ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 125

“ต้าหนิวเป็นเด็กกตัญญูรู้คุณ!”

หมอเลี่ยวรินน้ำมาให้หลิงอวี๋พลางเอ่ยโดยไม่ต้องคิด

“สองปีที่ผ่านมาเงินเขาเก็บใช้จ่ายค่ารักษาของมารดาจนหมด จนทำให้บ้านเหลือแต่ผนังสี่ด้านยากแค้นแสนเข็ญ”

“ลูกสะใภ้ทนความลำบากไม่ไหว จึงทิ้งลูกไว้สองคนแล้วหนีไปกับชายอื่น!”

“ก่อนหน้าพี่ใหญ่ของเขาได้รับบาดเจ็บที่ขาขณะทำงานไม้ ครอบครัวฝั่งลูกสะใภ้พานางกลับและบังคับให้นางออกเรือนใหม่ แถมที่บ้านยังมีลูกสามคนไม่มีใครดูแล!”

“ครอบครัวแปดคนนี้ต่างมุ่งหวังต้าหนิว! แม้จะยากจน แต่สองครอบครัวก็เข้ากันได้ เด็ก ๆ ก็สามัคคีกัน เงินที่เก็บได้จากการล่าสัตว์ขายฟืนล้วนใช้รักษาอาอึ้มหลี่จนหมดแล้ว!”

“อาอึ้มหลี่รู้สึกเสียใจนัก มีคราหนึ่งนางคิดพยายามปลิดชีพตนเนื่องจะได้ไม่เป็นภาระพวกเขา”

“สุดท้ายก็ถูกต้าหนิวพบเข้า ต้าหนิวพาเด็ก ๆ มาคุกเข่าต่ออาอึ้มหลี่กล่าวว่า พวกเขาอกตัญญู ปล่อยให้อาอึ้มหลี่พยายามปลิดชีพตน ถ้าอาอึ้มคิดอยากตายจริง งั้นทั้งครอบครัวก็ตายไปด้วยกันเถอะ!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วปวดใจ ตอนทุกคนคุกเข่าต่อหน้าอาอึ้มหลี่ แม้แต่คนไร้หัวใจก็คงไม่คิดฆ่าตัวตายอีกหรอก!

“แม้ทั้งชีวิตอาอึ้มหลี่จะยากไร้นัก แต่ทว่าเด็ก ๆ พวกนี้ที่นางสอนคือความมั่งคั่งของนางทั้งสิ้น!” หลิงอวี๋กล่าวจากใจ

ก็นั่นน่ะสิ ทั้งแปดคนยังสามารถเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันได้ นี่คือสิ่งที่หลาย ๆ ครอบครัวทำไม่ได้!

ทั้งสองกำลังคุยกันเรื่อยเปื่อย ครั้นรอได้สักหนึ่งชั่วยามกว่าก็พบว่าหลี่ต้าหนิววิ่งหอบแฮก ๆ มาพร้อมกับดรุณีสองคนอายุราว ๆ สิบสี่ปี

“แม่นางหลิง ท่านลองดูหน่อย นี่ใช่โกฐหัวบัวที่ท่านต้องการหรือไม่!”

หลี่ต้าหนิววางหลัวไม้ไผ่บนหลังลง หลิงอวี๋เห็นโกฐหัวบัวเต็มหลัวไม้ไผ่ที่ส่งกลิ่นยาเข้มข้น

“ใช่ นี่คือโกฐหัวบัวจริง!” หลิงอวี๋หยิบโกฐหัวบัวแก่ ๆ ต้นหนึ่งขึ้น ซึ่งส่วนบนยังมีรากแข็งแรงอยู่

นางพูดกับหมอเลี่ยวด้วยอารมณ์คึกคัก “นี่คือของดีนัก เครื่องยาสมุนไพรนี้สามารถเพิ่มการไหลเวียนโลหิต ขับเคลื่อนลมปราณ บรรเทาปวด และกระตุ้นระดูให้มาปกติ...”

หมอเลี่ยวครั้นฟังแล้วก็ตาทอประกาย รีบกล่าวคำทันควัน

“ต้าหนิว รอเจ้าว่าง ขุดโกฐหัวบัวให้ข้าเพิ่มสักหน่อย! ข้าจะรับซื้อเจ้า!”

หลี่ต้าหนิวยิ้มตอบซื่อตรง “หมอเลี่ยวพูดเช่นนี้ได้อย่างไรขอรับ นี่มิใช่เพราะหญ้าป่าในทุ่งนาไม่มีใครต้องการหรือ? ท่านต้องการเท่าใดข้าจะให้ต้ายา(1)กับคนอื่น ๆ ไปขุดให้ท่านเอง ไฉนจะเอาเงินเล่า!”

“ถูกต้อง หมอเลี่ยวมอบยามากมายแก่ครอบครัวเราไม่รับเงินสักแดงเดียว สมควรแล้วที่เราจะช่วยเหลือหมอเลี่ยวเล็ก ๆ น้อย ๆ!”

ต้ายาที่มีแผลเป็นบนหน้าคือบุตรีคนโตของหลี่ต้าหนิว ดวงหน้าหมองคล้ำเนื่องทำงานใช้แรงตากแดดตากลมตลอดทั้งปี

นางกล่าวตรงไปตรงมา “ท่านพ่อ ให้เสี่ยวยา(2)ดูแลท่านย่าเถิด ข้าจะกลับไปเรียกพี่น้องขุดโกฐหัวบัวช่วยหมอเลี่ยว!”

“ต้ายา ครอบครัวพวกเจ้ายังมีทุกคนต้องเลี้ยง! เจ้าเพียงหวังขายเครื่องยาสมุนไพรให้พวกเขาได้กินอิ่มนุ่งอุ่นเถอะ!”

ต้ายาเหลือบมองรอยปะเต็มเสื้อผ้าของน้องสาวพลางนิ่งเงียบไป

“อย่าคิดมาก! พวกเจ้ารู้สึกติดหนี้หมอเลี่ยวสินะ เมื่อมีเวลาก็มาช่วยที่ร้านเถอะ!”

หลิงอวี๋นึกถึงแรงคนที่จำเป็นตอนเปิดร้านโอสถอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวคำ “บรรดาพี่น้องตระกูลเจ้า หากเต็มใจทำงานที่ร้านย่อมมาได้! หมอเลี่ยวจะจ่ายค่าตอบแทนด้วย!”

เมื่อต้ายาได้ฟังดวงตาก็พลันทอประกาย เอ่ยถาม “เด็กผู้หญิงมาทำงานได้หรือไม่เจ้าคะ? ข้าอยากเรียนหมอ หมอเลี่ยวยินยอมรับข้าเป็นศิษย์หรือไม่?”

หัวใจหลิงอวี๋สั่นไหวพลางกล่าวถาม “เจ้าอยากเรียนหมอหรือ?”

ต้ายา (大丫) ใช้เรียกเด็กสาวคนโต

เสี่ยวยา (小丫) ใช้เรียกเด็กสาวคนเล็ก

ชวนซวี่ต้วน (川续断) เป็นสมุนไพรที่มีในแหล่งมณฑลเสฉวน โกฐหัวบัวก็เช่นกัน

กุกบุยโป้ว (骨碎补) เป็นสมุนไพรจีนฝั่งตะวันออก มีสรรพคุณแก้ปวดข้อและกระดูก บำรุงกระดูก ประสานกระดูก

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา