ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1043

“อย่าตกใจ... อย่าตกใจ!”

หมอเลี่ยวพลอยตกใจกับสีหน้าของเซียวหลินเทียน แต่ก็ยังคงปลอบโยนอย่างใจเย็น กดสำลีห้ามเลือดลงไปอย่างรวดเร็ว

หลี่ชุงก็ช่วยกันหยดน้ำยาห้ามเลือดลงบนบาดแผลของหลิงอวี๋

เซียวหลินเทียนเฝ้ามองการกระทำของทั้งสองด้วยใจระทึก

จนกระทั่งรู้สึกว่าหัวใจของหลิงอวี๋กลับมาเต้นอีกครั้ง เซียวหลินเทียนจึงถอนหายใจออก รู้สึกราวกับว่าตนก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งเช่นเดียวกัน!

แต่สถานการณ์ก็ยังมิน่าไว้วางใจนัก ลมหายใจของหลิงอวี๋แผ่วระโหย หัวใจเต้นช้าเป็นช่วง ๆ ราวกับนางสามารถสิ้นลมหายใจภายในอีกมิกี่อึดใจ!

เซียวหลินเทียนภาวนาอยู่ในใจ จ้องมองใบหน้าซีดเซียวของหลิงอวี๋มิวางตา

แม้ว่าจะเป็นใบหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เซียวหลินเทียนได้พินิจมองนางอย่างใกล้ชิด

ขนตาของนางยาวมาก สั่นไหวเล็กน้อยตามจังหวะการหายใจ

เหมือนปีกเล็ก ๆ สองปีกที่เปราะบาง หากหายใจแรงเกินไปก็อาจหักได้!

สันจมูกของนางโด่ง บอบบางและงดงามในเวลาเดียวกัน

ริมฝีปากแดงเรื่อที่เคยชุ่มชื้น เวลานี้กลับซีดขาวเช่นเดียวกับสีหน้าของนาง

เซียวหลินเทียนจ้องมองริมฝีปากของนาง หวนนึกถึงเรื่องราวมากมาย...

นึกถึงครั้งแล้วครั้งเล่าที่ริมฝีปากของนางอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ไม่มีโอกาสได้แตะต้อง

เมื่อก่อนเป็นเพราะเกลียดชังนาง จึงได้พยายามหลีกเลี่ยง

ทว่าความเกลียดชังที่มีต่อนาง มิรู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ค่อย ๆ จางหายไป

ในเวลานี้ เขามิสามารถหาความเกลียดชังที่มีต่อนางได้แม้แต่น้อย!

“อาอวี๋…”

เซียวหลินเทียนไม่มีมือว่างเลยสักข้าง จึงก้มหน้าลงไปแตะหน้าผากของนางเบา ๆ

ผิวสัมผัสที่เย็นยะเยือกทำให้เซียวหลินเทียนรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ เขาติดขัดอยู่กับอะไรกันแน่

ลู่หนานและจ้าวซวนต่างก็แนะนำให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับหลิงอวี๋ให้ดี ทว่าเขายังมิตัดสินใจเพราะติดขัดเรื่องชาติกำเนิดของหลิงเยวี่ย

หากหลิงอวี๋ไปจากพวกเขาทั้งอย่างนี้ สิ่งที่เขาติดขัดเหล่านั้นก็จะกลายเป็นเพียงเรื่องตลกมิใช่หรือ?

“เซียวหลินเทียน หม่อมฉันเคยชอบอะไรในตัวท่าน หม่อมฉันจะเปลี่ยนความคิดเหล่านั้นทั้งหมด!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วเพราะความเจ็บปวดเมื่อถูกเขาโอบกอด

รู้สึกราวกับตนเองกำลังล่องลอยอยู่ระหว่างความฝันและความจริง

มีสติบ้าง ไม่มีสติบ้าง...

นางเหมือนถูกกักขังอยู่ในหมอกควันอันมืดมิด มองมิเห็นแสงสว่างแม้แต่น้อย มิสามารถเดินฝ่าออกไปได้...

นางกลัวมาก รอบด้านช่างไร้หนทาง...

ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่พ่อแม่ของนางประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมนางไม่มีผิด รถของพวกเขาร่วงตกลงไปในหุบเขา

คืนนั้นก็เป็นคืนที่มืดมิดเช่นเดียวกันนี้ รอบข้างมืดมิดไปหมด มองมิเห็นอะไรทั้งสิ้น

นางมิรู้ว่าพ่อแม่ของนางอยู่ที่ใด ร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง กระนั้นรอบข้างก็ยังเงียบสงัด ไม่มีผู้ใดตอบนาง...

บนท้องฟ้าไม่มีแม้แต่ดวงดาว

ทั้งใต้หล้ามืดมิดไปหมด แม้แต่เสียงดังเล็กน้อยก็ทำให้นางตกใจกลัวจนตัวสั่น

ในวันนั้น นางได้สัมผัสกับความกลัวและความสิ้นหวังเป็นครั้งแรก พวกมันเหมือนเป็นตาข่ายไร้ขอบเขต ดักจับนางเอาไว้...