วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 745

เยี่ยหวู่ซวงกำลังจะลงมือ

ทันใดนั้น ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เขา และหัวใจก็เต้นแรงแทบจะทะลุออกร่าง

การจ้องมองของหลงหนู่ว์นั้นจริงจังอย่างยิ่ง

หากก่อนหน้านี้ เยี่ยหวู่ซวงดูเหมือนชายวัยกลางคนธรรมดาๆ ในขณะนี้ เขาเป็นเหมือนดาบเทพที่ถูกดึงออกจากฝัก และอยู่ยงคงกระพัน

ในเวลาเดียวกัน ภายในรัศมีสิบเมตรรอบๆ เยี่ยหวู่ซวง ลมและหิมะก็หยุดนิ่ง

เมื่อเห็นฉากนี้ ความกลัวก็เกิดขึ้นในส่วนลึกของหัวใจหลงหนู่ว์

ในศิลปะการต่อสู้ ถ้าใครเสียพลังก็จะเสียสามแต้มเช่นกัน

“หลงหนู่ว์ แสดงอาวุธของคุณให้ฉันดู” เยี่ยหวู่ซวงกล่าว

หลงหนู่ว์ยังคงนิ่งเงียบและไม่เปิดเผยอาวุธ

เธอนึกเสียใจอยู่ในใจ

หากเธอรู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงยังคงน่ากลัวเช่นเคย เธอก็คงจะไม่มีวันบังคับให้เขาลงมือ

หลงหนู่ว์สาปแช่งตัวเอง โดยตระหนักถึงความโง่เขลาของเธอเอง

เธอไม่รู้เลยว่า ความเงียบของเธอทำให้เยี่ยหวู่ซวงโกรธ

“ฮึ่ม ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากห่างหายจากสายตาของสาธารณชนมานานกว่ายี่สิบปี แม้แต่คนรุ่นใหม่ก็ยังกล้าดูถูกฉันและแสวงหาความตาย”

เยี่ยหวู่ซวงยกดาบยาวของเขาขึ้นสูงและตะโกนอย่างเย็นชา “ตายซะ!”

บูม!

เสียงดัง

ดาบยาวในมือของเยี่ยหวู่ซวงก็ละลาย กลายเป็นพลังงานดาบยาวหลายสิบเมตร ฟันออกไปด้วยพลังแห่งสายฟ้า

พลังของดาบน่าประหลาดใจ

น่ากลัวและไม่มีใครเทียบได้

ดูเหมือนอยากจะตัดผ่านทุกสิ่งในโลก

ใบหน้าอันน่าทึ่งภายใต้หน้ากากของหลงหนู่ว์ กลายเป็นสีซีดราวกับคนตาย ดาบของเยี่ยหวู่ซวงทำให้เธอรู้สึกถึงวิกฤติร้ายแรง

หลงหนู่ว์ไม่กล้าเผชิญหน้ามันโดยตรงและถอยกลับอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งเยี่ยหวู่ตี้ไว้บนไหล่

อย่างไรก็ตาม พลังงานดาบที่ปล่อยออกมาโดยเยี่ยหวู่ซวง ดูเหมือนจะมีดวงตาพุ่งตรงไปที่หลงหนู่ว์

พลังงานดาบกำลังจะไปถึงหลงหนู่ว์

“หยุด!”

ทันใดนั้น เยี่ยหวู่ตี้ก็ตะโกนว่า “พี่ใหญ่ หยุด!”

ในขณะที่พูด เยี่ยหวู่ตี้ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและยืนอยู่ตรงหน้าหลงหนู่ว์ ปกป้องเธอที่อยู่ข้างหลังเขา

“หยุด!” เยี่ยหวู่ตี้ตะโกนเบาๆ

ทันใดนั้น พลังงานดาบยาวหลายสิบเมตรก็หยุดการรุกคืบและลอยไปในอากาศ และปล่อยคมมีดออกมา

ทุกคนดูตกใจ

พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงกับการกระทำของเยี่ยหวู่ตี้

เยี่ยหวู่ซวงมองไปที่เยี่ยหวู่ตี้ ดวงตาของเขาอ่อนลงเล็กน้อย และเขาถามว่า “หวู่ตี้ หยุดฉันทำไม?”

