วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 857

ดวงตาของเยี่ยชิวจ้องไปที่มุมด้านข้างด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา

เขาเห็นขาตั้งกล้อง

แม้ว่าขาตั้งนี้จะใหญ่เพียงกำปั้น แต่ก็ให้ความรู้สึกเรียบง่าย งดงาม และเคร่งขรึมต่อผู้คน

ขาตั้งทำด้วยทองแดง มีสามขา สลักลายมังกรอย่างงดงาม

เยี่ยชิวจำมันได้ทันที

“นี่คือ… ภาชนะเฉียนคุน”

เยี่ยชิวตกตะลึง

ครั้งสุดท้ายที่เขาไปร่วมกับอัมตะชางเหม่ยเพื่อรับดาบเทียนซือ เขาได้รับภาชนะเฉียนคุณในภูเขาต้าหลง แต่ภาชนะเฉียนคุนนั้น เป็นของขวัญสำหรับการประชุมที่จางเถียนซือมอบให้เขา

“เหตุใดถึงมีภาชนะเฉียนคุนอยู่ที่ผู้เฒ่าซูล่ะ?”

เยี่ยชิวสับสน

เมื่อผู้เฒ่าซูเห็นเยี่ยชิวจ้องไปที่ภาชนะเฉียนคุน เขาก็ยิ้มและถาม“ทำไมคุณถึงชอบภานะนี้ล่ะ?”

เยี่ยชิวพยักหน้า

“ฉันขอแนะนำให้คุณเลือกอันอื่นเถอะ!” ผู้เฒ่าซูกล่าว

เยี่ยชิวสับสนและถาม “ทำไม?”

ผู้เฒ่าซูกล่าว “ไม่ใช่ว่าฉันลังเลที่จะมอบให้คุณ แต่แม้ว่าภาชนะนี้มีขนาดเล็ก แต่มันหนักจนไม่มีอะไรเทียบได้”

ซูจื้อหมิงพูด “เยี่ยชิวอย่าดูถูกภาชนะนี้ ครั้งสุดท้ายที่พ่อของฉันย้ายภาชนะนี้มาที่นี่ เขาใช้บอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งแปดคน และบอดี้การ์ดทั้งแปดก็ไม่ไหว หมดแรง“

ผู้เฒ่าซากล่าวเสริม ”ฉันคาดว่าภาชนะนี้มีน้ำหนักอย่างน้อยสองพันกิโลกรัม”

“การเดินทางไม่ค่อยสะดวก”

“เสี่ยวเยี่ยคุณควรเลือกสิ่งอื่น!”

เยี่ยชิวกล่าว “ผู้เฒ่าซูสิ่งที่คุณมีตอนนี้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าและไม่มีค่า แต่ฉันไม่ชอบอย่างอื่นเลย ฉันชอบแค่ภาชนะนี้เท่านั้น”

ผู้เฒ่าซูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและพูด “ในเมื่อคุณต้องการมัน เสี่ยวเยี่ยฉันจะมอบมันให้คุณ หลังจากนั้นจะหาคนขนมันไปที่จีนให้”

“ไม่ต้องห่วง ฉันเอามันกลับไปเองได้” หลังจากเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าภาชนะนั้น

ซวีจื้อหมิง เห็นการกระทำของเยี่ยชิวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เยี่ยชิวคุณไม่อยากหยิบภาชนะเล็กๆนี้ขึ้นมาใช่ไหม?”

“ฉันแนะนำว่าให้คุณเลิกคิดเรื่องนี้ซะ!”

”ฉันบอกไปแล้วว่าภาชนะนี้หนักมาก คุณไม่สามารถยกมันขึ้นได้หรอก…”

ก่อนที่ซวีจื้อหมิงจะพูดเสียงของเขาก็หยุดลง และเยี่ยชิวก็ยกภาชนะเฉียนคุนด้วยมือเดียว

“โอ้พระเจ้า!”

ซวีจื้อหมิงอุทานและมองเยี่ยชิวด้วยความตกใจ เขาเห็นว่าใบหน้าของเยี่นชิวไม่แดงและไม่สาหัสอะไรราวกับว่าเขายกก้อนสำลีแทนภาชนะที่มีน้ำหนักหลายกิโลกรัม

ผู้เฒ่าซูได้เห็นตอนนี้เหมือนกัน ในขณะนี้ใบหน้าชราของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

“นี่ เป็นไปได้อย่างไร!?”

