วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 888

เสียงที่ครอบงำของเยี่ยชิวดังก้องไปทั่วพื้นที่

ภายในป่า ถังเฟย ฉีหลิน และคนอื่นๆ ต่างก็รู้สึกประหลาดใจ

ไม่มีใครคิดเลยว่าสาวกทั้งสามของเทพแม่มดจะถูกเยี่ยชิวฆ่าทิ้งอย่างง่ายดายแบบนี้

นักรบทุกคนตกตะลึงด้วยความตกใจ

โดยเฉพาะ ลูกเตะสุดท้ายของเยี่ยชิวนั้น เตะหัวของชายคนนั้นจนแตก ออร่าครอบงำมากจนนักรบรู้สึกเดือดพล่านไปด้วย

“หมอเยี่ยสุดยอดมาก!”

“ราวกับว่าเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม!”

“ถ้าฉันเก่งเท่าหมอเยี่ยมันจะดีแค่ไหนกัน!”

"..."

พวกนักรบแอบคิดอยู่ในใจ

พวกเขาต้องการปรบมือและตะโกนชมเยี่ยชิวแต่หากไม่ได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา พวกเขาไม่กล้าที่จะส่งเสียงดัง

ในขณะนี้เองเยี่ยชิว หันกลับมาและส่งสัญญาณมือไปทางที่กลุ่มถังเฟย

ถังเฟยเข้าใจและออกคำสั่งทันที: "สไนเปอร์ รอคำสั่งอยู่ที่นี่"

“ส่วนคนอื่นๆ ตามฉันมา”

หลังจากพูดอย่างนั้นถังเฟย และ ฉีหลินก็พาทุกคนออกจากป่าอย่างรวดเร็วและมาที่สนาม

บรรยากาศหนักแน่นนิดหน่อย

ไม่ใช่เพราะเลือดและศพบนพื้น แต่เป็นเพราะนอนชุดคลุมดำที่อยู่บนพื้น

ถังเฟยมองไปที่ร่างของเฉายวน และถอนหายใจในใจ น่าเสียดายที่ฮีโร่รุ่นหนึ่งที่ต้องจบลงเช่นนี้

และแล้ว

ถังเฟยจัดเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย ก้าวไปข้างหน้า โค้งคำนับร่างกายของเฉาหยวนสามครั้ง และพูดว่า "ไท้เจี่ยน ขอให้ไปสู่สุคติ"

เหล่านักรบในวังซาตานก็โค้งคำนับพร้อมกัน

ดวงตาของฉีหลิน แดงก่ำ และเขาพยายามกลั้นน้ำตา

เยี่ยชิวมองไปที่ซูเสี่ยวเสี่ยวและพูดว่า "การสนทนาที่คุยกับสาวกเทพเเม่มดก่อนหน้านี้ คุณน่าจะได้ยินแล้วใช่ไหม?"

“คุณยังมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับตัวตนของคุณอยู่อีกไหม?”

“ไท้เจี่ยนอยู่ที่นี่แล้ว คุณไม่เรียกพ่อสักคำเหรอ”

ซูเสี่ยวเสี่ยวจ้องมองไปที่ร่างของเฉาหยวนบนพื้นด้วยสีหน้าซับซ้อนและนิ่งเงียบอยู่นาน แม้ในเวลานี้ เธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริงไแล้วเขาคือลูกสาวของเฉนหยวน

ส่วนเรื่องให้เรียกพ่อนั้น เธอเรียกออกจากปากไม่ได้

ซูเสี่ยวเสี่ยวเติบโตในลัทธิแม่มด ซู่ลั่วหยิงและพ่อบุญธรรมของเธอนั้นเป็นคนที่ใกล้ชิดเธอที่สุด และตลอดที่ผ่านมา ในใจเขานั้นเฉาหยวนก็เป็นศัตรูของเธอ

ในขะนี้ ให้เธอไปเรียกศัตรูว่าพ่อนั้น เธอไม่สามารถเรียกออกมาได้จริงๆ

แม้ว่าศัตรูคนนี้จะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเธอก็ตาม!

“ไท้เจี่ยนตายเพราะเธอ ในเวลานี้แล้ว เธอยังไม่ยอมเธอว่าพ่ออีกเหรอ?” ฉีหลินพูดด้วยดวงตาสีแดง

เยี่ยชิว มองความคิดของซูเสี่ยวเสี่ยวออก และพูดว่า "ฉันรู้ว่ามันยากสำหรับคุณที่จะยอมรับมันในขณะนี้ แต่มันก็คือความจริง"

“ฉันจะไม่บังคับคุณ”

“ฉันหวังเพียงว่า ก่อนที่ไท้เจี่ยนจะถูกฝัง อยากได้ยินคุณเรียกเขาว่าพ่อสักคำ เพื่อให้เขาจากไปอย่างมีความสุข”

เยี่ยชิว บอกกับ ฉีหลินว่า: "ตอนนี้ฉันจะส่งร่างของไท้เจี่ยนไว้ที่คุณ ไม่ว่าะเกิดไรขึ้น ก็จะไม่ปล่อยให้ร่างของไท้เจี่ยนต้องตกอยู่ในมือลัทธิแม่มด มิฉะนั้น ลงโทษตามตามกฎของสาวก”

