วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 811

“มิยาโมโตะ มูซาชิ คุณมันไร้ฝีมือเหรอ?”

ประโยคนี้จากเยี่ยชิว เป็นเหมือนประกายไฟที่จุดความโกรธของมิยาโมโตะ มูซาชิ

เมื่อมิยาโมโตะ มูซาชิยังเป็นเด็ก เขามีรูปร่างที่อ่อนแอและล้มป่วยบ่อยครั้ง เขาจึงถูกคนอื่นรังแกอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากถูกรังแก เขาจะถูกเรียกว่าไร้ฝีมือ

เป็นเพราะเหตุนี้ มิยาโมโตะ มูซาชิจึงทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

เขาต้องการพิสูจน์ให้คนอื่นเห็นว่า เขาไม่ได้ไร้ฝีมือ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นเทพแห่งการต่อสู้ต้าตง แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่า ลไร้ฝีมือ มันจะทำให้เขานึกถึงฉากการถูกรังแกในวัยเด็ก

“ไอ้สารเลว กล้าดียังไงมาว่าฉันไร้ประโยชน์ ฉันจะฆ่าแก”

มิยาโมโตะ มูซาชิโกรธมาก กำหมัดแน่น และเตรียมที่จะโจมตีเยี่ยชิวอย่างรุนแรง

“เดี๋ยวก่อน”

จู่ๆ เยี่ยชิวก็พูดขึ้น

“อะไรนะ กลัวเหรอ?” มิยาโมโตะ มูซาชิกล่าวว่า “คุณทำให้ฉันโกรธสำเร็จแล้ว แม้ว่าคุณจะเสียใจตอนนี้ ฉันก็จะไม่แสดงความเมตตา”

เยี่ยชิวส่ายหัวกล่าวว่า “ฉันไม่กลัวคุณ”

“ฉันรู้ว่าฉันกำลังเผชิญกับความตาย ดังนั้นฉันจึงมีคำขอ”

“ฉันอยากจะสู้อย่างยุติธรรมกับคุณ”

มิยาโมโตะ มูซาชิดูถูกเหยียดหยาม “ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับต้นๆ ในสายตาของฉัน คุณอ่อนแอเหมือนมด คุณกำลังพูดถึงความยุติธรรมอะไร?”

“ฉันต้องการต่อสู้กับคุณ” เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง “การต่อสู้ที่จริงจังและยุติธรรม”

แม้ว่ามิยาโมโตะ มูซาชิต้องการโค่นเยี่ยชิว แต่เขาเห็นความทุ่มเทของนักศิลปะการต่อสู้ในสายตาของเยี่ยชิว

ซึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

“เอาล่ะ ฉันจะให้โอกาสคุณต่อสู้ ทุ่มสุดตัว!” มิยาโมโตะ มูซาชิ กล่าว

“ขอบคุณ” เยี่ยชิวกล่าว เกร็งข้อต่อแล้วเริ่มกระโดดกบเข้าที่

มิยาโมโตะ มูซาชิสับสน “คุณกำลังทำอะไรอยู่ อย่าเสียเวลาเลย”

เยี่ยชิวยิ้ม “อบอุ่นร่างกายให้ดี มิฉะนั้น ฉันเกรงว่าจะไม่สามารถป้องกันการเคลื่อนไหวจากคุณได้แม้แต่ครั้งเดียว”

ที่แท้เป็นเช่นนั้น

มิยาโมโตะ มูซาชิรออย่างอดทน

หลังจากผ่านไปสามนาที

มิยาโมโตะ มูซาชิเริ่มรู้สึกไม่อดทนและถามว่า “คุณต้องการอีกนานแค่ไหน?”

“เกือบจะถึงแล้ว ให้เวลาฉันอีกสองนาที” เยี่ยชิวกล่าว “คุณมิยาโมโตะ รอจนกว่าฉันจะถึงจุดสูงสุด แล้วฉันจะทำให้คุณประหลาดใจอย่างแน่นอน”

มิยาโมโตะ มูซาชิ ไม่ปฏิเสธ

เขาเป็นเทพแห่งการต่อสู้ต้าตง ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับต้นๆ ไม่ว่าอาการของเยี่ยชิวจะดีแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่ามดในสายตาของเขา

เวลาผ่านไปทีละวินาที

ขณะที่เหลือเวลาเพียงสิบวินาทีจากสองนาทีที่เยี่ยชิวพูดถึง

ทันใดนั้น ร่างของเยี่ยชิวก็กลายเป็นภาพเบลอ และพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ช่างโง่เขลาจริงๆ ที่ต่อสู้กับคุณ”

ตั้งแต่แรกเริ่ม เยี่ยชิวไม่เคยตั้งใจที่จะสู้ชีวิตกับมิยาโมโตะ มูซาชิ เพราะเขาตระหนักดีว่า ไม่ว่าสภาพของเขาจะดีแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถเทียบเคียงมิยาโมโตะ มูซาชิได้

