วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 855

เยี่ยชิวตะโกนร้องดังลั่นราวกับเสียงฟ้าร้อง ดังก้องไปทั่วสำนักของลัทธิแม่มด

แต่ก็ไม่มีใครปรากฏตัวออกมา

“เทพแม่มด ออกมารับความตายซะ!”

เยี่ยชิวได้ทำการตะโกนออกไปอีกครั้ง

คราวนี้เสียงของเขานั้นมีพลังภายในอันสง่างาม ราวกับเสียงมังกรคำราม

และในขณะนั้นเอง

บนจุดสูงสุดของหน้าผานั้นมีถ้ำอยู่

และลึกเข้าไปข้างในถ้ำ

มีอุโมงค์ใหญ่อยู่

อุโมงค์ใหญ่นั้นเป็นตำหนักเพื่อเข้าฌานของเทพแม่มด

ในตำหนักมีชายสามและหญิงหนึ่ง

ชายทั้งสามคนมีล้วนมีอายุราวสี่สิบกว่าๆ สวมเสื้อผ้าสีดำและใบหน้าที่ดูเย็นชา

ส่วนหญิงสาวคนนั้น เธอดูอายุราวๆยี่สิบกว่าๆ สวมชุดสีขาวยาว เธอมีมีใบหน้าที่สวยงามมากเสียจนหาคำมาบรรยายความสวยนี้ไม่ได้ สวยถึงขั้นมันผู้ใดที่ได้เห็นหน้าของเธอก็ต้องรู้สึกใจหวั่นไหว แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้นช่างซีดมาก และดูเหมือนว่าเธอกำลังป่วย

เธอเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งในดินแดนแม้วและเป็นผู้นำคนปัจจุบันของลัทธิแม่มด

ซูลั่วยิง!

ร่างกายของซูลั่วยิงเปล่งรัศมีความเย็นอันแข็งแกร่งออกมาราวกับแผ่นน้ำแข็งที่เกาะตัวหนา แม้กระทั่งชายทั้งสามคนยังยืนห่างจากเธอ

ตรงกลางตำหนัก ห่างจากพวกเขาทั้งสี่คนไปห้าเมตร มีฟูกทรงกลมตั้งอยู่

บนฟูกกลมนั้นมีร่างเตี้ยนั่งอยู่ ร่างเตี้ยนั้นนั่งก้มหน้ากับผมยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจน

“เทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ ออกมารับความตายซะ!”

เสียงของเยี่ยชิวที่ตะโกนอยู่ข้างนอกสะท้อนเข้ามา

ทันใดนั้น เจตนาฆ่าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายวัยกลางคนทั้งสาม แต่ก็ไม่มีใครขยับเขยื้อน

เกิดความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น ใครมันช่างกล้าพูดจายโสโอหังขนาดนี้

“ท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ ข้าจะออกไปดูซะหน่อย”

หญิงสาวคนพูดขึ้นพร้อมโค้งคำนับร่างเตี้ยที่นั่งอยู่บนฟูกกลมและเตรียมที่จะออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก

“หยุด!”

ทันใดนั้นร่างเตี้ยที่บนฟูกกลมก็เงยหน้าขึ้น และในทันใดนั้นเองใบหน้าที่แก่และน่าเกลียดน่ากลัวก็ปรากฏขึ้นในสายตาของหญิงสาวคนนั้น

ใบหน้าที่แท้จริงของเทพแม่มดถูกเปิดเผย บนหน้าของเขาไปด้วยรอยย่นลึก และผิวหนังของเขามีรอยย่นเหมือนเปลือกไม้แห้ง แต่ทว่าดวงตาคู่เล็กๆ คู่นั้นของเขามีช่างดูมีเสน่น่าหลงใหล

หญิงสาวหยุดฝีเท้าลงทันที

“มีคนจากหลงเหมินอยู่ข้างนอก ลั่วยิงเธอไม่มีวิทยายุทธ์ ถ้าออกไปข้างนอกตอนนี้จะเป็นอันตรายได้”

เทพแม่มดพูดกับหญิงสาว และหันไปพูดกับชายทั้งสามคนว่า：“ใครมันช่างกล้ามายืนตะโกนที่นี้ กล้ามาก กล้ามากจริงๆ”

“ออกไปดูซิ”

“ออกไปดูว่ามันเป็นใคร และตัดลิ้นมันมาให้ข้า!”

“ครับอท่านาจารย์”

สามวัยกลางคนทั้งสามตอบกลับพร้อมโค้งคำนับ และเดินออกจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเทพแม่มดก็มองไปที่ซูลั่วยิงและถามขึ้นว่า: “ลั่วยิง ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?”

