ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1010

หลิงอวี๋ตกใจ อาเจียนเป็นเลือด? นี่มันหนักมากนะ!

“มิได้เชิญหมอหรือ?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามขณะเดินไปที่เตียง

“เชิญแล้วเจ้าค่ะ วันนี้หมอต่งเข้าเวร เขาได้ตรวจไทเฮาแล้ว...”

“พระชายาอ๋องอี้...”

หมอหลวงที่ยืนอยู่ข้างเตียงขมวดคิ้วพลางเอ่ย “ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับอาการของไทเฮา แม่นมเว่ย เจ้ารีบส่งคนไปกราบทูลองค์จักรพรรดิเถิด!”

“ตรวจแล้วหรือ? ไทเฮาทรงพระประชวรด้วยโรคอะไร? เหตุใดจึงกะทันหันนัก?”

หลิงอวี๋เหลือบมองหมอต่ง เขาเป็นชายวัยสี่สิบกว่า รูปร่างสูงผอม และมีเคราแพะ

“ชีพจรของไทเฮาผิดปกติ สติมิชัดเจน ดูเหมือนเลือดชะงักงัน แต่ก็ดูมิเหมือน ข้ามิสามารถบอกได้ว่านางเป็นโรคอะไร! พระชายาอ๋องอี้ท่านก็น่าจะทำมิได้เช่นกัน!”

หมอต่งมองหลิงอวี๋พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “พระชายาอ๋องอี้อย่าทรมานไทเฮาเลย รอให้องค์จักรพรรดิมาตัดสินพระทัยดีกว่า!”

หลิงอวี๋มิสนใจเขา แล้วนั่งลงข้างเตียง

เมื่อมิกี่วันก่อนยังเห็นไทเฮามีกำลังวังชาดี ตอนนี้ดูเหมือนชีวิตของนางแขวนอยู่บนเส้นด้ายเสียแล้ว

ยังคงมีเลือดอยู่ตรงมุมปากของพระนางที่มิได้เช็ดออก ใบหน้าของพระนางก็ซีดเซียวราวกับกระดาษ ประกอบกับผมสีขาวยุ่ง ๆ แล้ว เห็นได้ชัดว่าดูแก่ชราและเหนื่อยล้า...

หลังจากที่หลิงอวี๋ตรวจชีพจรของไทเฮาแล้ว นางก็พบว่าชีพจรของไทเฮาเป็นไปตามที่หมอต่งบอกจริง ๆ

หลิงอวี๋รู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจของไทเฮาอีกครั้ง อัตราการเต้นของหัวใจก็เช่นกัน บางครั้งก็เร็ว บางครั้งก็ช้า

ก่อนหน้านี้หลิงอวี๋ได้ทำการตรวจร่างกายให้ไทเฮาทุกครั้งที่เข้าวัง ไทเฮามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่มีโรคประจำตัวใด ๆ เป็นพิเศษ ยกเว้นโรคหอบหืด

จู่ ๆ จะป่วยหนักถึงเพียงนี้ได้เยี่ยงไร?

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยืนขึ้นแล้วเอ่ย “แม่นมเว่ย เลือดที่ไทเฮาอาเจียนออกมาแล้วเล่า ขอข้าดูหน่อย!”

หลิงอวี๋หยิบยาต้านพิษออกมา นางทำได้เพียงฉีดสิ่งนี้ให้ไทเฮาก่อนเพื่อต่อต้านสารพิษในร่างกายของไทเฮา จากนั้นจึงค่อยหายาแก้พิษที่เฉพาะเจาะจง

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นเปิดล่วมยา แล้วอาศัยฝากล่องหยิบยาต้านพิษออกมาจากล่วมยา

“พระชายาอ๋องอี้ นี่ท่านกำลังทำอะไร? นี่มันคืออะไร?”

หมอต่งเห็นเข็มฉีดยาแปลก ๆ ในมือของหลิงอวี๋จึงตะโกนอย่างตกใจ “ท่านตรวจพบแล้วหรือว่าไทเฮาทรงพระประชวรด้วยโรคอะไร? ท่านกล้าปฏิบัติต่อไทเฮาแล้วมั่ว ๆ ได้เยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋เหลือบมองหมอตงอย่างรำคาญพลางเอ่ยอย่างเย็นชา “ไทเฮาถูกวางยาพิษ และนี่คือยาแก้พิษ!”

“ไร้สาระ! เห็น ๆ กันอยู่ว่าไทเฮามิสบาย ถูกวางยาพิษที่ไหนกัน?! ท่านเอ่ยวาจาเรื่องไร้สาระทั้งเพ!”

หมอต่งรีบขวางทางข้างเตียงพลางเอ่ย

“ยิ่งไปกว่านั้น ยาแก้พิษชนิดใดกันแปลกเช่นนี้ วันนี้ข้าเป็นหมอหลวงที่เข้าเวร รับผิดชอบในการตรวจรักษาไทเฮา ข้าจะมิยอมให้ท่านใช้ยาสุ่มสี่สุ่มห้ากับไทเฮาเป็นอันขาด! หากมีอะไรเกิดขึ้น ข้ามิสามารถรับผิดชอบได้!”

หลิงอวี๋จ้องมองเขาแล้วเอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้ามิเห็นหรือว่าไทเฮาอาการมิดี? หลบไปให้พ้น! หากเกิดอะไรขึ้น ข้าจะรับผิดชอบเอง!”