วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 738

ห่างออกไปสิบเมตร

หลงหนู่ใกล้เข้ามาถึงแล้ว

เยี่ยชิวรู้สึกว่าตาพร่าไปหมด จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง "ปัง" จากด้านข้าง และเยี่ยอู่ตี้ก็ถูกกระแทกออกไป

นี่มัน…

ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เยี่ยอู่ตี้เป็นถึงปรมาจารย์ระดับสูงที่ได้ฝึกฝนชี่แท้ทั้งสองมาแล้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่สามารถป้องกันการโจมตีของหลงหนู่ได้

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!

หลงหนู่ไล่ตามเขาและต้องการฆ่าเยี่ยอู่ตี้

“เดี๋ยวก่อน!”

เยี่ยชิวพูดอย่างเร่งรีบ

หลงหนู่หยุดชะงัก จากนั้นหันกลับไปมองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่เย็นชา: "นายจะทำอะไร?"

“พี่สาว หยุดก่อนแปปนึงจะได้มั้ย? ผมอยากจะพูดอะไรกับคุณสักหน่อย”เยี่ยชิวตีหน้าแสร้งทำเป็นจริงใจ

หลงหนู่ตะโกน: "จะพูดอะไรก็พูดๆมา!"

ให้ตายเถอะ ดุอย่างกับแม่เสือ

เยี่ยอู่ตี้ยิ้ม และถามว่า "ผมแค่สงสัยว่าพี่สาวอายุเท่าไหร่กันนะ?"

ดวงตาของหลงหนู่แสดงถึงเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า: "นี่นายกำลังล้อฉันเล่นงั้นเหรอ?"

“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่” เยี่ยชิวรีบปฏิเสธและพูดว่า “ก็แค่คุณสวมหน้ากากอยู่ เลยไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคุณ ผมเลยสงสัยว่าคุณจะอายุเท่าไหร่”

“ผมว่า คุณต้องอายุยังน้อยอยู่แน่”

"แล้วก็รูปลักษณ์ของคุณยังดู... " หลังจากที่เยี่ยชิวพูดถึงตรงนี้ เขาก็ตั้งใจหยุดชะงัก และกระพริบตาให้เยี่ยอู่ตี้

เยี่ยอู่ตี้เข้าใจในทันที และใช้โอกาสนี้รีบลุกขึ้นจากพื้น

“ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?” เมื่อหลงหนู่เห็นเยี่ยชิวหยุดไป เธอก็รู้สึกไม่หงุดหงิด และถามว่า “นายก็คิดว่าฉันหน้าตาน่าเกลียดด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ?” เยี่ยชิวปฏิเสธทันควัน และพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ผมเคยเห็นคนหน้าสะสวยมาก็เยอะแล้ว ไม่ว่าจะเป็นดาราดังหรือนางแบบชื่อดังระดับโลก เมื่อเทียบกับพี่แล้ว พวกเธอนั้นยังเทียบไม่ติดหรอกครับ”

“พี่สาวแต่งตัวได้ดูมีรสนิยมขนาดนี้ คงต้องสวยราวกับดอกไม้ งดงามที่สุดในแผ่นดิน สวยแบบวัวตายควายล้มกันไปเลย สวยไปหมดเลยล่ะครับ”

เยี่ยชิวยกสำนวนทั้งหมดมาพูดในคราวเดียว และเยินยอหลงหนู่อย่างถึงที่สุด

แม้ว่าวิธีนี้ของเขาจะดูโบราณไปหน่อย แต่ก็ต้องบอกว่าผลลัพธ์นั้นดีจริงๆ

จิตสังหารของหลงหนู่นั้นเริ่มหายไปไม่น้อยอยู่เหมือนกัน

“พูดจบแล้วยัง?”

ทันทีที่เยี่ยชิวหยุด หลงหนู่ก็ถาม

“เอ่อ... จริงๆแล้วผมคิดว่าคำแค่นี้มันยังดูผิวเผินเกินไป และมันยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายความงดงามของพี่สาวได้หมด ผมคิดว่ามีกลอนบทนึงที่เหมาะกับพี่อยู่นะ” เยี่ยชิวกล่าว

“กลอนอะไร?” ดวงตาของหลงหนู่ฉายแววถึงความอยากรู้

"กลอนนั้นก็คือ..." เยี่ยชิวเหลือบมองเยี่ยอู่ตี้

เยี่ยอู่ตี้พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา: "ฉันไม่รู้กลอนห่าอะไรทั้งนั้นแหละ"

ไอบ้าเอ้ย!

ฉันอุดส่าหาโอกาสให้คุณหนีไปนะ!

