วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 821

พลังทั้งหมดหายไป?

แบบนี้ก็แสดงว่าอิงจื่อเป็นคนพิการ?

ดวงตาของเยี่ยหวู่ตี่เปลี่ยนเป็นสีแดง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้อิงจื่อจงรักภักดีต่อตระกลูเยี่ยมาโดยตลอด คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายต้องมาเป็นแบบนี้

เยี่ยชิวก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน

พอพูดถึงเรื่องนี้ ที่อิงจื่อไม่มีพลังก็เป็นเพราะเขาไม่อย่างนั้นอิงจื่คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้

บรรยากาศดูเศร้าเล็กน้อย

หลงหนี่ว์เปลี่ยนเรื่องและถามเยี่ยชิว"มันเกิดอะไรขึ้นกับพลังแห่งดาบสามเล่มที่เมื่อกี้นายใช้ฆ่ามิยาโมโตะมิซาชิ"

เยี่ยชิวพูดตอบ"นั้นเป็นยันต์ดาบที่อมตะชางเหม่ยเป็นคนให้ฉัน"

ยันต์ดาบ?

เยี่ยหวู่ตี่ค่อยๆแอบเหลือบมองหลงหนี่ว์และคิดในใจ ทำไมยันต์ดาบที่เยี่ยชิวใช้วันนี้ไม่เหมือกับอมตะชางเหม่ยใช้ขู่หลงหนี่ว์ที่ชายแดนทางตอนเหนือล่าสุด?

เยี่ยหวู่ตี่ไม่กล้าถามเยี่ยชิวตรงๆ เขากลัวว่าหลงหนี่ว์รู้ความจริงแล้วจะโกรธจนทำเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้

หลงหนี่ว์พูด"ดังนั้นรอบก่อนที่ชายแดนทางตอนเหนือ อมตะชางเหม่ยปลอมตัวเป็นเยี่ยหวู่ซวงเพื่อทำให้ฉันกลัวยันต์ดาบ?"

เมื่อได้ยินแบบนั้น เยี่ยชิวก็รีบใช้สายตาถามเยี่ยหวู่ตี่

อาสาม หลงหนี่ว์รู้ได้ยังไง?

เยี่ยหวู่ตี่รีบสารภาพ"อย่ามองฉันนะ ฉันไม่ได้เป็นคนบอก"

เยี่ยชิวรู้สึกแปลกใจถ้าอาสามไม่ได้เป็นคนบอก แล้วใครกันที่บอก?

"เรื่องระหว่างพวกนาย หวู่ตี่ไม่มีทางบอกให้ฉันหรอก เรื่องนี้ฉันคาดเดาเอง"

หลงหนี่ว์มองเยี่ยชิวแล้วพูดว่า"นายคิดแผนการที่จะฆ่ามิยาโมโตะมูซาชิไว้อย่างสูงแต่ใช้จริงไม่ได้ ถ้าเยี่ยหวู่ซวงยังอยู่บนโลกนี้มีหรือที่เขาจะไม่ช่วยนาย?"

"อีกอย่างถ้าเมื่อครู่พวกเราไม่สามารถกันมิยาโมโตะมูซาชิได้ มิยาโมโตะมูซาชิยิ่งจะแสดงให้พวกเราเห็นพลังชี่แท้ทั้งเก้าของเขา ถ้าเยี่ยหวู่ซวงยังมีชีวิตจากนิสัยชอบเอาแต่ใจของเขาต้องรีบปรากฏตัวและฆ่ามิยาโมโตะมูซาชิแน่นอน"

"แต่จนถึงตอนนี้แล้วเยี่ยหวู่ซวงก็ยังไม่ปรากฏตัว"

"นั้นก็แสดงว่าคนที่ปรากฏตัวรอบก่อนที่ชายแดนทางตอนเหนือไม่ใช่เยี่ยหวูซวง"

"ยันต์ของภูเขาหลงหู่ช่างทรงพลังเหลือเกิน"

พอมังกรสาวพูดถึงตรงนี้ก็มองเยี่ยชิวด้วยสายตาไม่พอใจและถามว่า"เจ้าหนู ในเมื่อนายมียันต์ที่ทรงพลังขนาดนั้นทำไมไม่เอาออกมาใช้ตั้งแต่แรก?ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่ได้รับบาดเจ็บ อิงจื่อคงไม่สูญเสียพลัง"

เยี่ยชิวอธิบายด้วยหน้าตาบูดบึ้ง"ฉันก็ไม่รู้ว่ายันต์ดาบนี้จะมีพลังมากขนาดนี้"

"ครั้งก่อนที่ชายแดนทางตอนเหนือ เธอก็เห็นว่าตาเฒ่านั้นใช้ยันต์ดาบ ถึงแม้ว่าจะทำให้เธอกลัว แต่ถ้าตอนนั้นเธอเลือกที่จะสู้จนสุดชีวิต ยันต์ดาบเล่มนั้นคงฆ่าเธอไม่ตายหรอกใช่ไหม?"

หลงหนี่ว์พยักหน้า"ที่ฉันถอยไม่ใช่เป็นเพราะกลัวพลังของยันต์ดาบ แต่กลัวเยี่ยหวู่ซวงต่างหาก"

"ถ้าหากฉันสู้จนสุดชีวิตยันต์ดาบนั้นมากสุดก็แค่ทำร้ายโดนฉัน"

"ฆ่าฉันไม่ตาย"

เยี่ยชิวพูด"วันนี้เธอก็เห็นพลังของยันต์ดาบแล้วนิ เห็นชัดเจนเลยว่ามันรุนแรงกว่าที่อมตะชางเหม่ยใช้เป็นสิบเท่าบางทีอาจจะเป็นร้อยเท่าเลยก็ได้"

"ตอนที่ตาเฒ่านั้นมอบยันต์ดาบนี้ให้ฉันบอกเพียงแค่วิธีใช้แต่ไม่ได้บอกถึงความรุนแรงของยันต์ดาบนี้เลย"

"แม่งเอ๊ย ถ้าฉันรู้แต่แรกว่าพลังยันต์ดาบจะรุนแรงขนาดนี้ งั้นฉันคงไม่ขอร้องให้ทุกคนช่วยหรอก ยิ่งไม่มีทางปล่อยให้มิยาโมโตะมูซาชิมันลอยนวลนานขนาดนี้หรอก"

"ไว้ถ้าเจอตาเฒ่านั้นฉันจะถามให้ชัดเจนเลย"

หลงหนี่ว์พูดว่า"รอบหน้าถ้าเจออมตะชางเหม่ยเรียกฉันด้วย"

เยี่ยหวู่ตี่ที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความสงสัย"ถ้าเธอไปเจอเขาเธอจะทำอะไร?"

หลงหนี่ว์หึอย่างเย็นชา"ตาเฒ่านั้นปลอมตัวเป็นเยี่ยหวู่ซวง ใช้ยันต์ดาบขู่ฉันรอบหน้าถ้าเจอฉันไม่เชื่อว่าจะฆ่ามันไม่ตาย"

อิงจื่อยิ้มเล็กน้อยพูดว่า"เยี่ยชิวอย่าโทษตัวเองเลย"

"มิยาโมโตะมูซาชิได้ฝึกฝนพลังชี่แท้ทั้งเก้า ฉันยังมีชีวิตรอดก็มีบุญมากแล้ว"

"อีกอย่างการผิดพลาดเล็กน้อยแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรฉันได้หรอก"

"เหวินหวังถูกจับจึงเขียน《คัมภีร์โจวอี้》จงหนี่อีได้รับความทุกข์จึงเขียน《ชุนชิว》ฉวีหยวนถูกเนรเทศเขียน《หลี่เซา》จั่วชิวตาบอดถึงมี《กัวอวี่》ซุนจื่อเพราะขาหักเลยแก้ตำรา《ศิลปะแห่งสงคราม》ปู้เหว่ยถูกลดตำแหน่งถูกส่งไปยังรุ่นต่อรุ่นเลยมี《ลู่ลาน》"

"และไท่ฉื่อกงเขียนผลงานชิ้นเอกคือ《สื่อจี้》ซูอู่เลี้ยงแกะสิบเก้าปีถึงกลับบ้านเกิด โกวเจี้ยนเข้มงวดกับตัวเองเพื่อฟันฝ่าอุปสรรคและลบล้างการถูกหยามเกียรตใช้ทหารพันคนยึดรัฐอู๋"

"นี้เป็นสิ่งที่คนโบราณต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้ แต่ฉันกลับท้อแท้เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้?"

"ไม่แน่เกิดวันไหนมีปฏิหาริย์เกิดขึ้นฉันอาจจะกลับมาฝึกฝนกังฟูก็ได้"

"มองในทางกลับกัน ถ้าหากว่าชาตินี้ฉันเป็นคนพิการจริง พวกเธอตระกลูเยี่ยร่ำรวยขนาดนั้น คงเลี้ยงฉันได้ใช่ไหม?"

อิงจื่ยิ้มอย่างร่าเริงไม่รู้สึกหดหู่ใจเลยกับการสูญเสียพลังไป

จริงอย่างที่อิงจื่อพูด เหตุการณ์วันนี้เป็นแบบนี้ก็บุญมากแล้ว

อย่างน้อยทุกคนก็ยังมีชีวิต

เยี่ยหวู่ตี่พูดว่า"อิงจื่อนายวางใจได้เลย พวกเราตระกลูเยี่ยจะดูแลนายไปตลอดชีวิตเลย รอนายอายุหนึ่งร้อยปี ฉันเป็น

อิงจื่อด่า"ไอ้ห่า กูยังไม่ตายมึงก็แช่งกูแล้ว?"

"ไม่ใช่ ฉันหมายถึง……"

"พอ ฉันเข้าใจความหมายของนาย ไม่ต้องอธิบายแล้ว"

ในใจเยี่ยชิวรู้สึกเศร้าหมองมากและพูดว่า"ท่านไว้ใจเถอะผู้อาวุโสผมจะหาวิธีทำให้ท่านฟื้นฟูมีพลังอีกครั้งแน่นอน"

"เยี่ยชิว อย่ามานั่งกังวลใจกับเรื่องของฉันเลย รีบเอาเวลาไปฝึกฝนเตรียมตัวไปต่อกรกับพวกตาเฒ่าที่เมืองต้องห้ามเถอะ"

อิงจื่อพูด"ฉันรู้สึกว่าสงครามรอบนี้ใกล้เข้ามาแล้ว