาวหางพุ่งชนโลก

การเผชิญหน้ากันอย่างดุเดือดนี้

ในชั่วพริบตา ทั้งสองแลกใช้กระบวนท่าไปมากกว่าสามสิบกระบวนท่า

คทาชนกับหมัด และมีเลือดกระเซ็น

ตึกตึกตึก

อาสมานถอยไปสิบก้าวก่อนจะทรงตัวได้ มือขวาของเขาจับคทาที่พังทลายลง และเลือดก็ไหลมาไม่หยุด

“ผู้ชนะเลิศโหวได้เปรียบอยู่ในตอนนี้!”

เยี่ยชิวและคนอื่นๆ เบิกตากว้างและตกใจเล็กน้อย พวกเขาไม่คิดว่าเซียวจิ่วที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมา และยังสามารถโจมตีอาสมานได้

“ฆ่ามัน!”

เซียวจิ่วส่งเสียงคำราม และร่างของเขาก็พุ่งออกไปด้วยพลังครอบงำ เขาเป็นเหมือนปีศาจที่หลุดออกมาจากนรก หลุดออกจากการคุมขังอย่างไงอย่างงั้น มันดูน่ากลัวอย่างยิ่ง

ใบหน้าของอาสมานเริ่มเคร่งขรึม และเริ่มท่องคาถา เสียงของเขาแปลกและรุนแรงราวกับว่าลำคอของเขาเต็มไปด้วยตะปู ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกตัวชาไปทั้งตัว

วินาทีต่อมา คทาก็ลอยอยู่เหนือศีรษะของอาสมาน ปล่อยแสงสีขาวเจิดจ้าออกมา

วิชาคุณไสย!

และต้องทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจ แสงสีขาวนี้ไม่ได้โจมตีเซียวจิ่ว แต่กลับห่อหุ้มตัวอาสมานเอาไว้ เหมือนกับฝาแก้วใสที่ปกคลุมอาสมานไว้ข้างใน

ปึง!

เซียวจิ่วชกไปโดนแสงสีขาว มีเพียงเสียง "ตุบ" ราวกับว่าหมัดโดนแผ่นเหล็ก

แสงสีขาวนั้นแข็งแกร่งมาก ไม่มีแรงสั่นสะเทือนใดๆ และอาสมานที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวเลยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

อาสมานยิ้มและพูดว่า: "เซียวจิ่ว ฉันผู้ไม่เคยแพ้มาก่อน นายคิดว่านายจะทำอะไรฉันได้?"

“นายถามว่าฉันทำอะไรนายได้บ้างสินะ? งั้นฉันจะบอกให้ ฉันสามารถทุบนายให้ตายได้!”

ดวงตาของเซียวจิ่วเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต และเขาก็ปล่อยหมัดออกไปรัวๆ กระทบกับแสงสีขาว และเสียง "ตุบตุบ" ก็ดังก้องอย่างต่อเนื่อง สั่นสะเทือนทั่งหล้า

หมัดของเขานั้นมันช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง ไม่เพียงเขาจะดูอาจหาญเท่านั้น แต่จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขายังเพิ่มขึ้นอีกด้วย

ยิ่งสู้ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่สามารถต้านทานหมัดของเซียวจิ่วได้

สิบหมัดติดต่อกัน

"ฟุบ!"

แสงสีขาวแตกกระจาย อาสมานถูกต่อยกระเด็นออกไป