วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 878

ดวงตาของซูเสี่ยวเสี่ยวหดลงอย่างรวดเร็ว

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าลุงหลงที่เธอเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตจะทำกับเธอได้ลงคอ

ซูเสี่ยวเสี่ยงสงสัยว่าลุงหลงจะจำคนผิดแน่หรืออาจคิดว่าเธอเป็นคนที่ปลอดตัวมา

"ลุงหลง ลุงลองมองดูดีๆ สิ ฉันคือเสี่ยวเสี่ยวไง......"

"ฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร"

ชายชราอ้วนเตี้ยกล่าวอย่างเยือกเย็น "เสี่ยวเสี่ยว อย่าโทษลุงเลยที่ต้องทำแบบนี้ ลุงเองก้ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่นี่คือคำสั่งจากเบื้องสูงว่าหากเจอเธอให้ฆ่าทิ้งทันทีโดยไม่ต้องรีรอ"

ซูเสี่ยวเสี่ยวหน้าซีดพร้อมกับถามออกไป "เป็นคำสั่งของใคร? คำสั่งพี่สาวของฉันเหรอ?"

"หึหึ เจ้าลัทธิไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งลุง" ชายชราอ้วนเตี้ยถือดาบที่แหลมคมเดินเข้ามาใกล้ซูเสี่ยวเสี่ยวมากขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่ใช่พี่สาว? แล้วเป็นใคร?" ซูเสี่ยวเสี่ยวถาม

ชายชราอ้วนเตี้ยหัวเราะชอบใจ "นักปราชญ์หญิง เธอดูออกจะฉลาดขนาดนั้นน่าจะเดาถูกว่าใครในลัทธิที่สามารถสั่งฉันได้"

"หรือว่า......" ซูเสี่ยวเสี่ยวหน้าถอดสีและส่ายหน้าทันที "ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้!"

"ดูเหมือนว่าเธอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร เสี่ยวเสี่ยว อย่าโทษฉันเลยที่โหดเหี้ยมอำมหิตแบบนี้ ไม่งั้นโทษของการไม่ทำตามำคำสั่งก็คือตายสถานเดียวเท่านั้น" ชายชราอ้วนเตี้ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดและหนักแน่น

ควับ!

ดาบที่แหลมคมแทงเข้าใส่ซูเสี่ยวเสี่ยว

ในอีกด้านหนึ่ง เยี่ยชิวได้ฆ่าชายชราร่างสูงผอมลงแล้ว เขาหันกลับมาและเห็นชายชราอ้วนเตี้ยกำลังแทงไปที่คอของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยดาบของเขา

เยี่ยชิวหยิบดรรชนีกระบี่หกชีพจรออกมา

ฟิ้ว!

พลังงานดาบเจาะทะลุอากาศและโจมตีคมแดาบนั้นลงทันที

"แกร๊ง!"

ดาบยาวหักครึ่งและจากนั้นชายชราอ้วนเตี้ยก็สะดุ้ง เขามองกลับไปที่เยี่ยชิวจากนั้นดึงดาบออกมาแล้วแทงซูเสี่ยวเสี่ยวไปที่หัวใจทันที

ในเวลานี้กู่เฟิงและหยางฉีก็เหนี่ยวไกลชายชราอ้วนเตี้ย

ปัง!

ปัง!

ชายชราเตี้ยอ้วนหลบกระสุนอย่างรวดเร็วคล่องแคล่วพร้อมกับอ้อมไปด้านหลังของซูเสี่ยวเสี่ยวและบีบคอของเธอด้วยมือซ้าย และใช้มือขวาถือมีดสั้นจี้ไปที่คอของซูเสี่ยวเสี่ยว

"หยุด!"

ชายชราอ้วนเตี้ยตะโกน: "ถ้าไม่หยุด ฉันจะฆ่าเธอทันที"

ถังเฟยและหลงเยี่ยพร้อมกับคนอื่นต่างหยุดชะงัก จากนั้นเสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น "ลงมือต่อไป ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือ"

ถงเฟยตกใจเล็กน้อย ไม่สนใจความเป็นความตายของซูเสี่ยวเสี่ยวเลยหรือไง?

เมื่อชายชราอ้วนเตี้ยได้ยินคำพูดของเยี่ยชิวก็รู้สึกประหลาดใจ

"ฆ่า!"

หลงเยี่ยออกคำสั่งและจากนั้นเสียงปืนก็ดังระงมไม่ขาดสายพร้อมกับลูกศิษย์ของลัทธิแม่มดก็ต่างพากันถูกสังหารลงนับสิบๆ คน

ไม่นานก็เหลือเพียงชายชราอ้วนเตี้ยที่จับซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นตัวประกันแค่คนเดียวเท่านั้น

"เหลือแค่นายคนเดียวแล้ว"

เยี่ยชิวชี้ไปที่ชายชราอ้วนเตี้ยพร้อมกับกล่าว "ปล่อยซูเสี่่ยวเสี่ยวเดี๋ยวนี้"

"หึ แกคิดว่าฉันโง่เหรอ ถ้าฉันปล่อยนังนี่ไป ฉันก็ต้องตายน่ะสิ" ชายชราอ้วนเตี้ยกล่าวอย่างเยือกเย็น

เยี่ยชิวกล่าว "ปล่อยตัวซูเสี่ยวเสี่ยวแล้วฉันจะเหลือศพนายเอาไว้ แต่หากนายยังฝืนดื้อดึงไม่ยอมปล่อยละก็ ฉันจะทำให้นายตายจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลยคอยดู"

"พ่อหนุ่ม อย่าขู่ไปหน่อยเลย! ฉันไม่กลัวหรอก!" ชายชราอ้วนเตี้ยกล่าว "ตอนนี้ซูเสี่ยวเสี่ยวอยู่ในมือของฉันแล้ว ถ้าพวกนายคิดจะทำอะไร ฉันก็จะฆ่าเธอทันที"

"อยากฆ่าก็รีบฆ่าเลย มัวพูดมากอยู่ทำไม" ฉีหลินตะโกนด่าทอ "เธอเป็นนักปราชญ์หญิงของลัทธิแม่มดของพวกนาย ต่อให้นายไม่ฆ่าเธอ ถึงยังไงเธอก็ต้องถูกกำจัดอยู่ดี"

ชายชราอ้วนเตี้ยทำหน้าแข็งทื่อ

เยี่ยชิวกล่าว "นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ลัทธิแม่มดโจมตีคุณ ซูเสี่ยวเสี่ยว ลัทธิแม่มดทำกับคุณร้ายแรงมากขนาดนี้ คุณยังคิดจะจงรักภักดีต่อลัทธิแม่มดต่อไปอีกเหรอ?"

"ทำไมพวกเขาต้องฆ่าคุณด้วย?"

ซูเสี่ยวเสี่ยวส่ายหน้า "ฉันไม่รู้"

"โกหก!" ฉีหลินกล่าว "คุณเป็นนักปราชญ์หญิงของลัทธิแม่มด คนของพวกคุณจะฆ่าคุณทำไมคุณจะไม่รู้?"

"ฉันไม่รู้จริงๆ" ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดเสียงดัง "ฉันไม่เคยหักหลังลัทธิแม่มด ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องฆ่าฉันด้วย?"

"เขา?" เยี่ยชิวหรี่ตาลงถาม "เขาที่คุณพูดถึงคือใคร? เจ้าลัทธิแม่มดเหรอ?"

ซูเสี่ยวเสี่ยวปิดปากไม่ยอมพูดอะไร

เยี่ยชิวกล่าว "ซูเสี่ยวเสี่ยว แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรลัทธิแม่มดถึงต้องการฆ่าคุณ แต่ผมเชื่อว่าตราบใดที่คุณยังไม่ตาย พวกเขาจะไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆ อย่างแน่นอน และพวกเขาจะต้องพยายามฆ่าคุณให้ได้แน่"

"ทางที่ดีคุณควรจะร่วมมือกับผม"

"มีเพียงร่วมมือกับผมเท่านั้นที่จะทำให้รอดชีวิต"

ซูเสี่ยวเสี่ยวยังคงเงียบกริบ

"คุณลองคิดดูก็แล้วกัน!" เยี่ยชิวพูดจบก็เรียกถังเฟยไปข้างๆ

ถังเฟยกล่าวด้วยความสงสัย "น่าแปลกมาก เธอเป็นถึงนักปราชญ์หญิงของลัทธิแม่มด ตามหลักแล้วคนของลัทธิแม่มดจะต้องเคารพนอบน้อมต่อเธอ แต่ทำไมกลับพยายามไล่ล่าฆ่าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้?"

หลงเยี่ยกล่าว "ลัทธิแม่มดฆ่าได้แม้กระทั่งคนของตัวเอง ฉันสงสัยเหลือเกินว่าพวกเขาบ้าไปแล้วหรือไง"

"เดิมทีพวกเขาก็เสียสติอยู่แล้ว" ฉีหลินกล่าว "ลัทธิแม่มดฆ่าคนได้โดยไม่คิดถึงเรื่องเงินและความแค้น พวกเขาทำอะไรโดยไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อยากฆ่าก็ฆ่าแบบนี้ไม่เรียกเสียสติจะเรียกว่าอะไร"

เยี่ยชิวกล่าวกำชับ "แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมลัทธิแม่มดต้องตามฆ่าซูเสี่ยวเสี่ยว แต่สิ่งที่ฉันรู้ก็คือจะต้องมีความลับอะไรบางอย่างอยู่กับซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างแน่นอน หรือเธออาจจะรู้ความลับอะไรของลัทธิแม่มดก็ได้"

"แค่เธอยอมร่วมมือกับฉัน ไม่แน่อาจมีประโยชน์อะไรที่เราคาดไม่ถึงก็ได้"

"ตอนนี้เรากำลังเข้าใกล้สำนักงานใหญ่ของลัทธิแม่มดแล้ว และแน่นอนว่าจะต้องอันตรายมากขึ้นอย่างแน่นอน หลงเยี่ย หลังจากนี้นายต้องจัดทหารคอยคุ้มกันซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างดี ไม่ว่ายังไงก็ต้องพยายามดูแลความปลอดภัยของเธอให้ดีที่สุด"

หลงเยี่ยพยักหน้า "ตกลง!"