ผู้เฒ่าซูคิดว่าเขาตาฝาด เขาขยี้ตาด้วยมือทั้งสองข้างและมองใกล้ๆ เขาเห็นว่าภาชนะเฉียนคุนถูกเยี่ยชิวยกอยู่จริงๆ

เขายกขึ้นมาแล้ว?

แล้วยังใช้มือเดียวอีก?

หัวใจของผู้เฒ่าซูเต็มไปด้วยความสงสัย

หลังจากที่เขาได้ภาชนะแล้ว เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการขนมันกลับบ้าน แต่เขาคาดไม่ถึงว่าตอนนี้ เยี่ยชิวจะสามารถยกภาชนะได้อย่างง่ายดาย

เด็กคนนี้เป็นตัวประหลาดรึไงกันนะ?

เมื่อผู้เฒ่าซูตกตะลึง เยี่ยชิวก็ถือภานะไว้ในฝ่ามือของเขาและมองดูอย่างระวัง

เขาพบว่าขนาดรูปร่าง น้ำหนัก และรูปแบบของภาชนะนี้เหมือนกับภาชนะเฉียนคุนที่จางเทียนซือมอบให้เขาทุกประการ

ผู้เฒ่าซูทำทุกอย่างเพื่อให้เยี่ยชิวเป็นหลานเขยของเขา

เยี่ยชิวรู้สึกยินดีและพูด “ผู้เฒ่าซู คุณก็เกินไป คุณมอบเทียนเซิ่งถงเหรินแล้วยังมอบภาชนะเฉียนคุนให้ฉัน แค่นี้ฉันก็ขอบคุณมากแล้ว ฉันจะขออย่างอื่นอีกได้อย่างไร”

ผู้เฒ่าซูยิ้มและพูด “เยี่ยชิวไม่ต้องเกรงใจ คุณสามารถเอาสิ่งที่คุณต้องการ ถ้าคุณชอบสมบัติทั้งหมดนี้ ฉันจะมอบให้คุณทั้งหมด”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ซวีจื้อหมิงและซ่งฮุ่ยเสียนมองหน้ากันด้วยความตกใจ

พวกเขารู้ดีว่าสมบัตในบ้านมีมูลค่านับหมื่นล้าน และหลายชิ้นเป็นของหากยาก หากเอาไปประมูลจะมีมูลค่ามากขึ้น

พ่ขอฉันใชัเวลา ส่วนใหญ่ในชีวิตในการสะสมสมบัติเหล่านี้ เขาหวงของเขามาก ไม่ต้องพูดถึงกันแจก แม้แต่เพื่อนเก่าของเขาจะมาหาพวกเขาก็ไม่มีโอกาสเข้าไปในห้องสมบัติเพื่อดูเลย

วันนี้เป็นวันที่ดี พ่อของเขาไม่เพียงมอบเทียนเซิ่งถงเรินและยังมอบภาชนะเถีนนคุนกับเยี่ยชิวเท่านั้น เขายังบอกหากต้องการอะไรอื่น เขาก็พร้อมจะมอบให้ได้ทั้งหมด มันน่าเหลือเชื่อมาก

พ่อทำแบบนี้เพื่ออะไร?

ในขณะที่ซวีจื้อหมิงและภรรยาของเขาสับสน หัวใจของเยี่ยชิวก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน

จุดประสงของผู้เฒ่าซูคืออะไร?

เขาเชื่ออย่างสุดใจว่าผู้เฒ่าซูเป็นผู้ใหญ่ จะไม่ใจกว้างโดยไม่มีเหตุผล ต้องมเหตุผลอะไรแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวไม่เข้าใจเหตุผลของเขา

เยี่ยชิวไม่ได้คิดอย่างหมกมุ่น เพราะเขาไม่ได้สนใจสมบัตินี้

“สุภาพบุรุษไม่พรากความรักของผู้อื่น ขอบคุณผู้เฒ่าซูสำหรับความมีน้ำใจ ฉันซาบซึ้งจริงๆ” เยี่ยชิวกล่าว

ผู้เฒ่าซูยิ้มและพูด “เยี่ยชิว ในเมื่อคุณไม่ต้องการสมบัติเหล่านี้ ฉันจะให้ไข่มุกอีกอันแก่คุณ เป็นอย่างไร?”

พรึ่ง——

เมื่อซูชางจินได้ยินคำนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขาเหลือบมองเยี่ยชิวอย่างแอบๆ และก้มลง

ซวีจื้อหมิงและซ่งฮุ่ยเสียนต่างก็มองไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่ใช่คนโง่ เขาเข้าใจความหมายของคำพูดของผู้เฒ่าซู เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเขาก็ดังขึ้น