ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1026

เซียวหลินเทียนแค่นเสียงอย่างเย็นชา และมองไปที่องค์ชายหนิง “องค์ชายหนิง ท่านเข้าใจคำว่ากล่าวตามความจริงเพื่อความยุติธรรมหรือไม่?”

“กล่าวตามความจริงหมายถึง การกล่าวความจริงตามหลักฐาน!”

“เราได้ฟังแต่คำพูดขององค์หญิงตานรั่วเพียงฝ่ายเดียว แล้วเซียวทงของท่านก็รีบออกหน้าตำหนิพระชายาอ๋องอี้ของข้า สิ่งที่ข้าทำคือการตักเตือนนาง ผิดหรือ?”

“หรือว่าชาวฉีตะวันออกเช่นพวกท่านสักแต่กล่าวโดยมิแยกแยะว่าใครถูกใครผิด ใครฟ้องผิดก่อนถูกเสมองั้นรึ?”

เมื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธขึ้นมาทันที “อ๋องอี้ ท่านหมายความว่าข้าเป็นคนชั่วที่ฟ้องผิดก่อนงั้นหรือ?”

อันเจ๋อที่อยู่ข้าง ๆ นิ่งฟังอยู่ ก็อดมิได้ที่จะเยาะเย้ย “การกระทำของท่านต่างจากการเป็นคนชั่วฟ้องผิดก่อนอย่างไร! เมื่อครู่ท่านเพิ่งกล่าวว่ามิโทษพระชายาอ๋องอี้ที่ผลักท่าน ทว่าหากท่านมิถือโทษโกรธนางจริง แล้วเหตุใดต้องพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนมากมายด้วยเล่า?”

“แม้ว่าท่านจะต้องการแสร้งทำตัวเป็นคนใจกว้าง แต่ก็ควรแสร้งทำให้แนบเนียนสักหน่อยสิ!”

จ้าวซวนและคนอื่น ๆ ต่างก็หัวเราะ พวกเขาอาจมิได้อยู่ที่นั่นตอนเกิดเหตุ แต่ก็คลุกคลีอยู่กับหลิงอวี๋มานานแล้ว จะเชื่อได้อย่างไรว่าหลิงอวี๋เป็นผู้ทำเช่นนั้น!

แม้แต่พี่น้องตระกูลมู่หรงยังมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยสายตาส่อความสงสัย

ดวงตาของเซี่ยโฮ่วตานรั่วแดงก่ำด้วยความโกรธ น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อคลออยู่ในเบ้าตา แต่ก็พยายามกลั้นไว้มิให้ไหลรินลง

นางเกลียดหลิงอวี๋และอันเจ๋อที่ปากมาก เกลียดเซียวหลินเทียนที่ปกป้องหลิงอวี๋มากที่สุด

นางถามด้วยเสียงอันดัง

“อ๋องอี้ ท่านปกป้องพระชายาอ๋องอี้ของท่านอย่างมิลืมหูลืมตาเช่นนี้ เพราะว่าหลิงอวี๋เป็นพระชายาอ๋องอี้ของท่านเท่านั้นหรือ? แม้ว่านางจะทำเรื่องชั่วช้าสามานย์เช่นนี้กับข้า นางก็ยังเป็นฝ่ายถูกใช่หรือไม่?”

“ใช่!”

เมื่อเผชิญกับการกล่าวหาของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว เซียวหลินเทียนตอบกลับอย่างรวดเร็ว

คำว่า ‘ใช่’ นี้เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและความมั่นใจ กลับทำให้เซี่ยโฮ่วตานรั่วเป็นฝ่ายตกตะลึง

นางมิคิดว่าเซียวหลินเทียนจะกล้ายอมรับว่าตนลำเอียงเพื่อหลิงอวี๋!

พี่น้องตระกูลมู่หรง องค์ชายหนิง และเซียวทงต่างก็อึ้งไปเช่นกัน มองไปทางเซียวหลินเทียนด้วยความมิเชื่อ

นี่... นี่...

ผู้ที่ต้องการเป็นองค์รัชทายาท มิควรแสดงภาพลักษณ์ที่ยุติธรรม เคร่งครัด ตกรางวัลและตัดสินลงโทษอย่างชัดเจนต่อหน้าทุกคนหรอกหรือ?

สิ่งนี้ทำให้หลิงอวี๋รู้สึกวางใจ...

“อ๋องอี้ ท่านปกป้องพระชายาอ๋องอี้ของท่านอย่างมิลืมหูลืมตาเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด!”

“ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นเขตแดนของฉินตะวันตก องค์หญิงเช่นข้ามิต่างอะไรจากคนใบ้ จำต้องยอมรับอย่างจำใจ!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วกัดริมฝีปากจนขาวซีด แสดงท่าทางกล้ำกลืนและต้องยอมจำนนเพราะอยู่ในถิ่นของคนอื่น

นางมิพูดอะไรอีก แต่สีหน้าของนางเผยชัดว่ากำลังกล่าวหาเซียวหลินเทียนว่า ใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบของเจ้าบ้านในการกลั่นแกล้งผู้อื่น

องค์ชายหนิงมองไปทางหลิงอวี๋ที่ทำตัวราวกับอยู่เหนือเรื่องราวทั้งหมด แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พระชายาอ๋องอี้ เจ้ามิคิดจะพูดอะไรสักหน่อยหรือ?”

หลิงอวี๋เลิกคิ้ว มองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “องค์ชายหนิงประสงค์ให้หม่อมฉันพูดสิ่งใดหรือเพคะ?”

องค์ชายหนิงยังมิทันได้พูดอะไร ฉาเค่อฉี หัวหน้าองครักษ์ผู้ติดตามของนางก็ตะโกนด้วยความโกรธ “ท่านมิเข้าใจจริง ๆ หรือแกล้งทำเป็นมิเข้าใจกันแน่ องค์หญิงของเราช่วยท่านไว้ ท่านมิเพียงแต่จะตอบแทนคุณด้วยความแค้น ยังทำให้ชีวิตพระนางตกอยู่ในอันตรายอีก!”

“พวกเราเป็นแขกผู้มีเกียรติของฉินตะวันตก พวกท่านแม้แต่จักรพรรดิยังต้องปฏิบัติต่อเราด้วยความเคารพ! อย่าคิดว่าอ๋องอี้รักท่าน แล้วท่านจะสามารถทำตัวหยิ่งยโสไร้กฎเกณฑ์เช่นนี้ได้!”

“วันนี้ มิว่าอย่างไรท่านก็ต้องขออภัยต่อองค์หญิงของเรา!”