ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 149

หลิงอวี๋ถูกดึงขึ้นมาอย่างราบรื่น นางไม่สนใจที่จะพัก แล้วเอ่ยเรียก "เซียวหลินเทียน ข้าจะรักษาบาดแผลให้เจ้า!"

นางให้ลู่หนานถือคบไฟ จากนั้นหยิบยารักษาบาดแผล ยาฆ่าเชื้อ และผ้าก๊อซออกมาจากในมิติ แล้ววิ่งไปคุกเข่าตรงหน้าเซียวหลินเทียน

นางใช้มีดผ่าตัดกรีดขากางเกงของเซียวหลินเทียน เห็นบาดแผลยาวเท่าฝ่ามือ มีเลือดและเนื้อเหวอะออกมา

นางก้มหัวใช้น้ำยาฆ่าเชื้อทำความสะอาดแผล แผลยาวขนาดนี้ จำเป็นต้องเย็บแผล

หลิงอวี๋หยิบเข็มออกมาแล้วเย็บแผลโดยไม่มีการคิดอะไรเลย

นางคิดแค่อยากจะรีบจัดการกับบาดแผล แล้วไปดูแลหลิงเยวี่ย เยวี่ยเยวี่ยตกลงไปสูงถึงเพียงนั้น จะต้องตกใจมากเป็นแน่

หลิงอวี๋รีบเย็บอย่างรวดเร็ว ทายารักษาบาดแผล แล้วพันผ้าพันแผลให้เซียวหลินเทียน

จากนั้นนางก็สั่งให้ลู่หนานกับจ้าวซวนอุ้มเซียวหลินเทียนกลับไปที่รถม้า

แล้วหลิงอวี๋ถึงไปอุ้มหลิวเยวี่ย หลู่ชิ่งเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ "พระชายาทำงานหนักมานานมากแล้ว จะต้องเหนื่อยมากแน่! ให้ข้าแบกเยวี่ยเยวี่ยขึ้นไปเถิดขอรับ!"

หลิงอวี๋เห็นเฮยจื่อมองตาปริบ ๆ จึงเอ่ย "เจ้าแบกเฮยจื่อไปเถิด! เยวี่ยเยวี่ยนี้ข้าดูแลก็พอแล้ว!!"

หลู่ชิ่งเหลือบมองเฮยจื่อ ทำได้เพียงอดกลั้นความรังเกียจไว้ ก้าวไปแบกเฮยจื่อขึ้นบนหลังแล้วเดินไป

"ท่านแม่!"

หลิงเยวี่ยเข้าไปในอ้อมแขนของหลิงอวี๋ ความตื่นตระหนกที่กลั้นไว้นับตั้งแต่ถูกลักพาตัวมาก็ไม่สามารถปิดบังไว้ได้อีกแล้ว

เขากอดหลิงอวี๋แล้วร้องไห้โฮ "ท่านแม่ เยวี่ยเยวี่ยกลัวมากเลย! เยวี่ยเยวี่ยกังวลมาก ๆ ว่าจะไม่ได้พบท่านแม่อีก!"

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว! แม่ก็ตามหาเยวี่ยเยวี่ยเจอแล้วใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ก็กอดเขาไว้แน่น หลังจากเกิดเรื่อง นางก็รู้เลยว่าเด็กคนนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งที่แยกกันไม่ได้ของนางไปเสียแล้ว!

นางจูบหอมเยวี่ยเยวี่ย พลางเอ่ยสัญญา “จากนี้ไปแม่จะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว! แม่จะปกป้องเจ้าให้ดี!"

เมื่อครู่ฉินซานเฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ มาตลอด เขาเห็นหลิงอวี๋ตัดกางเกงของเซียวหลินเทียนเปิดต่อหน้าทุกคนโดยไม่มีการลังเลเลยสักนิด แล้วก็รักษาบาดแผลของเซียวหลินเทียนอย่างชำนาญ

เวลานี้เห็นแม่และลูกกอดกัน ฉินซานก็โล่งใจที่หลิวเยวี่ยปลอดภัยดี!

แต่ความรู้สึกสูญเสียกลับแผ่นกระจายไปทั่วร่างกายของเขา...

อาอวี๋ของเขา!

ได้กลายเป็นภรรยาของคนอื่น เป็นแม่ของคนอื่นไปเสียแล้ว!

ชีวิตนี้ เขาและอาอวี๋มันจะไม่มีวันเป็นไปได้เลยหรือ?

สายตาของเขามองหลิงอวี๋อย่างซับซ้อน ว้าวุ่นใจ จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า

ขอเพียงอาอวี๋มีความสุข เขาก็จะเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง!

พวกเขาทั้งสี่คนเดินมาถึงครึ่งทาง ลู่หนานกับจ้าวซวนดูแลเซียวหลินเทียนเสร็จแล้ว จึงกลับมาช่วย

ฉินซานปฏิเสธคำขอของจ้าวซวนที่จะแบกหลิงเยวี่ย เขายืนกรานที่จะแบกหลิงเยวี่ยไปที่รถม้าของเซียวหลินเทียนเอง

เขาวางหลิงเยวี่ยลง แล้วหันไปหาหลิงอวี๋ "อาอวี๋ ม้าของข้าอยู่ข้างล่าง หากพวกเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าต้องขอตัวไปก่อน!"

เขาประสานมือทำความเคารพ แล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่หลิงอวี๋จะได้พูดอะไร

เซียวหลินเทียนเอนกายพิงอยู่ในรถม้า มองแผ่นหลังของฉินซานที่หายไปในความมืด

เซียวหลินเทียนมองไปที่หลิงอวี๋โดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นว่าหลิงอวี๋ไม่ได้สนใจเขาเลย จึงได้เพียงตะโกนเสียงดัง

"ฉินซาน ขอบใจนะ! ระหว่างทางกลับก็ระวังด้วย! ฝากขอบคุณพี่น้องของเจ้าแทนข้าด้วยนะ วันหลังข้าจะเลี้ยงอาหารพวกเขา!"

จากนั้น หลิงอวี๋ก็ปีนขึ้นไปบนรถม้า แล้วอุ้มหลิงเยวี่ยมาอยู่ในอ้อมแขน