วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 840

ระหว่างทางไปบ้านตระกูลซวี

เยี่ยชิวถามซวีชางจินว่า: "สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับปู่ของคุณกันแน่?"

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

ซวีชางจินกล่าวว่า: "จู่ๆ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณพ่อเมื่อวันก่อน บอกว่าคุณปู่ป่วยหนัก ฉันก็เลยต้องรีบกลับไป"

“ส่วนสาเหตุของอาการป่วยของคุณปู่นั้นเรายังไม่ทราบแน่ชัด เลยไม่ทราบว่าคุณปู่ป่วยเป็นอะไรกันแน่”

เยี่ยชิวถามว่า: "ชางจิน คุณรู้ไหมว่าปู่ของคุณป่วยได้ยังไง?"

ซวีชางจินส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันได้ยินจากคุณพ่อว่าจู่ๆ คุณปู่ก็สลบไม่ได้สติ ส่วนเรื่องอื่นๆฉันก็ไม่รู้อะไรเลย"

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง

อยู่ๆก็เกิดอาการ

ไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด

มันไม่ฟังดูแปลกไปหน่อยเหรอ!

เยี่ยชิวคิดในใจ

“เยี่ยชิวโอปป้า คุณมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ได้โปรดช่วยคุณปู่ของฉันด้วยนะคะ” ซวีชางจินกล่าว “ตราบใดที่คุณสามารถช่วยคุณปู่ของฉันได้ ไม่ว่าคุณจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมก็จะยอมทำตามทุกอย่าง”

เยี่ยชิวหันไปมองซวีชางจินแล้วถามว่า "ยอมทำอะไรก็ได้จริงๆงั้นเหรอ?"

“อืม” ซวีชางจินพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็มาเป็นแฟนของผมสิ!” เยี่ยชิวกล่าว

ทันใดนั้น ใบหน้าของซวีชางจินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย

ที่จริงเธอก็ชอบเยี่ยชิวอยู่แล้ว เมื่อเธอได้ยินแบบนี้ เธอก็เกือบจะตอบตกลงโดยไม่ลังเล และกำลังจะพยักหน้า

“แปะ!”

เยี่ยชิวใช้นิ้วดีดหน้าผากของซวีชางจินเบา ๆ แล้วพูดว่า "คุณกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ? ผมแค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ"

“ผมเป็นหมอ ยังไงมันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วที่จะต้องรักษา”

“ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ยังมีโอกาสเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมจะพยายามรักษาคุณปู่ของคุณให้ดีที่สุด”

ซวีชางจินมุ่ยปาก เธอคิดหวังว่าเยี่ยชิวไม่ได้พูดเล่นกับเธอ

แต่ตอนนี้…

เห้อ!

ซวีชางจินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ก็ถึงบ้านตระกูลซวีแล้ว

พอเยี่ยชิวลงจากรถ ก็เห็นว่าข้างหน้าของเขคือคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังหนึ่ง

แลดูเรียบง่ายและสง่างาม ทั้งตระหง่านตระการตา

โอ่อ่าสุดๆ

เยี่ยชิวอุทานในใจ สมกับเป็นที่อยู่อาศัยของมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของโลกจริงๆนั่นแหละ น่าอิจฉาจริงๆ

“เยี่ยชิวโอปป้า กรุณาตามฉันมาทางนี้ค่ะ” หลังจากที่ซวีชางจินพูดจบ เธอก็พาเยี่ยชิวเข้าไปในคฤหาสน์

และเยี่ยชิวก็ต้องตกใจอีกครั้ง

จะใหญ่ไปแล้ว!

คฤหาสน์หลังนี้ครอบคลุมพื้นที่อย่างน้อยก็สักกี่หมื่นไร่ พร้อมด้วยสระว่ายน้ำกลางแจ้ง ทั้งสนามหญ้า สวนหิน สนามกอล์ฟ และยังมีพื้นที่ต้นไม้สีเขียวนั่นอีก ซึ่งทำให้ที่นี่ยิ่งดูหรูหรา แต่ก็ยังให้ความรู้สึกเงียบสงบไปพร้อมๆกันด้วย

ระหว่างทาง ก็เห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลาดตระเวนจำนวนมาก

