ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1044

คืนนั้น กลายเป็นฝันร้ายของหลิงอวี๋ไปอีกนาน

นางหวาดกลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว กลัวความมืดยิ่งกว่าสิ่งใด!

แม้ว่าเมื่ออายุมากขึ้น นางเพียรกดเก็บจุดอ่อนนี้ของตนไว้ในใจส่วนลึกแล้วก็ตาม พยายามแสดงด้านที่สดใสออกมา

กระนั้นฝันร้ายนี้ก็ยังโผล่มาทิ่มแทงนางเป็นครั้งคราว

หลิงอวี๋ติดอยู่ในภวังค์ความมืดเช่นนี้ ความรู้สึกสิ้นหวังดังเดิมหวนกลับมาอีกครั้ง

นางอยากหลบหนี แต่หมอกควันสีดำนั้นเหมือนกับกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ มิว่านางจะวิ่งหนีอย่างไรก็หนีมิพ้น

“อาอวี๋…”

มีเสียงเรียกนาง...

นางปีติอย่างยิ่ง!

นางมิได้อยู่คนเดียว ยังมีคนเรียกหานาง!

ดูเหมือนจะเป็นเสียงของเซียวหลินเทียน แต่ฟังอีกครั้งก็ดูเหมือนมิใช่!

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น ความร้อนรน และความประหม่า...

“เจ้าต้องอดทนนะ เยวี่ยเยวี่ยต้องการเจ้า แม่นมลี่และคนอื่น ๆ ก็ต้องการเจ้าเช่นกัน!”

“หากเจ้าจากไปเช่นนี้ ท่านอดีตเสนาบดี หลิงหว่าน และคนอื่น ๆ จะต้องเสียใจเป็นแน่!”

เสียงนั้นสั่นเครือเล็กน้อย

เซียวหลินเทียนจริง ๆ ด้วย!

หลิงอวี๋รู้สึกราวกับความมืดมีรอยแยก แสงสว่างส่องผ่านเข้ามา นางคิดจะเดินเข้าไปหาแสงสว่างนั้น...

แต่เมื่อขยับตัว ความเจ็บปวดทั่วร่างก็เหมือนกับรังไหมที่พันธนาการตัวนางไว้ มิสามารถขยับได้แม้แต่น้อย

“หลิงหว่านและคนอื่น ๆ จะต้องเสียใจ เจ้าเห็นเช่นนั้นแล้วจะมิเสียใจหรือ?”

หลิงอวี๋ร้องตะโกนตอบไปในความว่างเปล่า แต่รู้สึกราวกับมีคนมาบีบคอนางไว้ พูดมิออกแม้แต่คำเดียว

ความเจ็บปวดนั้นแล่นกลับมาพร้อมกับความมืดอีกครา กวาดล้างแสงสว่างทั้งหมดออกไป รอบตัวของหลิงอวี๋ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

“อาอวี๋…”

เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าลมหายใจของหลิงอวี๋แผ่วลงอีกครั้ง เขาร้อนใจจนทำอะไรมิถูก ตะโกนใส่หมอเลี่ยว “ยังมีวิธีอื่นอีกหรือไม่? อาการของนางแย่ลงเรื่อย ๆ แล้ว!”

ทว่าในวันนี้เมื่อหลิงอวี๋เป็นฝ่ายประสบเคราะห์ คนเหล่านี้ต่างผลัดกันปฏิเสธเป็นพัลวัน มิยอมหยิบยื่นความช่วยเหลือ หรือพวกเขาต้องการให้หลิงอวี๋ตาย?

ผู้ที่น่ารังเกียจที่สุดคือฮองเฮาเว่ย กล้าขัดขวางมิให้ถังถีเตี่ยนมารักษาหลิงอวี๋ นางคิดอะไรอยู่ เซียวหลินเทียนหรือจะมองมิออก

ได้ เขาจดจำแต่ละคนไว้แล้ว รอให้ถึงเวลาจะได้ตอบแทนพวกเขาทีละคนอย่างสาสม

“ท่านอ๋อง ท่านอดีตเสนาบดีและคุณหนูหลิง รวมถึงฮูหยินหลิงได้ข่าวว่าพระชายาถูกลอบทำร้าย ได้มาเยี่ยมแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

องครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน

เซียวหลินเทียนยังมิทันได้ตอบอะไร ท่านอดีตเสนาบดีที่ถูกพยุงซ้ายขวาโดยหลิงหว่านและฮูหยินใหญ่ก็พรวดพราดเข้ามา

“ท่านอ๋อง อาอวี๋เป็นอย่างไรบ้าง?”

แม้ว่าท่านอดีตเสนาบดีจะกลับมาเดินได้แล้ว แต่ก็มิสามารถเดินเป็นเวลานานได้ การมาในครั้งนี้แสนเหนื่อยจนหายใจหอบ เขาถามอย่างรีบร้อนทันทีที่เข้ามา

“ท่านอดีตเสนาบดี…”

เซียวหลินเทียนเห็นท่านอดีตเสนาบดีก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่งจนมิอาจอธิบาย ดวงตาแดงก่ำขณะมองไปที่ท่านอดีตเสนาบดี

“อาอวี๋... อาการมิค่อยสู้ดีนัก ข้ากลัวว่านางอาจจะทนต่อไปมิได้!”