ท้ายที่สุดแล้ว ช่องว่างในการฝึกฝนของพวกเขาไม่สามารถเชื่อมเข้าด้วยกันได้

เหตุผลเดียวที่เยี่ยชิวบอกว่าเขาต้องการต่อสู้อย่างจริงจังคือ การหลอกลวงมิยาโมโตะ มูซาชิ และซื้อเวลา

ก่อนหน้านี้มิยาโมโตะ มูซาชิชกเขาหลายครั้ง และอวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บ พลังชี่โดยกำเนิดช่วยรักษาเขา

เยี่ยชิวใช้เวลาห้านาที และอาการบาดเจ็บของเขาก็หายดี ดังนั้นเขาจึงเริ่มหลบหนี

หลังจากที่เห็นเยี่ยชิวหลบหนี มิยาโมโตะ มูซาชิก็ตระหนักว่าเขาถูกหลอกจนหน้าซีด

“กล้าโกหกฉัน สมควรตายเป็นพันครั้ง วันนี้ฉันจะฉีกคุณออกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน” มิยาโมโตะ มูซาชิพูดด้วยความโกรธ

มิยาโมโตะ มูซาชิ รีบวิ่งออกไปไล่ล่าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวรู้ว่า แม้จะใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด เขาก็ไม่สามารถสลัดมิยาโมโตะ มูซาชิออกไปได้

ดังนั้นในขณะที่หลบหนี เขาก็ดึงยันต์ไปด้วย

ทันใดนั้น ความเร็วของเยี่ยชิวก็เพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเท่า แวบวับผ่านไปราวกับดาวตก

มิยาโมโตะ มูซาชิเห็นฉากนี้แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าหนู มันไม่มีประโยชน์ แค่ยอมรับความตายอย่างเชื่อฟังซะ”

หวด!

มิยาโมโตะ มูซาชิก็เร่งความเร็วเช่นกัน และเพียงครู่เดียว เขาก็กำลังจะไล่ตามเยี่ยชิวทัน

เยี่ยชิวหันกลับมาและตกใจ

ทั้งสองไล่ตามกันเป็นเวลาเกือบสี่สิบนาที และความอดทนของมิยาโมโตะ มูซาชิก็หมดลงโดยเยี่ยชิว

“ฉันไม่อยากเล่นกับคุณแล้วเด็กน้อย ยอมรับชะตากรรมของคุณเถอะ”

มิยาโมโตะ มูซาชิ เดิมทีอยู่ห่างจากเยี่ยชิวมากกว่าห้าสิบเมตร หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยชิว

บูม!

หมัดทุบไปที่หัวใจของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่กล้าเผชิญหน้า เขาก็ดำดิ่งลงสู่พื้นและหายตัวไปทันที

“ฮะ?”

มิยาโมโตะ มูซาชิตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าเยี่ยชิวจะยังมีไพ่เด็ดอยู่

“ฉันไม่ได้คาดหวังให้คุณรู้จักศิลปะแห่งการหลบหนี แต่สิ่งนี้จะไม่เปลี่ยนชะตากรรมของคุณ”

หลังจากที่มิยาโมโตะ มูซาชิพูดจบ เขาก็หายตัวไปและพบที่อยู่ของเยี่ยชิวในไม่ช้า

เยี่ยชิวดำดิ่งลงพื้นอีกครั้ง เพื่อพยายามหนีไป

“แกร็ก!”

ทันใดนั้น มิยาโมโตะ มูซาชิก็ชักดาบอามาเทราสึริวอุนออกมา และฟันมันขึ้นไปในอากาศ

บูม!

ฝุ่นปลิวไปทุกที่

เยี่ยชิวถูกระเบิดจากพื้นด้วยพลังงานดาบ และหลังจากกระโดดไม่กี่ครั้ง เขาก็ปรากฏตัวห่างออกไปยี่สิบเมตร

“แคะ แคะ……”

เยี่ยชิวกระอักเลือดออกมาสองสามคำ จากนั้นตบฝุ่นออกจากใบหน้าและร่างกายของเขา แต่ไม่ได้หนีไปทันที

“อยากหนีไม่ใช่เหรอ? หยุดทำไมตอนนี้?” มิยาโมโตะ มูซาชิมองไปที่เยี่ยชิว สภาพดูแย่และเยาะเย้ย

“ฉันไม่หนีอีกต่อไป การหลบหนีต่อไปไม่มีความหมาย” เยี่ยชิวกล่าว

“อย่างน้อยคุณก็มีความตระหนักรู้ในตนเองบ้าง.…..”

มิยาโมโตะ มูซาชิยังพูดจบ เยี่ยชิวก็ขัดจังหวะ “ฉันจะไม่วิ่งอีกต่อไปแล้ว เพราะวันนี้ฉันต้องการทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้สำเร็จ”

มิยาโมโตะ มูซาชิเยาะเย้ย “กำลังจะตายแล้ว แต่คุณยังอยากจะทำอะไรที่ยิ่งใหญ่อยู่อีกเหรอ?"

เยี่ยชิวยิ้ม “ฆ่าเทพ!”