หลังจากเห็นซวีชางจิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ก็โค้งคำนับและทำความเคารพ

ในไม่ช้า ซวีชางจินก็พาเยี่ยชิวมาถึงที่วิลล่าสไตล์ยุโรปหลังหนึ่ง

เยี่ยชิวก็รู้สึกได้ในทันทีว่า มีออร่าอันทรงพลังมากมายกำลังจับตามองมาที่เขาในความมืด

“เอ้ะ?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ซวีชางจินอธิบายว่า: "แม่ของฉันเคยเป็นพิธีกรอยู่ที่ จินหลิง ทีวี เนื่องจากแม่ของฉันชอบเมืองจินหลิงเป็นพิเศษ ฉันเลยเลือกเรียนต่อต่างประเทศที่มหาวิทยาลัยจินหลิง"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า: "อย่างนี้นี่เอง ก็ว่าทำไมภาษาจีนกลางของป้าถึงได้ดีขนาดนี้"

ซวีชางจินกล่าวเสริมว่า "คุณปู่ของฉันก็ชอบวัฒนธรรมดั้งเดิมของจีนมาโดยตลอด"

“คุณปู่บอกว่าวัฒนธรรมดั้งเดิมของจีนเป็นวัฒนธรรมที่เก่าแก่ที่สุด มีอารยธรรมมากที่สุด และยังก้าวหน้าที่สุดในโลกอีกด้วย”

“เพราะฉะนั้น ตอนที่พ่อฉันอายุได้ 17 ปี ปู่ของเขาเลยส่งไปเรียนที่ประเทศจีน ตอนนั้นเองที่พ่อของฉันได้พบกับแม่”

“อีกอย่าง คุณยายของฉันเป็นคนจีน ถ้าให้พูดก็แม่ของฉันเป็นลูกครึ่งจีน...”

“ชางจิน ไม่ต้องพูดมากมากความแล้ว ให้หมอเยี่ยนั่งก่อนสิ!” ซวีจื้อหมิงขัดจังหวะซวีชางจินด้วยรอยยิ้ม ชี้ไปที่โซฟาแล้วพูดกับเยี่ยชิว: "คุณหมอเยี่ย เชิญครับ"

เยี่ยชิวก็ไม่เกรงใจ และนั่งลงบนโซฟา

ซ่งฮุ่ยเสียนก็รีบไปชงชาให้เยี่ยชิว

“คุณซวี ผมกับซวีชางจินยังไงก็เป็นเพื่อนกัน คุณเรียกผมด้วยชื่อก็ได้ครับ ถ้าคุณไม่ถืออะไร ผมขอเรียกคุณว่าคุณลุงจะได้มั้ยครับ?” เยี่ยชิวถาม

ซวีจื้อหมิงไม่คิดว่าเยี่ยชิวจะเข้าถึงได้ง่ายขนาดนี้ ดังนั้นดีใจมากและพูดว่า "แบบนั้นก็เป็นเกียรติของผมจริงๆที่ปราชญ์ทางการแพทย์ของจีนมาเรียกฉันว่าคุณลุง"

ซ่งฮุ่ยเสียรยื่นถ้วยชาให้กับเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "เสี่ยวเยี่ย เชิญดื่มชาก่อนสิ"

“ขอบคุณครับคุณป้า” เยี่ยชิวหยิบถ้วยชาด้วยมือทั้งสอง จิบแล้วยิ้ม “ลุงซวีครับ ผมได้ยินจากชางจินว่าคุณปู่ซวีป่วยหนัก คุณช่วยบอกรายละเอียดผมหน่อยได้มั้ยครับ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซวีจื้อหมิงหายไป แทนที่ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และเขาก็ถอนหายใจ: "อาการป่วยของคุณพ่อนั้นแปลกมากจริงๆ เห้อ..."

“พูดตามตรง ผมก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน”

“เสี่ยวเยี่ย หรือว่าเอาอย่างนี้ ให้ผมพาคุณไปพบคุณพ่อ?”

“ครับ” เยี่ยชิวเห็นด้วย

"ตามผมมาเลย" หลังจากที่ซวีจื้อหมิงพูดจบเขาก็พาเยี่ยชิวออกมาจากวิลล่า จากนั้นก็มาที่วิลล่าสไตล์จีนโบราณ