ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1027

เซียวหลินเทียนสีหน้าเคร่งขรึม ตวาดเสียงดัง

“หยุดพูดจาเหลวไหล! เจ้าเป็นใครกันถึงกล้ามาสั่งสอนพระชายาของข้า? ข้ายินดีแสดงความโปรดปรานต่อพระชายาของข้า เจ้าถือสิทธิ์ใดมาสั่งให้พระชายาของข้าปฏิบัติตาม?!”

เจ้าฉาเค่อฉีนี่ถือตนเป็นกระบอกเสียงขององค์ชายหนิงหรืออย่างไร?

องค์ชายหนิงต้องการรักษาภาพลักษณ์ใจกว้างของตน แต่เซียวหลินเทียนกลับมิให้เขาได้สมหวัง!

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง!”

หลิงอวี๋ดึงเซียวหลินเทียนไว้แล้วหันมายิ้มให้เขาอย่างมั่นใจ

ทุกครั้งที่เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ยิ้มเช่นนี้ เขารับรู้ว่าหลิงอวี๋มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม

เขาจำได้ว่า ครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงวังหลวง หลิงอวี๋เกือบถูกตัดศีรษะ แต่นางกลับกล้าด่าจักรพรรดิอู่อันว่าเป็นกษัตริย์ผู้โง่เขลา เช่นนั้นองค์หญิงน้อยแห่งฉีตะวันออกหรือจะควรค่าให้หลิงอวี๋หวาดกลัว?

เซียวหลินเทียนจึงทำเพียงจับมือนางอย่างสบายใจเพื่อแสดงการสนับสนุน

หลิงอวี๋ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ดวงตาใสแจ๋วและงดงามของนางจ้องมองไปที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วอย่างเย็นชา

“องค์หญิงตานรั่ว ข้าควรกล่าวขอโทษต่อท่านหรือ?”

น้ำเสียงของนางปราศจากความอบอุ่นหรืออารมณ์ใด ๆ เป็นเพียงคำถามธรรมดาสามัญ

แต่เซี่ยโฮ่วตานรั่วกลับรู้สึกกดดันอย่างประหลาด...

“หรือเจ้าคิดว่ามิควรขอโทษเล่า?” เซี่ยโฮ่วตานรั่วกัดฟันเอ่ยประโยคนี้ออกมา จงใจลดน้ำเสียงลงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“พระชายาอ๋องอี้ ข้ามิคิดจะต่อความยาวสาวความยืดจริงจังกับเจ้า เพียงแต่เห็นแก่หน้าอ๋องอี้เท่านั้น!”

“อ๋องอี้มีผู้ติดตามมากมาย เจ้าทำผิดพลาดแล้วยังจะทำให้ชื่อเสียงของอ๋องอี้ต้องแปดเปื้อนอีกหรือ? หากอ๋องอี้มิสามารถตัดสินอย่างยุติธรรมและเคร่งครัด ต่อไปนี้จะมีใครเคารพเขาอีก?”

อันเจ๋อพูดแทรกขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ท่านหาได้ต้องกังวลเรื่องนี้ไม่ การที่ท่านอ๋องอี้ปกป้องคนของพระองค์เช่นนี้ ทำให้พวกเราที่ติดตามพระองค์พลอยรู้สึกยินดี!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เรารู้จักท่านอ๋องอี้และพระชายาพระชายาอ๋องอี้ดี! ท่านจะปลุกปั่นให้เราแตกแยกกันด้วยคำกล่าวเพียงสองสามคำได้อย่างไร!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วโกรธจนตัวสั่น อันเจ๋อพูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้นางทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งทำอะไรมิได้

นางจ้องมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยสายตาดูถูกและเหยียดหยาม...

ความรู้สึกดูถูกเหยียดหยามนี้ ทำให้เซี่ยโฮ่วตานรั่วเริ่มสูญเสียความมั่นใจ...

เสี้ยววินาที เซี่ยโฮ่วตานรั่วรู้สึกประหนึ่งว่า หลิงอวี๋ต่างหากที่เป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ส่วนตัวนางเองนั้นเหมือนมดต่ำต้อยที่หลิงอวี๋สามารถเหยียบย่ำได้ทุกเมื่อ...

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมิยอมแพ้และต้องการโต้แย้ง “แค่ขอโทษก็พอแล้ว เจ้าจะ…”

ทว่าหลิงอวี๋ขัดจังหวะนางทันที “ทุกท่านคงได้ฟังเรื่องราวที่ท่านบอกเล่าไปแล้ว ในเมื่อท่านเอาแต่เน้นย้ำถึงความยุติธรรมมากนัก เช่นนั้นท่านคงจะมิขัดขวางให้หม่อมฉัน พระชายาอ๋องอี้ เล่าเรื่องราวจากทางฝั่งของตนบ้างใช่หรือไม่!”

“หม่อมฉันและเถาจื่อเห็นหมูป่าก่อน แต่ท่านกลับวิ่งมาบอกว่าหมูป่าเป็นของท่าน ใครก็ห้ามแย่งไปจากท่าน!”

“ท่านใช้ธนูยิงหมูป่า หมูป่าวิ่งเตลิดออกไป หม่อมฉันเตือนแล้วว่าอย่าไล่ตามไป ระวังจะเป็นการดึงดูดฝูงหมูป่ามาเพิ่ม มิใช่หรือ?”

“แต่ท่านมิฟังท่าเดียว ดื้อรั้นจะไล่ตามไป ทำให้หมูป่ามาสมทบเพิ่มขึ้น ท่านตกใจกลัวจนทำอะไรมิถูก แม้กระทั่งจะวิ่งหนีก็ขาดสติ นางกำนัลของท่านกลัวจะทำร้ายท่านโดยมิได้ตั้งใจ จึงมิกล้าเล็งธนูยิง จากนั้นหม่อมฉันถึงรีบเข้าไปดึงท่านออกมา มิใช่หรือ?”

“หมูป่าหันกลับมา พุ่งตรงมาหา พวกเราสองคนวิ่งหนีมิทัน แต่ท่านกลับผลักหม่อมฉันไปทางหมูป่า แล้วเป็นท่านเสียเองที่หลบมิพ้น จึงถูกหมูป่ากระแทกเข้า มิใช่หรือ?”