เยี่ยหวู่ตี้พูดว่า “พี่ใหญ่ คุณไม่ฆ่าหลงหนู่ว์ได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ดูประหลาดใจ

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า เยี่ยหวู่ตี้จะขอร้องให้หลงหนู่ว์

หลงหนู่ว์รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ร่างของเยี่ยหวู่ตี้ รู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ยิ่งใหญ่ราวกับภูเขาสูงตระหง่าน

เซียวจิ่วตะโกนว่า “เยี่ยหวู่ตี้ ทำไมคุณถึงอ้อนวอนเพื่อเธอ? คุณจำไม่ได้เหรอว่าเธอต้องการจะฆ่าพวกเราก่อนหน้านี้?”

เยี่ยหวู่ตี้ไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องมองที่เยี่ยหวู่ซวง

เยี่ยหวู่ซวงเงียบไปสามวินาทีแล้วพูดว่า “ขอเหตุผลที่จะไม่ฆ่าเธอหน่อยสิ”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวว่า “หลงหนู่ว์เป็นหัวหน้าของพราหมณ์ ถ้าเธอตาย คนของพราหมณ์จะต้องหาทางแก้แค้นให้เธออย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ใครจะรู้ว่าจะมีคนตายอีกกี่คน”

เยี่ยหวู่ซวงเยาะเย้ย “หลังจากที่ฉันฆ่าเธอแล้ว ฉันจะไปทำลายพราหมณ์”

“พี่ใหญ่ คุณต้องไม่ทำเช่นนั้น!” เยี่ยหวู่ตี้กล่าวอย่างเร่งรีบว่า “ถ้าพราหมณ์ถูกทำลาย มันจะยั่วยุประเทศเพื่อนบ้านอย่างแน่นอน เมื่อพวกเขามาโจมตี ชายแดนก็จะไม่มีความสงบสุข”

เยี่ยหวู่ตี้หันกลับมา เพียงเพื่อดูน้ำตาในดวงตาของหลงหนู่ว์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเยี่ยหวู่ตี้ก็เจ็บปวด จากนั้นเขาก็คุกเข่าทั้งสองข้างต่อหน้าเยี่ยหวู่ซวงและพูดว่า “พี่ใหญ่ ได้โปรดไว้ชีวิตหลงหนู่ว์ด้วย”

“พวกปรมาจารย์ของพราหมณ์ที่อยู่ล้อมรอบและสังหารเซียวจิ่วไม่ใช่การกระทำของหลงหนู่ว์”

“และหลงหนู่ว์มีโอกาสหลายครั้งที่จะฆ่าฉันมาก่อน แต่เธอก็ไม่ทำ”

“ฉันขอร้องล่ะ คราวนี้ปล่อยเธอไปเถอะนะ?”

“ถ้าคุณยืนกรานที่จะฆ่าเธอ คุณก็อาจจะฆ่าฉันด้วย!”

เยี่ยหวู่ซวงขมวดคิ้วและพูดว่า “ขอเหตุผลมาให้ฉันที! ขอเหตุผลที่ให้ฉันปล่อยไป!”

เยี่ยหวู่ตี้กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันชอบเธอ”

อะไรนะ?

เยี่ยหวู่ตี้ชอบหลงหนู่ว์เหรอ?

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของทุกคนแทบจะหลุดออกจากเบ้า

เยี่ยชิวดูเหยียดหยามและคิดว่า “ลุง ลุงสาม คุณเคยปฏิเสธเธอมาก่อน และตอนนี้คุณกำลังบอกว่าคุณชอบเธอเหรอ คุณช่างไร้ยางอายจริงๆ"

เยี่ยหวู่ซวงประกาศเสียงดังว่า “หลงหนู่ว์ เพื่อเห็นแก่น้องชายของฉัน เรื่องของวันนี้จึงจบลงที่นี่”

“ในอนาคต ห้ามหาทางแก้แค้น ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณ”

“ไสหัวไปซะ!”

เยี่ยหวู่ตี้หันกลับมาและเห็นหลงหนู่ว์มองมาที่เขาด้วยน้ำตาไหล และเขาก็ตะโกนว่า “รีบไปซะ”

“เยี่ยหวู่ตี้ ฉันจะไปหาคุณ” หลงหนู่ว์กล่าว จากนั้นก็หายไปจากสายตาของทุกคนในพริบตา

เยี่ยหวู่ซวงชี้นิ้วของเขาแล้วพูดว่า “แยกย้าย!”

แคร็ก

พลังงานดาบที่ลอยอยู่ในอากาศแตกสลายทีละนิ้ว กลายเป็นความว่างเปล่าในทันที ราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