ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1374

คำพูดของท่านอดีตเสนาบดีทำเอาเซียวหลินเทียนเหงื่อตก เขาจึงเอ่ยไปทันที

“ท่านอดีตเสนาบดี ท่านวางใจเถิด ชีวิตนี้ข้าไม่มีทางทอดทิ้งอาอวี๋!”

“มิต้องพูดถึงเรื่องอื่น พูดถึงเรื่องที่อาอวี๋รักษาขาของข้าจนหายดี ทั้งยังช่วยชีวิตข้าไว้ตั้งหลายครั้ง หากข้าทำมิดีต่อนาง เช่นนั้นจะต่างอะไรกับเดรัจฉานเล่า!”

เซียวหลินเทียนกังวลจนมิได้วางตัวแล้ว เขาเอ่ยอย่างจริงใจ

“ข้าจะดีกับอาอวี๋และเยวี่ยเยวี่ย ชีวิตนี้ ผู้ใดก็มิอาจมาแทนที่ของอาอวี๋ในใจของข้าได้!”

เมื่อได้รับคำสัญญาของเซียวหลินเทียน ท่านอดีตเสนาบดีก็รู้สึกพอใจ พลางตะโกนเรียก “เยวี่ยเยวี่ย!”

“ท่านตาทวด!”

หลิงเยวี่ยเดินเข้ามาหา

“ทำความเคารพเสด็จพ่อของเจ้าสิ!”

ท่านอดีตเสนาบดีโอบกอดหลิงเยวี่ยเข้ามาพลางเอ่ยอย่างใจเย็น “เสด็จปู่ของเจ้าจากไปแล้ว เจ้าต้องตามเสด็จพ่อเข้าวังไปเฝ้าพระบรมศพเสด็จปู่นะ!”

“จงจำไว้ เข้าวังไปแล้วห้ามเอาแต่ใจ ต้องเชื่อฟังแม่นมกับเสด็จแม่ของเจ้า และต้องกตัญญูต่อเสด็จพ่อกับไทเฮาด้วยนะ!”

หลิงเยวี่ยหน้าบึ้ง แล้วโผเข้าซบในอ้อมกอดของท่านอดีตเสนาบดี พลางเอียงหัวแล้วเอ่ย “ท่านตาทวด เยวี่ยเยวี่ยมิไปได้หรือไม่?”

“เยวี่ยเยวี่ยมิชอบคนคนนี้ เขามิใช่ท่านพ่อของข้า!”

“พูดจาเหลวไหล!”

ท่านอดีตเสนาบดีเคาะหัวหลิงเยวี่ยแรง ๆ อย่างมิพอใจ พลางเอ่ยเตือน “เยวี่ยเยวี่ย เจ้าเป็นเด็กฉลาด เจ้าต้องรู้ว่าคำพูดนี้ของเจ้าจะนำความตายมาสู่ท่านแม่ของเจ้า!”

น้ำตาแห่งความน้อยใจของหลิงเยวี่ยร่วงหล่นจากดวงตาโต ๆ นั้น แล้วเขาก็มองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างโกรธ ๆ

ก่อนหน้านี้แม่นมลี่กับหลิงหว่านเคยกำชับกับเขาไว้แล้วว่า ตัวตนของหลิงอวี๋ในตอนนี้มิเหมือนเดิมแล้ว ในภายภาคหน้าก็จะเป็นฮองเฮาและจะมารับเขาเข้าวัง

แม่นมลี่ยังบอกกฎในวังกับหลิงเยวี่ยทั้งหมดแล้ว กระทั่งบอกหลิงเยวี่ยย้ำ ๆ ด้วยว่าจะเข้ากันได้ดีกับเซียวหลินเทียนได้อย่างไร

สมองของหลิงเยวี่ยเข้าใจแต่ในความรู้สึกมิอาจยอมรับได้

เขารู้สึกว่าตนถูกเซียวหลินเทียนหักหลังแล้วหนึ่งครั้ง เช่นนั้นก็จะมีครั้งที่สอง

“เรียกเสด็จพ่อสิ!”

หลิงเยวี่ยหดตัวถอยหลังไปอย่างขัดขืน

เซียวหลินเทียนจึงใช้มือหนึ่งจับเขาไว้พลางเอ่ยอย่างจริงใจ “ข้ารู้ว่าข้าทำให้เจ้าเสียใจ… แต่ข้ามิได้ตั้งใจจริง ๆ!”

“ข้ารับรองเลยว่า ต่อไปไม่มีทางเป็นเช่นนั้นอีกแล้ว! เจ้าให้อภัยข้าได้หรือไม่?”

หลิงเยวี่ยมองเซียวหลินเทียนอย่างโกรธ ๆ แค่ขอโทษคำเดียวก็คิดจะให้ตนให้อภัยเขาแล้ว จะมิง่ายเกินไปหน่อยหรือ?

เซียวหลินเทียนบีบจมูกน้อย ๆ ของเขาพลางเอ่ยอย่างเอาใจ “ท่านแม่ของเจ้าบอกไว้มิใช่หรือว่า เมื่อทำผิดแล้วขอเพียงปรับปรุงก็ควรให้โอกาสเขา?”

“ข้าขอโทษแล้ว เจ้าก็มิยอมให้อภัยข้า เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็จะค่อย ๆ ไม่มีสหายแล้วนะ!”

หลิงเยวี่ยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว พลางเอ่ยอย่างมิเกรงใจ “กระหม่อมจะมีหรือไม่มีสหายก็มิเกี่ยวอะไรกับท่าน!”

เซียวหลินเทียนค่อนข้างทำอะไรมิถูก แต่ก็ยังคงเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ “เยวี่ยเยวี่ย ก่อนหน้านี้พ่อมึน ๆ เบลอ ๆ ไปจึงเป็นห่วงเจ้ามิมากพอ ทำเรื่องที่ทำร้ายเจ้าไปมากมาย!”

“แต่พ่อกำลังเปลี่ยนแปลงแล้ว เจ้าเองก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของพ่อกระมัง! เจ้าเชื่อพ่อนะ พ่อจะเป็นพ่อที่เพียบพร้อมให้ได้!”

ผ่านไปสักพัก เขาก็จงใจเอ่ยอย่างน่าสงสาร “เยวี่ยเยวี่ย ตอนนี้พ่อกับแม่ของเจ้าอยู่ในวัง เรามีศัตรูอยู่มากมาย หากมิระวังก็อาจจะตายได้เลยนะ!”