ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 124

หลี่ต้าหนิวเก็บกวาดห้องเสร็จแล้ว กวาดถูจนสะอาดสะอ้าน

หลิงอวี๋สั่งหลี่ต้าหนิวแบกหญิงชรามา สบโอกาสเมื่อเขาออกไปรีบเข้ามิติหยิบเครื่องมือผ่าตัด

หมอเลี่ยวเดินตามหลี่ต้าหนิวมา เขาขจัดความเศร้าก่อนหน้าจนบัดนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะมากพลางกล่าวอย่างเบิกบาน

“ฮูหยิน ข้าช่วยเป็นลูกมือเจ้าได้ไหม?”

“ข้าเป็นหมอมาหลายปี ยังไม่เคยพบวิธีรักษาแบบนี้มาก่อน หากฮูหยินรู้สึกว่าไม่สะดวก งั้นก็ช่างมันเถิด!”

หลิงอวี๋ยิ้มจาง ๆ พลางกล่าวคำ “วิชาแพทย์ข้ามิใช่ความลับส่วนตัว ไม่มีอะไรไม่สะดวก!”

“หมอเลี่ยว จากนี้ไปเรียกข้าว่าแม่นางหลิงเถิด! ข้าไม่สะดวกเผยตัวในวงสังคม ภายหลังเป็นหมอก็ขานชื่อนี้เช่นกัน!”

“ได้ ๆ เรียกแม่นางหลิง!”

หมอเลี่ยวมองท่าทีผิดแผกของหลิงอวี๋ แต่ก็คิดว่าไม่เห็นแปลกอะไรที่หลิงอวี๋จะพะวงถึงตัวตนจึงคิดอำพรางไว้ พลันผงกศีรษะทันที

“นี่คือเข็มยาชา เจ้าดูนะว่าฉีดแบบนี้!”

หลิงอวี๋หยิบหลอดเข็มมาฉีดหญิงชราพลางอธิบายผลและปริมาณที่ใช้ยาชาไปด้วย

ครั้นรอยาชาออกฤทธิ์ หลิงอวี๋ส่งถุงมือปลอดเชื้อคู่หนึ่งและหน้ากากอนามัยพลางแสดงเจตนาให้เขาสวมตามตน

นางหยิบมีดผ่าตัดออกมากรีดท้องส่วนใต้ชายโครงขวาของหญิงชราจนเกิดโลหิตไหลนอง

หมอเลี่ยวมองตาอ้าปากค้าง หลิงอวี๋แสดงเจตจํานงให้เขาหยิบผ้าพันแผลซับโลหิต

หมอเลี่ยวมือไม้สั่นเทาซับเลือดเร็วรี่ หลิงอวี๋แม้เห็นเขาตื่นตระหนก ทว่าเคลื่อนไหวกลับรวดเร็วยิ่ง จึงพยักหน้าพึงพอใจ

นางดันตับให้เผยถุงน้ำดี พลางตัดเส้นเลือดกับท่อน้ำดีที่เชื่อมกับตับและถุงน้ำดีฉับไว ก่อนจะนำถุงน้ำดีออก

หลิงอวี๋ตรวจท่อน้ำดีถี่ถ้วนว่าถูกก้อนกรวดอุดตันหรือไม่ ตรวจสอบเสร็จก็เย็บปากแผลทันที

การผ่าตัดทั้งหมดใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น

หมอเลี่ยวมองดูแผลยาวหนึ่งนิ้วมือสองแผลที่เย็บประณีต แต่ว่าใจยังไม่อยากเชื่อ!

นี่เสร็จแล้วรึ?

“นี่คือการผ่าตัดเล็ก หากมีเครื่องมือที่เหมาะกว่านี้ ปากแผลนางคงเล็กกว่านี้หน่อย!”

หลิงอวี๋ไม่อาจนำเครื่องตรวจช่องท้องออกมาให้คนพวกนี้ตกใจได้ เลยทำได้เพียงเท่านี้

นางนำผ้าพันแผลมาปิดปากแผลสองที่ของป้าหลี่ ถึงจะถอดหน้ากากเอ่ยคำ

“ต้าหนิวมิใช่คนไม่รู้ดีชั่ว ท่านแม่ข้าป่วยเช่นนี้ ที่ผ่านมาใช้เงินไปหลายร้อยตำลึงก็รักษาไม่หาย ทว่าด้วยฝีมือรักษาของแม่นางก็หายเป็นปลิดทิ้ง!”

“หากเปลี่ยนเป็นพวกหมอชั่วนั่นโรงหุยชุน คาดว่าต้องจ่ายเงินกว่าพันตำลึงถึงเริ่มรักษาเป็นแน่!”

“แม่นาง ข้ามิอยากมากความ! เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าท่านกับหมอเลี่ยวจะบูรณะโรงเหยียนหลิงใหม่! ถ้าแม่นางไม่รังเกียจ งานนี้มอบหมายให้ต้าหนิวได้นะขอรับ!”

หลี่ต้าหนิวเอ่ยอย่างตื้นตันใจ “ข้าไม่ต้องการค่าแรง ขอเพียงแม่นางให้ข้าวก็พอแล้ว ข้าจะเรียกพี่น้องมาทำให้แม่นางอย่างสวยงามแน่นอนขอรับ!”

หมอเลี่ยวยิ้มกล่าวคำ “แม่นางหลิง ต้าหนิวเป็นช่างไม้และฝีมือเขามีชื่อในแถบนี้!”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะทันทีเมื่อได้ยิน “ได้ รอข้าคิดก่อนว่าจะบูรณะร้านโอสถนี้เช่นไรค่อยบอกอีกที ช่วงนี้เจ้าก็ดูแลแม่เจ้าให้ดี ๆ!”

ครั้นหลิงอวี๋กล่าวจบ พลันนึกได้ถึงเป้าหมายที่ออกมาวันนี้จึงนำภาพวาดยาสมุนไพรให้หมอเลี่ยวดู

หมอเลี่ยวมองแล้วบอกว่าไม่รู้จัก พอหลี่ต้าหนิวที่อยู่ข้าง ๆ เห็นภาพวาดโกฐหัวบัวก็กล่าวคำ “นี่มิใช่หญ้าป่าในทุ่งนาหรือ? ข้าเห็นว่ามันดูคล้ายกับใบไม้ แต่ไม่รู้ว่านั่นใช่โกฐหัวบัวที่แม่นางหลิงต้องการหรือไม่!”

หลิงอวี๋รีบกล่าวคำ “หมู่บ้านพวกเจ้าไกลจากนี่หรือไม่ เจ้าไปขุดต้นพืชมาให้ข้าดูหน่อย!”

“ไม่ไกลขอรับ ระยะทางแค่ไม่กี่ลี้ แม่นางหลิงรอสักครู่ ข้าเดินเร็วนัก จะไปขุดให้ประเดี๋ยวนี้!”

หลี่ต้าหนิววิ่งรุดไปดุจสายลม