วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 815

ในที่สุดหลงหนี่ว์ก็มาถึง

ทันทีที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าเยี่ยหวู่ตี้ ฝ่ามือของเธอก็สกัดหมัดของมิยาโมโตะ มูซาชิ

ปัง!

เสียงอู้อี้

มิยาโมโตะ มูซาชิถอยหลังไปสองก้าว เมื่อคว้าโอกาสนั้น หลงหนี่ว์ก็คว้าไหล่ของเยี่ยหวู่ตี้อย่างรวดเร็ว พุ่งออกไปและตกลงไปไกลกว่าสิบเมตร

อิงจื่อก็ถอยกลับไปอยู่ข้างๆ เยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

“ยัยบ้า ทำไมคุณใช้เวลานานนัก” เยี่ยหวู่ตี้ตะโกนใส่หลงหนี่ว์

“ฉันขอโทษ ทันทีที่ได้รับข้อความ ฉันก็ออกเดินทาง แต่ฉันสายไปหน่อย คุณโอเคไหม หวู่ตี้?” หลงหนี่ว์ถามด้วยความกังวล

“ถ้าคุณไม่มา ตอนนี้เราคงตายไปแล้ว” เยี่ยหวู่ตี้กล่าวทั้งที่ยังคงโกรธมาก

“ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้คุณได้รับบาดเจ็บอีก” หลงหนี่ว์ให้ความมั่นใจ

ในอีกด้านหนึ่ง

เมื่อมิยาโมโตะ มูซาชิเห็นหญิงหลงหนี่ว์ ในที่สุดคลื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สงบ สีหน้าของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาถามว่า “หลงหนี่ว์ เหตุใดคุณจึงละจากพราหมณ์และมาที่นี่?”

หลงหนี่ว์ยิ้มและพูดว่า “คนของฉันต้องการฆ่าคุณ ดังนั้นฉันจึงมาช่วยเขา”

“คนของคุณ?” มิยาโมโตะ มูซาชิชี้ไปที่เยี่ยชิวแล้วถามว่า “เด็กคนนี้คือคนของคุณเหรอ?”

หลงหนี่ว์ดุอย่างไร้ความปรานี “คุณตาบอดเหรอ? คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังสนับสนุนหวู่ตี้?”

มิยาโมโตะ มูซาชิค่อนข้างแปลกใจ “เยี่ยหวู่ตี้เป็นคนของคุณเหรอ?”

“ถูกต้อง” หญิงหลงหนี่ว์พูด “มิยาโมโตะ มูซาชิ คุณกล้าที่จะลงมือกับคนของฉัน คุณแย่แน่!”

มิยาโมโตะ มูซาชิพูดอย่างเย็นชา “เขาเป็นน้องชายของเยี่ยหวู่ซวง ฉันไม่เพียงต้องการลงมือกับเขาเท่านั้น แต่วันนี้ฉันจะฆ่าเขาด้วย”

เจตนาฆ่าปรากฏในดวงตาของหลงหนี่ว์ “ความเย่อหยิ่งเช่นนี้ ในเมื่อคุณต้องการฆ่าคนของฉัน ฉันจะฆ่าคุณก่อน”

มิยาโมโตะ มูซาชิยังคงไม่สะทกสะท้านและพูดว่า “หลงหนี่ว์ ฉันแนะนำให้คุณคิดให้ดี”

ศาลเจ้าอามาเทราสึและพราหมณ์ไม่มีความแค้นใจใดๆ หากคุณจากไปตอนนี้ ฉันสามารถแกล้งทำเป็นว่าคุณไม่เคยมาที่นี่

“แต่ถ้าคุณยืนกราน ฉันจะให้คุณลงไปพร้อมกับเขา”

หลงหนี่ว์หัวเราะเยาะและพูดว่า “หวู่ตี้ พวกคุณมุ่งความสนใจไปที่การรักษา ฉันจะไปกำจัดเขา”

เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกเยี่ยหวู่ตี้คว้าข้อมือไว้

“เขาแข็งแกร่งมาก ระวังตัวด้วย” เยี่ยหวู่ตี้เตือนหญิงหลงหนี่ว์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง

เมื่อเห็นเยี่ยหวู่ตี้เป็นห่วงเธอ หลงหนี่ว์ก็รู้สึกราวกับว่าเธอกินน้ำผึ้งแล้ว เธอก็ขยิบตาให้เยี่ยหวู่ตี้และพูดว่า “อย่ากังวล ฉันก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน คุณลืมไปแล้วหรือว่าครั้งก่อนที่คุณประสบมัน?”

ขณะนั้น เยี่ยหวู่ตี้ก็พูดไม่ออก

เธอจะมีอารมณ์ตลกในเวลาแบบนี้ได้ยังไง?

ในขณะนั้น หลงหนี่ว์ก็ค่อยๆ เดินไปหามิยาโมโตะ มูซาชิ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ในแต่ละย่างก้าวของหลงหนี่ว์ การเคลื่อนไหวของเธอจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

หลังจากผ่านไปสามสิบก้าว

พลังของหลงหนี่ว์ก็มาถึงจุดสูงสุด เจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ แม้แต่ต้นไม้โดยรอบก็ยังสั่นสะท้าน

ใบหน้าของมิยาโมโตะ มูซาชิก็สูญเสียการดูถูกไปเช่นกัน เขากำหมัดแน่นและแสดงเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัว

ทั้งสองจ้องมองกัน

สิบวินาทีต่อมา

“บูม!”

ทั้งสองคนเคลื่อนไหวพร้อมกัน

พวกมันชนกันราวกับสายฟ้าสองลูก ระเบิดเสียงดังโครมคราม

“แข็งแกร่งมาก!”

เยี่ยชิวตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นการต่อสู้ระหว่างผู้เชี่ยวชาญระดับสูง และเขาก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

ในไม่ช้า หลงหนี่ว์ก็เข้าไปพัวพันกับการต่อสู้อันดุเดือดกับมิยาโมโตะ มูซาชิ

ตอนแรก เยี่ยชิวยังคงมองเห็นวิถีของทั้งสองในขณะที่พวกเขาต่อสู้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป การแลกเปลี่ยนของหลงหนี่ว์และ มิยาโมโตะ มูซาชิ ก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ และเขาสามารถเห็นเพียงร่างพร่ามัวสองคนที่ปะทะกันอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยหวู่ตี้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของหลงหนี่ว์ ถามอิงจื่อ ว่า “คุณเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขาชัดเจนหรือไม่?”

การฝึกฝนของเยี่ยชิวนั้นไม่เพียงพอ และตาสวรรค์ของเขาไม่สามารถอยู่ได้นาน หลังจากดูไปสักพัก เขาก็ละสายตาจากดวงตาสวรรค์

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

หนึ่งนาที สองนาที สามนาที...…

ในช่วงพริบตาเดียว

มิยาโมโตะ มูซาชิและหลงหนี่ว์ต่อสู้กันเป็นเวลาสิบนาที

“หลงหนี่ว์แข็งแกร่งมาก!”

อิงจื่อเต็มไปด้วยความตกใจ แม้ว่าทั้งสามคนจะร่วมมือกัน พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดมิยาโมโตะ มูซาชิได้ ไม่เคยคาดหวังว่า หลงหนี่ว์จะสามารถต่อสู้กับมิยาโมโตะ มูซาชิเพียงลำพังได้นานขนาดนี้

“บูม!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังสนั่น

จากนั้นทั้งสองก็เซกลับ

มิยาโมโตะ มูซาชิถอยกลับไปสิบก้าว พื้นรองเท้าของเขาขูดพื้นจนเหลือร่องลึกไว้

ในทางกลับกัน หลงหนี่ว์ถอยกลับไปเพียงเจ็ดก้าวก่อนที่จะรักษาเสถียรภาพของตัวเอง

เมื่อเยี่ยหวู่ตี้เห็นฉากนี้ เขาก็ดีใจมาก “หลงหนี่ว์ชนะหรือเปล่า?”

“ดูเหมือนว่า หลังจากการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ หลงหนี่ว์จะมีความได้เปรียบกว่า” อิงจื่อกล่าว

เยี่ยชิวมองไปที่มิยาโมโตะ มูซาชิ สังเกตเห็นว่านอกจากเสื้อผ้าของเขาจะมีรอยยับเล็กน้อยแล้ว ยังไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บที่ชัดเจนเลย

จากนั้นเขาก็มองไปที่ หลงหนี่ว์

แม้ว่าจะไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บที่ชัดเจนบนตัวเธอเช่นกัน แต่ เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า สีหน้าของเธอเคร่งขรึมมาก ไม่ใช่ท่าทางของผู้ชนะ

เยี่ยชิวตกตะลึง

มันอาจจะเป็น...…

พัฟ!

ทันใดนั้น หลงหนี่ว์ก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก เวลาเดียวกัน ก็มีเลือดไหลลงมาที่แขนขวา