“รับทราบ ฉีหลินตอบรับเสียงดัง

เยี่ยชิวพูดกับ ถังเฟย อีกครั้งว่า: "เหล่าถัง จัดเอานักรบ30คนมาร่วมปกป้องร่างของไท้เจี่ยนพร้อมฉีหลิน"

ถังเฟยพยักหน้า: "ได้"

“คุณรู้ไหมว่าเทพเเม่มดฝึนฝนอยู่ที่ไหน” เยี่ยชิวถามซูเสี่ยวเสี่ยว

ซูเสี่ยวเสี่ยวชี้ไปที่อาคารสูงชันที่จุดสูงสุดของหน้าผาแล้วพูดว่า "มีถ้ำอยู่ในห้องนั้น และเทพแม่มดก็ฝึนฝนอยู่ในนั้นมานาน"

“เหล่าถัง ฉันฝากที่นี่ไว้ให้กับคุณ พวกคุณระวังตัวด้วย” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กำลังจะจากไป

ในเวลานั้นเอง

“แตะ แตะ แตะ…”

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่เป็นระเบีบยก็ดังขึ้น ราวกับว่านักรบหลายพันคนกำลังเดินเข้ามาใกล้สนาม

พื้นดินสั่นสะเทือน

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ทำให้ถังเฟยและนักรบพวกนั้นไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“อาการบากเจ็บของชิงหลงสาหัสไหม? ร้ายแรงไหม?” หานหลงถามอย่างเร่งด่วน

“ไม่ต้องกังวล ท่านผู้นำได้รักษาให้ชิงหลงแล้ว และได้เตรียมคนส่งเขากลับไปแล้ว” ีหลินกล่าว

“ท่านผู้นำ?” เจ้าหู่สับสน ไท้เจี่ยนตายไปแล้ว มีท่านผู้นำจากไหนอีก?

ฉีหลินกล่าวว่า: "ก่อนที่ไท้เจี่ยนจะเสียชีวิตลง เขาได้สั่งไว้ว่า ให้เยี่ยชิวเข้ามารับตำแหน่งผู้นำของหลงเหมิน ฉันและจูเชวี่ยต่างก็รู้เรื่องนี้ดี"

เยี่ยชิวหยิบโทเค็นผู้นำออกมา

"ขอแสดงความยินดีกับเพื่อนเยี่ย... ไม่ใช่สิ โค้งคำนับผู้นำ!" หลังจากที่ เจ้าหู่ พูดจบ เขาก็คุกเข่าลงโค้งคำนับต่อหน้าเยี่ยชิว

หานหลงก็คุกเข่าลงตามและกล่าวด้วยความเคารพว่า: "โค้งคำนับผู้นำ!"

สาวกหลงเหมินหลายพันคนก็คุกเข่าลงโค้งคำนับเยี่ยชิว โดยตะโกนพร้อมกันว่า: "โค้งคำนับผู้นำ!"

เยี่ยชิว มองไปที่ทุกคนที่คุกเข่าลงและโค้งคำนับเขา เขาไม่ได้รู้สึกถึงความสุขใด ๆ ในใจ เขาเพียงรู้สึกความกดดันอย่างหนักเท่านั้น

จากวันนี้ไปเขาจะไม่ใช่แค่หมออีกต่อไปแต่ยังเป็นผู้นำกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นหวา ทุก ๆ การเคลื่อนไหวของเขานั้นเกี่ยวข้องกับอนาคตของหลงเหมินทั้งหมด

“ทุกคนไม่จำเป็นต้องทำความเคราพขนาดนั้น ลุกขึ้นเถอะ!”

เยี่ยชิวพูดเบา ๆ

ทุกคนก็ยืนขึ้น

เยี่ยชิว กล่าวต่อว่า: "แม้ว่าการโจมตีของหลงเหมินต่อลัทธิแม่มดครั้งนี้จะต้องแลกมาด้วยหายนะและประสบความสูญเสียอย่างหนัก แต่ฉันยินดีเป็นอย่างยิ่งที่พวกคุณไม่กลัวความยากลำบาก ต่อสู้อย่างกล้าหาญ ก้าวไปด้านหน้าอย่างกล้าหาญ"

"คุณทุกคนคือความภาคภูมิใจของหลงเหมิน!"

“ หากวิญญาณไท้เจี่ยนบบนสวรรค์เห็นความกล้าหาญของพวกคุณเเล้ว เขาต้องดีใจต่อพวกคุณแน่ๆ!”

“หานหลง, เจ้าหู่ พวกคุณได้พาพี่น้องเดินทางจากที่ตั้งไกลจนมาถึงดินแดนแม้ว สู้มาถึงที่นี่ มีคุณงานความดีที่ไม่สามารถละเลยได้”

"ตลอดทางพวกคุณลำบากแล้ว"

“พวกคุณพักก่อน ปล่อยให้พวกพี่น้องพักกันก่อน ฉันจะไปจัดการเรื่องบางอย่าง”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและจากไป

หานหลงถามว่า: "หัวหน้า คุณกำลังจะไปทำอะไร?"

เยี่ยชิวไม่ได้หันไปตอบเพียงพูดคำสองคำออกมาจากปากว่า——

“สังหารเทพ!”