ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1376

หลิงอวี๋เห็นเขาร้องไห้ก็รู้สึกปวดใจแล้วกลั้นน้ำตาหอมแก้มเขาไปพลางเอ่ย “ต่อไปแม่กับเยวี่ยเยวี่ยจะมิต้องแยกจากกันอีกแล้ว เยวี่ยเยวี่ยเด็กดี ไปเปลี่ยนชุดไว้ทุกข์แล้วไปเคารพพระบรมศพเสด็จปู่กันเถอะ!”

“ท่านแม่ ท่านผู้นั้นบอกว่าต้องให้ข้าเปลี่ยนนามเป็นเซียวเยวี่ย บอกว่าหากมิเปลี่ยนจะสร้างความยุ่งยากให้ท่านแม่!” หลิงเยวี่ยถือโอกาสกระซิบบอกหลิงอวี๋

หลิงอวี๋มองไปทางเซียวหลินเทียนที่อยู่ด้านข้าง

เซียวหลินเทียนได้ยินหลิงเยวี่ยเรียกตนเองว่าท่านผู้นั้น ใบหน้าก็กระตุก หลิงเยวี่ยมิยอมแม้แต่จะเรียกว่าเสด็จพ่อเลย นี่ยังโกรธตนเองอยู่อีกหรือ

เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋จ้องมองตนอย่างโกรธเคือง เซียวหลินเทียนก็ทำได้เพียงก้าวเข้าไปพลางกระซิบ

“เมื่อก่อนข้าเป็นคนผิดเองที่มิได้ให้นามเยวี่ยเยวี่ย! แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าผิด เจ้าให้เยวี่ยเยวี่ยเปลี่ยนมาใช้สกุลเซียวเถิดนะ!”

“อาอวี๋ วังหลวงมิเหมือนข้างนอก หากใช้สกุลหลิงต่อไปจะสร้างความยุ่งยากให้เจ้ากับเยวี่ยเยวี่ยได้!”

“เยวี่ยเยวี่ยเป็นลูกชายข้า ให้เขาได้รู้จักบรรพบุรุษของเขาเถิด นี่คือการกลับใจที่จริงใจของข้า!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว แม้ว่าจะมิรู้ว่าเรื่องราวในภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร ทว่าหากหลิงเยวี่ยเปลี่ยนนามแล้วก็จะสามารถเข้าลำดับวงศ์ตระกูลได้ และจะได้รับการยอมรับจากทุกคน

เพื่อให้ในอนาคตลูกชายของตนเองมิถูกใครเรียกว่าลูกชู้อีก สุดท้ายหลิงอวี๋ก็เห็นด้วย

เซียวหลินเทียนยังมีงานราชการที่ต้องจัดการอีก เมื่อพูดกับหลิงอวี๋เข้าใจกันแล้วก็รีบออกไป

หลิงอวี๋เอาชุดไว้ทุกข์เล็ก ๆ มาให้เซียวเยวี่ยเปลี่ยน พลางกำชับเขาในเรื่องที่ควรต้องระวัง

เซียวเยวี่ยฟังอย่างตั้งใจ เขารู้มาจากการกำชับของแม่นมลี่แล้วว่า ในทุก ๆ การกระทำของตนเมื่อเข้ามาในวังแล้วจะเกี่ยวโยงไปถึงหลิงอวี๋ทั้งหมด

เขาแอบตัดสินใจว่า ตนจะต้องมิทำให้หลิงอวี๋ขายหน้า เขาจะต้องทำตัวดี ๆ ปกป้องท่านแม่และปกป้องคนข้างกาย

“แม่นม ฉีเต๋อ ฝากเยวี่ยเยวี่ยด้วยนะ!”