ซูลั่วยิงตอบด้วยความเคารพ: “ตอบกลับท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ ปีนี้ข้าอายุยี่สิบสามปี”

“ยี่สิบสามปีงั้นรึ ช่างเป็นช่วงเวลาที่วิเศษจริงๆ” เทพแม่มดพูดขึ้นพร้อมย้อนคิดถึงความทรงจำเก่าๆของตนและเขาก็พูดขึ้นว่า: “เมื่อตอนข้าอายุเท่าเจ้า ข้ายังเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก”

“ใครมันจะไปถึงล่ะ ว่าข้าจะกลายมาเป็นผู้สร้างลัทธิแม่มดและยังกลายเป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่อันดับสอง”

“ช่างน่าเสียดาย ที่ความเยาว์วัยของข้ามันหมดลงไปแล้ว”

“ตอนนี้ฉันอายุหนึ่งร้อยปีแล้ว”

ซูลั่วยิงยืนเงียบไม่พูดอะไรและมองไปที่เทพแม่มดอย่างเงียบๆ

เทพแม่มดพูดขึ้นว่า：“ลั่วยิง เจ้าเป็นเด็กกำพร้าและเจ้าเติบโตมาในลัทธิแม่มดของเรา ต่อมาเจ้าได้เรียนรู้ทักษะการแพทย์และกลายมาเป็นหัวหน้าลัทธิแม่มดในเวลาต่อมา เจ้าคิดว่าทั้งหมดนี้ใครเป็นผู้มอบให้แก่เจ้า?”

ซูลั่วยิงตอบกลับ：“ทุกสิ่งทุกอย่างที่ลั่วยิงได้รับนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่ท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนมอบ”

“ใช่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้ามีตอนนี้ ข้าเป็นคนมอบให้ ข้าให้เจ้าตั้งมากมาย เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าควรจะตอบแทนบุญคุณข้าบ้างหรือไม่?” เทพแม่มดถามขึ้น

ซูลั่วยิงพยักหน้า: “ลั่วยิงอยากจะตอบแทนท่านเทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่มานานแล้ว แต่ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณท่านอย่างไร”

“ในเมื่อเจ้าเองก็มีความตั้งใจเช่นนั้น ข้าก็จะไม่พูดไร้สาระกับเจ้าแล้ว ลั่วยิง ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ”

ตอนนี้ซูลั่วยิงตกอยู่ในสภาวะตกตะลึง

ถอดเสื้อผ้า?

ถอดทำไม?

“เมื่อสักครู่เจ้าเพิ่งพูดเองนิ ว่าไม่รู้จะะตอบแทนบุญคุณข้าอย่างไร? ตอนนี้ข้าบอกเจ้าแล้วทำไมยังไม่ทำอีก?”

เห็นยังเห็นซูลั่วยิงยืนนิ่งไม่ขยับ น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

ซูลั่วยิงพูดขึ้นว่า: “ท่านเทพแม่มด ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านพูด”

“เจ้าไม่เข้าใจจริงๆ หรือเจ้าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ?” เทพแม่มดตอบกลับซูลั่วยิง และพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งขึ้นว่า: “ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ แล้วรีบมาปรนนิบัติข้า”

อะไรนะ?

ซูลั่วยิงยังคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งเทพแม่มดจะร้องขออะไรที่หยาบคายกับเธอเช่นนี้

ซูลั่วยิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “เทพแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ ลั่วยิงซาบซึ้งในพระคุณ แต่........”

“แต่เจ้าไม่เต็มใจที่จะถวายตัวให้แก่ข้าใช่ไหม?”เทพแม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ลั่วยิง เจ้าคิดจริงๆหรือว่าข้าเลี้ยงดูเจ้าให้เติบโตมาอย่างฟรีๆ?”

“ไม่ว่าวันนี้เจ้าจะเต็มใจหรือไม่ ข้าก็จะเอาเจ้า”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้หญิงหลายคนในลัทธิต่างต้องการที่จะมาปรนนิบัติให้แก่ข้า แต่พวกนางไม่มีโอกาสอย่างเจ้า แล้วตอนนี้ข้าได้มอบโอกาสนี้แก่เจ้า เจ้าก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์นะ...”

เมื่อเทพแม่มดพูดมาถึงขนาดนี้ แต่ซูลั่วยิงยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ เขาจึงก็ตะโกนใส่เธอด้วยเสียงทุ้มว่า: “ซูลั่วยิงถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ!เร็วๆ!”