ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 827

จื่ออันรู้ดีว่าประโยคเหล่านี้ไม่ได้กล่าวออกมาโดยไร้เหตุผล ดังนั้นนางจึงแสร้งมองอีกฝ่ายด้วยความสับสน “กุ้ยไท่เฟยกรุณาชี้แจงให้กระจ่าง”

กุ้ยไท่เฟยเอ่ยอย่างเย็นชา “บอกตามตรง องค์จักรพรรดิจวนจะสิ้นพระชนม์แล้ว หากเจ้ายังต้องการรักษาอำนาจในฐานะพระชายาของผู้สำเร็จราชการ เจ้าควรคิดวางแผนให้ดี”

จื่ออันอดตกใจไม่ได้ องค์จักรพรรดิจวนจะสิ้นพระชนม์? แต่นางรู้ได้อย่างไร? ในเมื่อข่าวเกี่ยวกับวังซีเหวยถูกเก็บเป็นความลับ แม้แต่มู่หรงเจี๋ยยังไม่รู้เรื่องนี้

“เป็นได้อย่างไรกันเพคะ? อาเจี๋ยไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย” จื่ออันกล่าว

“เขาจะไปรู้อะไร หากเขาฉลาดกว่านี้สักหน่อย ก็ควรใช้อำนาจในมือทำอะไรเพื่อตนเองบ้าง ทว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้คือทำให้คนอื่นทั้งหมด ช่างเปลืองสมองโดยเปล่าประโยชน์” กุ้ยไท่เฟยกล่าว น้ำเสียงเย็นชาทว่าจริงจัง

จื่ออันไม่ได้ส่งเสียงโต้ตอบใด ๆ คำนึงถึงความสมเหตุสมผลของสิ่งที่กุ้ยไท่เฟยกล่าว

กุ้ยไท่เฟยมาหานางถึงที่นี่ในวันนี้ จุดประสงค์นั้นชัดเจนยิ่ง นั่นคือเพื่อเกลี้ยกล่อมให้มู่หรงเจี๋ยเตรียมการขึ้นครองบัลลังก์ นางรู้อยู่เสมอว่ามู่หรงเจี๋ยไม่ได้อยากเป็นจักรพรรดิตั้งแต่แรก และนางก็ฝึกฝนอ๋องหนานให้เตรียมตัวเป็นจักรพรรดิมาโดยตลอด เหตุใดจู่ ๆ นางจึงยอมแพ้? เว้นแต่นางรู้ว่าโอกาสเอาชนะมีไม่มาก แล้วเหตุใดโอกาสชนะถึงมีไม่มากกันล่ะ?

หรือเพราะองค์จักรพรรดิกำลังจะสิ้นพระชนม์ จึงเหลือเวลาอีกไม่มากนัก

จื่ออันอยากรู้มาตลอดว่าพระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนหน้านี้นางได้ยินว่ากุ้ยไท่เฟยเคยสาปแช่งองค์จักรพรรดิ แต่แน่นอนว่านางไม่เชื่อว่าองค์จักรพรรดิจะประชวรเนื่องมาจากคำสาปแช่ง อย่างไรก็ตาม หากไม่เจอตัวคนก็ไม่สามารถวินิจฉัยและรักษาโรคได้

“ฝ่าบาทประชวรเป็นโรคอะไรหรือเพคะ?” จื่ออันถามอย่างระมัดระวัง

กุ้ยไท่เฟยพึมพำ “ข้าเองก็อยากรู้”

อยากรู้? นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ กุ้ยไท่เฟยวางตัวราวกับว่าตนเองล่วงรู้อะไรบางอย่างชัดเจน ทว่านางกลับไม่รู้ด้วยซ้ำ

ในทางกลับกัน หากนางไม่รู้ว่าพระอาการประชวรของจักรพรรดิเป็นโรคอะไร แล้วเหตุใดนางถึงรู้ว่าองค์จักรพรรดิกำลังจะสิ้นพระชนม์?

นอกจากวังซีเหวยแล้ว เพียงคนเดียวที่ล่วงรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ขององค์จักรพรรดิก็คือฮองเฮา เป็นไปได้หรือไม่ว่าข้างกายฮองเฮาจะมีผู้ทรยศ?

ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ กุ้ยไท่เฟยเองก็มีคนของนางแทรกซึมอยู่ภายในวัง

“เยอะเชียวเจ้าค่ะ ที่สำนักแพทย์หลวงมีห้องตำราพิเศษ จัดเก็บตำราทางการแพทย์ไว้มากมาย”

“ข้าจะไปที่วังหลวงเดี๋ยวนี้ เสี่ยวตาวไปกับข้า ส่วนพวกเจ้าทุกคนกลับไปที่ตำหนัก หากท่านอ๋องกลับมาแล้วถามหาข้า ให้บอกว่าข้ามีธุระที่ต้องจัดการ”

“พระชายา เกิดอะไรขึ้นกันแน่เจ้าคะ?” แม่นมถามพร้อมกับคว้าแขนนางไว้

จื่ออันรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ได้ นางจำได้ว่าแม่นมอยู่ในวังมานานหลายปี บางทีนางอาจจะเคยได้ยินเรื่องกู่ร่วมชะตาก็เป็นได้ ดังนั้นจึงลองถาม “แม่นม รู้หรือไม่ว่ากู่ร่วมชะตาคืออะไร?”

แม่นมพยักหน้า “พอรู้อยู่บ้างเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นกู่ร่วมชะตาคืออะไร? แล้วอาการของกู่ร่วมชะตาเป็นอย่างไรกัน?” จื่ออันรีบถาม

แม่นมตอบว่า “กู่ร่วมชะตา ตามชื่อตรงตัวเลยเจ้าค่ะ มันเป็นสัตว์พิษที่มีชะตากรรมชีวิตร่วมกันระหว่างสองตัว แบ่งออกเป็นแม่กู่และลูกกู่ หลังจากแม่กู่ตาย ลูกกู่ก็จะตายด้วยเช่นเดียวกัน”