ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1073

แม่ทัพจางถูกเรียกเข้าไปข้างในห้อง ส่วนอ๋องเยี่ยถูกเชิญออกมารอข้างนอก

อ๋องเยี่ยยืนอยู่นอกม่าน เหยียดยิ้มอย่างเย็นชา

หลังจากนั้นไม่นานแม่ทัพจางก็ออกมา

อ๋องเยี่ยถาม “จักรพรรดิตรัสว่าอย่างไรบ้าง?”

แม่ทัพจางกล่าว “ฝ่าบาทตรัสว่าพระองค์จะคิดเรื่องนี้อีกครั้ง และให้ข้ารออยู่ที่นี่ก่อน”

อ๋องเยี่ยตอบกลับอย่างใจเย็น “เช่นนั้นก็รอก่อนเถอะ”

หลังจากองค์จักรพรรดิถามแม่ทัพจางจนรู้ว่าสถานการณ์เป็นเรื่องจริง เขาก็โกรธมาก

ลู่กงกงยืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

“ฝ่าบาท แม่ทัพจางยังรอการตัดสินใจจากพระองค์อยู่พ่ะย่ะค่ะ” ลู่กงกงกล่าวเบา ๆ

จักรพรรดิตรัสว่า “ชายผู้นี้ ข้ารู้อยู่แล้วว่าจิตใจเขาไม่ได้สงบเช่นภายนอก แต่ข้าไม่คาดคิดว่าเขาจะเริ่มเคลื่อนไหวทันทีในช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากกุ้ยไท่เฟยตาย”

ลู่กงกงถามอย่างเป็นกลาง “เป็นไปได้หรือไม่ว่าชายคนนั้นแค่บังเอิญวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้าไปในตำหนักของอ๋องหนานหวายเท่านั้น?”

“บังเอิญหรือ? การที่คืนนี้อ๋องแปดไม่มาร่วมงานเลี้ยง เป็นเพราะเขาป่วยจริง ๆ หรืออย่างไร?” จักรพรรดิยิ้มเยาะ “เกรงว่าไม่ใช่อย่างนั้นแน่ อย่าลืมเสีย หมอหลวงบอกเองว่าการกินผลปาโต้วก็อาจส่งผลให้เกิดอาการท้องร่วงอย่างรุนแรงได้เช่นเดียวกัน”

“เช่นนั้นฝ่าบาทวางแผนจะทำอย่างไรต่อไปพ่ะย่ะค่ะ? จะไปตรวจค้นตำหนักของอ๋องหนานหวายเลยหรือไม่?”

องค์จักรพรรดิโบกมือ “ไม่ ต่อให้เข้าไปตรวจค้นก็น่ากลัวว่าจะไม่พบสิ่งใด”

“หมายความว่าจะปล่อยให้ชายคนนั้นหลุดรอดไปได้?”

“ชายคนนั้นเข้าไปถึงถิ่นผู้เป็นนาย หากเจ้านั่นเป็นคนของเขาจริง ๆ ป่านนี้คงปลอมตัวกลมกลืนเป็นคนรับใช้ในวังไปแล้ว เจ้าจะรู้ได้อย่างไร?” จักรพรรดิตรัสอย่างเย็นชา

ลู่กงกงพยักหน้า “จริงด้วย”

เมื่อเห็นแม่ทัพจางเข้ามา ใบหน้าของจักรพรรดิก็แข็งค้าง

แม่ทัพจางเดินตรงไปยังด้านข้างจักรพรรดิและกระซิบ “ฝ่าบาท หน้าไม้ทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายออกไปแล้ว ทหารกองทัพจักรวรรดิถูกลอบทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสจำนวนมาก”

จักรพรรดิโกรธมากจนเผลอตบโต๊ะเสียงดัง ทำให้อ๋องเป่ยโม่ฉีและเหล่าขุนนางรีบหันมองไปทางเขา สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

จื่ออันและจ้วงจ้วงหันมองหน้ากัน จากนั้นแสร้งทำเป็นหันมองจักรพรรดิด้วยความตกใจ

องค์จักรพรรดิระงับโทสะลง ยิ้มแล้วโบกมือ “ไม่เป็นไร ทุกคนกินดื่มอย่างสำราญต่อไปเถิด ข้ามีเรื่องต้องจัดการสักครู่”

เขายืนขึ้นทันที หมุนตัวกลับไปที่ห้องโถงด้านใน ตามด้วยแม่ทัพจาง

จักรพรรดิไม่สามารถระงับความโกรธบนหว่างคิ้วได้อีกต่อไป หลังจากเข้าไปในห้องโถงด้านในแล้วก็ตวาดเสียงเข้ม “ข้าสั่งให้เจ้าส่งคนไปเฝ้าระวังไม่ใช่หรือ? ใครกันที่มีความสามารถมากเสียจนสามารถแย่งชิงหน้าไม้ทั้งหมดไปจากมือของทหารกองทัพจักรวรรดิ?”

แม่ทัพจางคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว กอบหมัดสารภาพว่า “ฝ่าบาทได้โปรดระงับโทสะ กระหม่อมได้สั่งให้คนคุ้มกันอาวุธของศัตรูไว้อย่างแน่นหนาแล้ว ถึงกระนั้นอีกฝ่ายกลับมีคนจำนวนคนมากกว่า ทั้งยังมีทักษะวรยุทธ์ที่แข็งแกร่ง ข้าถามไถ่ทหารกองทัพจักรวรรดิเหล่านั้นแล้ว ทุกคนให้การตรงกันว่าคนพวกนั้นมีทักษะวรยุทธ์ที่สูงส่งยิ่ง และลงมืออย่างรวดเร็วมาก เหล่าทหารกองทัพจักรวรรดิมีกำลังคนน้อยกว่า ท้ายที่สุดจึงไม่สามารถต้านทานได้”