เยี่ยชิวหมดคำจะพูด

“กลอนนั้นคือกลอนอะไร?” หลงหนู่ถาม

เยี่ยชิวพูดเสียงดัง: "ทางเหนือนั้นมียอดหญิงงาม ทั่วแผ่นดินมีเพียงหนึ่งเดียว ชม้ายคราแรกล่มเมือง ชายตาอีกคราล่มชาติ หาได้รู้ล่มชาติล่มเมืองไม่ เพียงเพราะหญิงงามนั้นยากพานพบอีก"

“พี่สาวครับ ผมคิดว่ากลอนนี้เขียนขึ้นมาเพื่อพี่โดยเฉพาะเลยล่ะ”

“เมื่อมองดูแล้ว มีเพียงรูปร่างหน้าตาของพี่เท่านั้นที่คู่ควรกับกลอนบทนี้”

คึคึคึ…

หลงหนู่หัวเราะราวกับว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วง

เยี่ยชิวเหลือบไปมองเยี่ยอู่ตี้อีกครั้ง อีกนิดก็อยากจะตะโกนว่า “คุณลุง รีบหนีไปสิ ทำไมยังยืนโง่อยู่ที่นี่อีก?”

ไม่เพียงแต่เยี่ยอู่ตี้ไม่ได้วิ่งหนีไป แต่เขายังเหยียดหยามเยี่ยชิวอีกด้วย

ไอ้หมาชอบเลียเอ้ย!

เพื่อมีชีวิตรอด นี่นายกล้าพูดอะไรที่มันฝืนใจออกมา ศักดิ์ศรีของนายอยู่ที่ไหนกัน?

น่าขยะแขยง!

พอหลงหนู่หยุดหัวเราะ เธอก็มองไปที่เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "ปากของนายนี่มันหวานซะจริง"

แบบนี้ก็ไม่มีทางสู้ซะแล้วสิ

ทำยังไงดี?

และจู่ๆเยี่ยชิวก็มีความคิดนึงในหัว…หนี!

แม้ว่าเขาจะตัดสินใจในใจแล้ว แต่ใบหน้าของเขายังคงสงบในขณะที่เขาพูดกับหลงหนู่: "พี่สาว เรามาคุยกันดีๆก่อน..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เยี่ยอู่ตี้ก็ขัดจังหวะเขาซะก่อน

“เยี่ยชิว นายช่วยหยุดพูดคำก็พี่สาวสองคำก็พี่สาวสักทีเถอะ ฟังแล้วมันขยะแขยง ด้วยอายุของเธอ นายน่าจะเรียกว่าคุณยายได้แล้วนะ”

ดวงตาที่เย็นชาของหลงหนู่จ้องไปที่เยี่ยอู่ตี้ และเธอก็พูดอย่างเย็นชา: "นี่นายกล้าเรียกฉันว่ายายงั้นเหรอ อยากตายมากใช่มั้ย?"

เยี่ยอู่ตี้ต่อล้อต่อเถียง: "ฆ่าได้ก็เอาสิ"

“นายไม่กลัวตายสินะ?” หลงหนู่ถาม

เยี่ยอู่ตี้พูดเสียงดัง: "เป็นถึงผู้นำสำนักพราหมณ์ เธอกลับกล้าถามคำถามอะไรงี่เง่าเช่นนี้ ตอนนี้ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าเธอเป็นโรคประสาทอะไรรึเปล่านะ"

“ขอถามหน่อยเถอะ ใครในโลกนี้ไม่กลัวความตายบ้าง?”

“แม้ว่าฉันจะกลัวความตาย แต่เยี่ยอู่ตี้คนนี้ทำอะไรต้องสง่าผ่าเผยตลอด ฉันจะไม่มีวันกลัวเธอเพียงเพราะระดับพลังยุทธ์ของเธอสูงกว่าของฉันหรอกนะ”

“เธอไม่ได้อยากฆ่าฉันงั้นเหรอ? เอาสิ!”

เยี่ยอู่ตี้ชูดาบนกกระจอกมังกรต้าเซี่ยขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะสู้กับหลงหนู่ให้ตายกันไปข้าง

และไม่คิดว่า หลงหนู่จู่ๆก็หัวเราะออกมา

“เยี่ยอู่ตี้ ฉันจะให้โอกาสนาย ตราบใดที่นายเข้าร่วมสำนักพราหมณ์ของเรา ฉันจะไม่ฆ่านาย คิดว่ายังไง?”

เยี่ยอู่ตี้พูดด้วยสีหน้าที่ตรงไปตรงมา: "ฉันเยี่ยอู่ตี้ เกิดเป็นคนจีนและจะตายบนแผ่นดินจีนและจะไม่มีวันเป็นลูกน้องของเธอเด็ดขาด"

หลงหนู่กล่าวว่า: "นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้ให้นายมาเป็นลูกน้องของฉันสักหน่อย"

หมายความว่ายังไง?

เยี่ยอู่ตี้สับสนเล็กน้อย

หลงหนู่กล่าวว่า “ถ้านายยินดีจะเข้าร่วมกับสำนักพราหมณ์ ฉันจะให้ตำแหน่งผู้นำสำนักแก่นาย”

ยังไงเยี่ยอู่ตี้ก็ไม่เชื่อเรื่องไร้สาระที่เธอพูดมา และถามว่า: "ผู้นำสำนัก ให้ฉัน แล้วเธอล่ะ?"

ความเขินอายแวบขึ้นมาในดวงตาของหลงหนู่ง และตอบว่า “ฉันก็จะเป็นภรรยาของผู้นำสำนักไงล่ะ!"