ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 965

จื่ออันโบกมือ “ไม่ อย่าเข้าใจข้าผิดไป อย่างข้าน่ะหรือจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต? แม้ว่าเขาและอ๋องเจ็ดจะเป็นพี่น้องกัน แต่เขาไม่เคยถือว่าอ๋องเจ็ดเป็นพี่ชาย ทั้งยังวางแผนที่จะฆ่าอ๋องเจ็ดตลอดเวลา แล้วไยข้าต้องเมตตาไว้ชีวิตเขาด้วย?”

“เช่นนั้นเจ้าลังเลอะไรล่ะ?” จ้วงจ้วงสงสัย

จื่ออันไม่สามารถบอกได้ อย่างไรเสียก็ไม่มีหลักฐาน ทุกอย่างเป็นเพียงการคาดเดาของนาง

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่างเถิด ทำตามแผนการของอ๋องเยี่ยเถอะ สบโอกาสแล้วลอบสังหารทันที เพื่อที่อ๋องเจ็ดจะได้สบายใจ”

เขาทำสงครามอยู่แนวหน้า หากยังต้องมัวพะวงเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก อาจเป็นผลให้เสียสมาธิอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ กองทัพทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน เมื่ออยู่ท่ามกลางสถานการณ์แห่งความเป็นตาย สิ่งสุดท้ายที่สมควรทำคือการเสียสมาธิ

จ้วงจ้วงพยักหน้า “เจ้าตัดสินใจเช่นนั้นได้ก็ดีแล้ว อันที่จริงอ๋องแปดก็มีสถานะเป็นหลานชายของข้าเช่นกัน ผูกพันด้วยเลือดเนื้อเชื้อสาย ข้าควรทนไม่ได้มากกว่าเจ้า แต่เราจำเป็นต้องกำจัดความทะเยอทะยานของหมาป่าเลี้ยงไม่เชื่องตัวนั้นเสีย หากเขาก่อการวิวาทขึ้นอีก สถานการณ์ของเมืองหลวงในภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร? ข้าจำได้ว่าท่านบรรพชนเคยสอนเสด็จพี่จักรพรรดิ ไพร่ฟ้าอาณาประชาราษฎร์เป็นกำลังสำคัญต่อความแข็งแกร่งของอาณาจักร ท่ามกลางสงคราม กำเนิดจากทุกข์ยาก มอดม้วยด้วยสุขสันต์ บ้านเมืองวุ่นวายดั่งไฟสุม หากคนนอกก่อกบฏ เราไม่สามารถจัดการอะไรได้ ชายคนนั้นเป็นคนจากตระกูลมู่หรงของเราแต่กลับสร้างความโกลาหลให้กับตระกูลมู่หรง ดังนั้นสมควรถูกลงโทษอย่างรุนแรง”

จื่ออันกล่าว “ในเมื่อเราได้ตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ดำเนินการตามแผนเดิม ข้าขอตัวไปหาเหล่าไท่จวินก่อน” จื่ออันกล่าว

“ข้าไปด้วย” จ้วงจ้วงลุกขึ้นยืน “นางบาดเจ็บหนักหรือไม่?”

“มีบาดแผลที่แขนเท่านั้น ไม่ร้ายแรงมาก พักฟื้นสักสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว เหล่าไท่จวินยังแข็งแรงดี” จื่ออันชื่นชมนางจริง ๆ แม้ตอนนั้นจะมีทหารยามต่อสู้เตียงข้าง แต่เหล่าไท่จวินก็งัดวิทยายุทธ์ออกมารบราฆ่าฟันจนอีกฝ่ายถึงแก่ชีวิต ในขณะที่นางบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

เหล่าไท่จวินกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องปีกของตำหนักฮุ่ยชิง เมื่อจื่ออันเข้ามา นางอยากออกไปต้อนรับด้วยตนเอง แต่หลิวหลิ่วรั้งนางไว้ ไม่ยอมปล่อยนางออกไป

“จื่ออัน เจ้ามาทันเวลาพอดี นางเอาแต่เรียกหาเจ้าไม่หยุด” เมื่อเห็นจื่ออันมาเยี่ยมเยียน หลิวหลิ่วก็ทำท่าเหมือนรอดพ้นแล้ว

จื่ออันหันมองตรงไปยังเฉินไท่จวิน “มีอะไรหรือเจ้าคะ?”

“นางกล่าวเช่นนี้โดยเจตนาต่างหาก แต่นางรู้ได้อย่างไรว่ามีคนซุ่มโจมตีอยู่ที่นั่น? หรือนางรู้ตัวล่วงหน้าว่าลูกชายตัวเองส่งคนมาลอบสังหาร?” หลิวหลิ่วรู้สึกงงงวยเช่นเดียวกัน

จื่ออันถาม “เหล่าไท่จวิน มือสังหารเหล่านั้นมีฝีมือโหดเหี้ยมมากหรือเจ้าคะ?”

“ใช่ หากพวกเขาฝีมืองอกง่อย ข้าจะได้รับบาดเจ็บอย่างไรได้? ถ้าเป็นเพียงโจรกระจอกหรือจะใจต่อสู้อย่างสิ้นหวัง อย่างข้าน่าหรือจะพลาดท่าเสียที?”

คนเหล่านั้นต้องเป็นมือสังหารชั้นยอดแน่ อย่างไรก็ตาม ในเมื่อกุ้ยไท่เฟยรู้อยู่แล้วว่าอ๋องหนานหวายตั้งใจส่งคนมาฆ่านาง เหตุใดนางถึงไม่เตรียมความพร้อมแต่แรก? ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย นางไม่ร้องขอทหารองครักษ์มาคุ้มกันตำหนักด้วยซ้ำ

บางทีนางอาจไม่รู้ว่าอ๋องหนานหวายจะส่งคนมาโจมตี แล้วประโยคที่นางพูดจงใจสื่อถึงใครกันแน่? ต้องไม่ใช่เพื่อบอกกล่าวกับเหล่าไท่จวินอย่างแน่นอน หากจะพูดคงพูดไปนานแล้ว ไม่เห็นต้องรอจนกว่าจะทานอาหารเสร็จ หนำซ้ำยังพูดเสียงดังในขณะที่เดินออกไปส่งเหล่าไท่จวินหน้าประตู ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน