ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 145

“ตำรับยา?”

ตำรับยาอะไร?

ดวงตาของชิวเหวินซวงเป็นประกาย นึกถึงที่สองวันมานี้ลู่หนานเทกากยาทิ้ง หรือว่ายานี้ลู่หนานไม่ได้กินเอง แต่เซียวหลินเทียนเป็นคนกิน?

ตอนนี้เซียวหลินเทียนเชื่อใจหลิงอวี๋ กระทั่งกล้ากินตำรับยาที่นังคนชั้นต่ำนี่จัดให้แล้วหรือ?

มิน่า เฮยจื่อหายตัวไป ท่านอ๋องไม่สงสัยหลิงอวี๋เลย!!

ชิวเหวินซวงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย นางประมาทไป ทำให้เซียวหลินเทียนเชื่อใจหลิงอวี๋ไปแล้วโดยไม่รู้ตัว!

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะไม่ช่วยตามหาเยวี่ยเยวี่ยจริงหรือเพคะ?”

ชิวเหวินซวงเอ่ยอย่างระมัดระวัง "สิ่งที่พระชายาพูดก็มีเหตุผลนะเพคะ ไม่แน่เด็กทั้งสองคนอาจถูกคนพวกเดียวกันลักพาตัวไปก็เป็นได้! ขอเพียงพบคนหนึ่ง ก็จะพบอีกคนเช่นกัน!"

เซียวหลินเทียนยังคงอยู่ในอารมณ์โกรธไม่หาย จึงเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดว่านางจะเสนอรางวัลใหญ่เพื่อตามหารึ? นางมีเงินและมีฉินซานคอยช่วยเหลือ เช่นนั้นก็ไปหาเอาเองแล้วกัน! เหตุใดข้าจะต้องเข้าไปยุ่งด้วย!”

ชิวเหวินซวงไม่ยอมแพ้ เอ่ยแนะนำ"ท่านอ๋อง อย่าได้ตรัสอย่างโกรธเคืองเช่นนี้เลยเพคะ! เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งพบพระชายาที่ประตู แล้วก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง!"

“วันนั้นที่งานฉลองในวังหลวง พระชายาเปิดโปงเรื่องที่ลูกชายของท่านอ๋องผิงหยางเป็นลูกชู้มิใช่หรือเพคะ? ได้ยินมาว่า พระชายาผิงหยางท่านอ๋องผิงหยางถูกหย่าร้างเพราะเหตุนี้! จากนั้นก็ทนความอับอายเช่นนี้มิไหวและแขวนคอตายเพคะ!”

“ท่านอ๋อง เป็นไปได้หรือไม่ว่า ท่านอ๋องผิงหยาง หรือครอบครัวของพระชายาผิงหยางโกรธแค้นพระชายาด้วยเรื่องนี้ ถึงได้สั่งให้คนลักพาตัวเฮยจื่อและเยวี่ยเยวี่ยไปเพคะ?”

“ท่านอ๋อง ตรวจสอบทั้งสองตระกูลนี้ดีหรือไม่เพคะ?”

เซียวหลินเทียนใจสั่น เข้าสู่ห้วงความคิด

ลู่หนานเห็นเซียวหลินเทียนครุ่นคิด ก็ขยิบตาให้ชิวเหวินซวง

“เหวินซวง เจ้าไปชงชาให้ท่านอ๋อง แล้วหาสำรับอาหารมาให้ด้วย! วันนี้ทั้งวันท่านอ๋องตามหาเฮยจื่อ น้ำสักหยดก็ไม่ได้ตกถึงท้องเลย!”

“ให้ท่านอ๋องเสวยอะไรให้อิ่มท้องสักหน่อย เรายังต้องออกไปตามหาต่ออีก!”

ชิวเหวินซวงบรรลุเป้าหมายแล้ว จึงเอ่ยอย่างเอาใจทันที "ได้ ข้าจะหาอะไรให้พวกท่านกินประเดี๋ยวนี้!"

ทันทีที่ชิวเหวินซวงออกไป จ้าวซวนที่จับตาดูความเคลื่อนไหวของหลิงอวี๋มาโดยตลอดก็พุ่งเข้ามาจากนอกบ้าน

“ท่านอ๋อง หนนี้ท่านอ๋องทรงเข้าใจพระชายาผิดไปพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อครู่จ้าวซวนเห็นเซียวหลินเทียนโยนจดหมายหย่าร้างให้หลิงอวี๋ก็อยากจะออกมาอธิบายแทนหลิงอวี๋ แต่ก็กลัวว่าเซียวหลินเทียนจะเสียหน้า จึงอดทนเอาไว้ก่อน

เวลานี้ในห้องตำราเหลือเพียงเซียวหลินเทียนกับลู่หนาน จ้าวซวนก็รีบรายงานสิ่งที่หลิงอวี๋ทำในวันนี้ให้เซียวหลินเทียนฟังทันที

“พระชายาไปขอให้ท่านอดีตเสนาบดีช่วยตามหา แต่ไม่คาดคิดว่าท่านอดีตเสนาบดีจะออกไปฝึกทหารนอกเมือง! นางกับฉินซานไม่ได้คุยเรื่องส่วนตัวกันเลย แค่ขอให้ฉินซานช่วยตามหาหลิงเยวี่ยพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หากเป็นเช่นนี้ เขาเข้าใจหลิงอวี๋ผิดจริง ๆ หรือ?

เซียวหลินเทียนค่อนข้างหงุดหงิด เขาไม่ใช่คนที่ใจร้อนง่าย ๆ สักหน่อย!

เหตุใดพอเป็นเรื่องของหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยกลับใจร้อนอยู่ร่ำไป?

“ท่านอ๋อง หลิงเยวี่ยหายตัวไปจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ! เรื่องนี้มันชักจะแก้ไขยากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!”

จ้าวซวนขมวดคิ้วพลางเอ่ย "กระหม่อมถามองครักษ์เงามาแล้ว วันนี้ชิวเหวินซวงอยู่ที่ตำหนักตลอด ไม่ออกไปไหนเลย! ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลยพ่ะย่ะค่ะ!"

“นางรับใช้กับแม่นมในเรือนเฮยจื่อก็ปกติ มิได้ออกไปข้างนอกกัน!”

ใจของเซียวหลินเทียนสับสนมาก นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะเบา ๆ อยู่บนขา ในหัวสับสนวุ่นวายไปหมด

“ในตำหนักไม่มีคนน่าสงสัยเลยรึ?” เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

“พ่อบ้านฟั่นออกไปครั้งหนึ่ง องครักษ์เงาบอกว่าเขาไปเก็บค่าเช่าที่หมู่บ้านเฉิน ไม่มีอะไรผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อครู่จ้าวซวนอยู่ข้างนอกได้ยินคำพูดของชิวเหวินซวง เขาจึงรีบบอก

“ทางท่านอ๋องผิงหยาง คนของกระหม่อมได้ไปสืบสวนแล้ววันนี้! หลังจากที่พระชายาผิงหยางแขวนคอตาย ท่านอ๋องผิงหยางก็พาอธิราชน้อยของเขาหนีภัยไปที่บ้านสวนแล้ว! กระหม่อมส่งคนไปตรวจสอบข้อเท็จจริงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากหลิงเยวี่ยกับเฮยจื่อถูกขังไว้ด้วยกัน หากพบเฮยจื่อก็จะพบหลิงเยวี่ยด้วย!”

เซียวหลินเทียนพยักหน้า พลางเอ่ยถาม "บ้านสวนของอ๋องผิงหยางอยู่ที่ใดเล่า?"

จ้าวซวนตอบทันที "หมู่บ้านเฉินมีบ้านที่บรรพบุรุษเขาทิ้งไว้ มีหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่ง แต่หมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุดคือหมู่บ้านเฉินแห่งนี้พ่ะย่ะค่ะ!"

หมู่บ้านเฉินอีกแล้วหรือ?

เซียวหลินเทียนนึกถึงสิ่งที่จ้าวซวนพูดเมื่อครู่ พลางเอ่ย "จ้าวซวน ลู่หนาน พวกเจ้าคิดว่าพ่อบ้านฟั่นเป็นเยี่ยงไร?"

จ้าวซวนกับลู่หนานมองหน้ากัน รู้ว่าเซียวหลินเทียนจะไม่มีทางถามคำถามนี้โดยไร้เหตุผล

ลู่หนานเอ่ยอย่างลังเล "ท่านอ๋อง ยังจำเรื่องที่ครั้งนั้นคนปากเบี้ยวพูดจาดูถูกพระชายา แต่สุดท้ายกลับถูกดาบของท่านอ๋องตัดคอได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

แน่นอนว่าเซียวหลินเทียนจำเรื่องนี้ได้ พลางมองลู่หนานอย่างสงสัย

ตอนนั้นจ้าวซวนไม่อยู่ที่ตำหนัก ไม่ได้รู้เรื่องนี้

ลู่หนานยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย "หลังจบเรื่องกระหม่อมได้ยินพวกแม่นมคุยกัน ถึงได้รู้ว่าคนปากเบี้ยวผู้นั้นเป็นหลานชายแท้ ๆ ของพ่อบ้านฟั่นพ่ะย่ะค่ะ!"

“หลังจากนั้นกระหม่อมก็ลอบสังเกตพ่อบ้านฟั่น กลัวว่าเขาจะโกรธแค้นท่านอ๋องและจะมาแก้แค้น! แต่พ่อบ้านฟั่นก็ประพฤติตัวตามปกติมาโดยตลอดเลย!”

สีหน้าของเซียวหลินเทียนเคร่งขรึมขึ้นมา เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ย "เฮยจื่อเดินออกไปจากตำหนักด้วยตัวเขาเอง! แม้ว่าท่านอ๋องผิงหยางคิดจะลักพาตัวเขา ก็ต้องมีหนอนบ่อนไส้พ่ะย่ะค่ะ!"

“จ้าวซวน เจ้าหาคนไปจับตาดูนางรับใช้กับแม่นมในเรือนเฮยจื่อ ดูว่าพวกนางติดต่อกับใครบ้าง!”

“ทางพ่อบ้านฟั่นก็ส่งคนไปจับตาดูไว้ด้วย แล้วส่งคนไปตรวจสอบว่า วันนี้นอกจากไปในบ้านสวนแล้วเขาไปที่ใดอีกบ้าง!”

เวลาไม่คอยท่า จ้าวซวนรู้ว่าเป็นสถานการณ์เร่งด่วน จึงรีบไปหาคนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

นางรู้สึกมาโดยตลอดว่าตนเองละเลยอะไรบางอย่าง ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้นี่เอง!

"ไปกันเถอะ! เดินทางไปด้วยคุยไปด้วย"

เกิ่งเสี่ยวหาวให้พี่น้องสักคนมอบม้าให้กับหลิงอวี๋

ชีวิตก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มีทักษะการขี่ม้าที่ดี นางขึ้นหลังม้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง จากนั้นคนทั้งกลุ่มก็มุ่งไปที่หมู่บ้านเฉิน

พี่น้องของเกิ่งเสี่ยวหาวพาพวกเขาไปที่บ้านที่น่าสงสัยในหมู่บ้านตง แล้วก็เห็นรถม้าที่ดูทรุดโทรมจอดอยู่ที่หน้าประตู

จากนั้นเสียงร้องแผ่วเบาของเด็กก็ดังมาจากข้างใน หัวใจของหลิงอวี๋เต้นรัว นางเอื้อมมือออกไปผลักประตูอย่างร้อนใจ

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็ได้ยินเสียงร้องที่ชัดเจนขึ้นจากข้างใน ผสมกับเสียงร้องโวยวายของเด็กหลายคน

“ฮือ ๆ ...พ่อ… แม่… ช่วยด้วย...”

“ฮือ ๆ ... ข้าอยากเจอพ่อ! ข้าอยากเจอแม่!”

เสียงเล็ก ๆ นั้นร้องไห้อย่างบีบหัวใจ ฟังแล้วหัวใจของหลิงอวี๋แทบแตกสลาย

นางวิ่งไปที่บ้านอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงสั่นเทา

“เยวี่ยเยวี่ย ไม่ต้องกลัว! แม่มาแล้ว!”

“ระวังกับดัก!”

ฉินซานเอื้อมมือออกไปขวางนางไว้ จากนั้นเตะประตูให้เปิดแล้วรีบเข้าไปก่อน

หลิงอวี๋รีบวิ่งตามหลังเข้าไป

เห็นชายสองคนและหญิงสองคนถูกมัดอยู่ในบ้านและมีผ้าปิดปากไว้

แล้วก็ส่งเสียง “อื้อ ๆ” มาที่พวกเขา

เด็กหลายคนรวมตัวกันร้องไห้ออกมา ต่างก็ร้องตะโกนหาพ่อหาแม่กัน

“เยวี่ยเยวี่ย! แม่มาแล้ว...”

หลิงอวี๋กวาดตามองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นร่างของหลิงเยวี่ย แม้แต่เฮยจื่อก็ไม่ได้อยู่ในนั้นด้วย

เชือกที่รัดแน่นอยู่ในใจนางจู่ ๆ ก็ขาดไป

"อ๊าก!!!"

หลิงอวี๋สั่นเล็กน้อย ความหวังเต็มเปี่ยมทั้งหมดหายไปทันที นางนั่งลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง พลางกรีดร้องออกมา...

ชิวเหวินซวงกับพ่อบ้านฟั่น พวกเขาเอาเยวี่ยเยวี่ยของนางไปซ่อนไว้ที่ใดกันแน่!