หลิงอวี๋ต้องไปจัดการเรื่องต่าง ๆ มิสามารถคอยดูเซียวเยวี่ยได้จึงทำได้เพียงฝากฝังเขาไว้กับทั้งสองคน

แม่นมลี่กับฉีเต๋อคือคนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมากับหลิงอวี๋ ทั้งสองต่างก็พยักหน้ารัว ๆ รับปากว่าจะปกป้องเซียวเยวี่ยให้ดี

เซียวเยวี่ยถูกส่งตัวไปที่ห้องโถงที่ตั้งพระบรมศพ เมื่อเหล่าสตรี ขุนนางและพระชายาเส้าเห็นก็มีความคิดไปต่าง ๆ

“ลูกนอกสมรสนี่ก็ถูกรับเข้าวังมาแล้ว เขามีดีอะไรกันจึงเข้ามาอยู่ในวังหลวงที่สูงส่งเช่นนี้ได้!”

ในแววตาของจ้าวเจินเจินมีแต่ความโกรธ เมื่อเห็นเซียวเยวี่ย นางก็นึกได้ว่าหลิงอวี๋แย่งเซียวหลินเทียนไปแล้วจึงให้กำเนิดลูกนอกสมรสผู้นี้

ที่นางต้องสูญเสียตำแหน่งฮองเฮาไปตอนนี้ทั้งหมดเป็นเพราะการทำบาปของหลิงอวี๋!

หลิงอวี๋เห็นว่านางมิสะดวกจึงตั้งใจให้คนเตรียมโถงด้านข้างไว้ให้ เพื่อให้สตรีเหล่านั้นไปพักได้ทุก ๆ สองชั่วยาม

เรื่องนี้ล้วนเป็นเรื่องที่เป็นผลดีต่อตนจึงไม่มีผู้ใดคัดค้าน

แม้ว่าพระชายาเส้าจะอยากจู้จี้จุกจิก แต่ก็มิอาจยั่วยุความโกรธของทุกคนให้มาลงที่ปัญหานี้ได้

เรื่องการกินมังสาวิรัต หลิงอวี๋ให้เกิ่งเสี่ยวหาวให้คนส่งผักสดเข้ามาในวังทุกวัน ในช่วงปลายฤดูหนาวเช่นนี้ หากได้เห็นผักที่มีสีเขียวขจี จิตใจของทุกคนก็จะดีมาก

จ้าวเจินเจินมิพอใจอีกแล้ว จึงบ่น “ผักในฤดูหนาวมันแพงมาก พระชายาองค์รัชทายาทมิใช่คนดูแลบ้านเรือนจึงมิรู้ว่าข้าวของแพงหรือ?”

“มีคนจำนวนถึงเพียงนี้มาเฝ้าพระบรมศพ หากใช้จ่ายจำนวนมากเช่นนี้ทุกวัน ทั้งยังกินดีเช่นนี้ มิได้สนใจเงินพระคลังเลยหรือ?”

“คนฟุ่มเฟือยเช่นนาง จะควบคุมเงินพระคลังไปได้นานแค่ไหนเชียว!”

จูหลานอยู่ข้าง ๆ ได้ยินเข้าจึงเอ่ยเรียบ ๆ “พระชายาคังมิรู้กระมังว่า ผักที่พระชายาองค์รัชทายาทให้ทุกคนกินอยู่นี่มิได้ใช้เงินของวัง แต่พระชายาองค์รัชทายาทควักเงินของตนมาเลี้ยงทุกคน!”

“พระชายาองค์รัชทายาทเข้าใจและเห็นใจพวกเราที่มาเฝ้าพระบรมศพอย่างยากลำบาก คำนึงถึงสุขภาพร่างกายของพวกเราจึงได้ทำเช่นนี้ พระนางตรัสว่า นี่ก็นับว่าเป็นความกตัญญูของพระนางเช่นกัน และขอบคุณพวกเราที่มาเฝ้าพระบรมศพองค์จักรพรรดิสูงสุด!”

“หากพระชายาคังรู้สึกเกรงใจ ท่านก็ออกเงินมาเลี้ยงผักพวกเราสิ!”