ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 152

หลิงอวี๋และกลุ่มคนมาถึงเรือนริมวารี ลานเรือนเซียวหลินเทียนเปี่ยมด้วยคนแล้ว

หลิงอวี๋กวาดตามองพบชิวเหวินซวง พ่อบ้านฟั่นและคนรับใช้ยืนอยู่ใต้ขั้นบันได เฮยจื่อยืนข้างหน้าคนรับใช้

นางไม่อยากยอมรับการมองลงมาของเซียวหลินเทียนเหมือนคนรับใช้พวกนั้น เลยดึงหลิงเยวี่ยขึ้นบันไดยืนอีกด้านของเซียวหลินเทียน

“ดี คนมาครบแล้ว! ตัวข้าจะเริ่มการไต่ถามประเดี๋ยวนี้!”

เซียวหลินเทียนมองเฮยจื่อสีหน้าไร้คลื่นอารมณ์พลางกล่าวเสียงทุ้ม

“เฮยจื่อ เจ้าก่อน ลองเล่าให้ทุกคนสิว่า เจ้าหนีออกตำหนักอ๋องอี้ได้เช่นไร ทั้งยังไปตกอยู่ในน้ำมือผู้ลักพาได้อย่างไร!”

เฮยจื่อลอบมองเซียวหลินเทียนอย่างขลาดกลัวพลางคุกเข่าลงเสียงดังตุ้บ

“ท่านพ่อทูนหัว กระหม่อมรู้ความผิดแล้วว่าไม่ควรคิดไปจากตำหนักอ๋องอี้เพราะความโกรธชั่ววูบ ต่อไปกระหม่อมมิกล้าอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามเสียงเด็ดขาด “ไยต้องโกรธ? เจ้าเห็นพระชายากับหลิงเยวี่ยที่เรือนวันนั้นหรือ?”

เฮยจื่อตัวสั่นเทิ้ม แอบมองหลิงอวี๋บนบันไดพลางกล่าวใจไม้ไส้ระกํา

“กราบทูลท่านพ่อทูนหัว วันนั้นพระชายาและหลิงเยวี่ยเคยมาเรือนจริง! เป็นกระหม่อมที่ให้เฉี่ยวเหลียนไปเชิญพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านพ่อทูนหัวให้กระหม่อมขออภัยเสี่ยวเมา กระหม่อมจึงให้เฉี่ยวเหลียนเชิญพวกเขามาเรือนกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

“ครานั้นกระหม่อมกำลังคัดลอกตัวอักษรใหญ่ เมื่อพระชายามาถึง กระหม่อมคิดขออภัยเสี่ยวเมา พระชายาพลันด่าแต่เฮยจื่อไม่กล่าวคำอื่นใด”

“นางช่างด่าโหดเหี้ยมนักพ่ะย่ะค่ะ พูดว่ากระหม่อมรังแกเสี่ยวเมา อาศัยบารมีเจ้านายเที่ยวรังแกคน! นางพูดว่าถ้ากระหม่อมกล้ารังแกเสี่ยวเมาอีก นางจะทำให้ปากเบี้ยวเหมือนพวกหลิงผิง แทงตากระหม่อมตาบอด มือเท้าพิกลพิการพ่ะย่ะค่ะ!”

“พระชายาช่างโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้!”

นางรับใช้แม่นมด้านล่างที่ไม่รู้ความจริงซุบซิบกันเสียงแผ่วพลางมองหลิงอวี๋ด้วยความขุ่นเคืองเต็มอก

“เฮยจื่อ เจ้าพูดเหลวไหล ท่านแม่ข้าเดิมทีมิได้ด่าเจ้า! เราไม่พบเจ้าจะด่าเจ้าได้เยี่ยงไร!”

หลิงเยวี่ยถลึงตาทางเฮยจื่ออย่างเดือดดาล

หลิงอวี๋ปลอบห้ามหลิงเยวี่ย นางถูกคำใส่ร้ายคราวนี้ของเฮยจื่อรู้สึกทั้งขบขันและน่าโมโหนัก

เด็กคนนี้ช่างโตมาได้บิดเบือนเสียจริง!

หลิงอวี๋มองชิวเหวินซวงสีหน้าไม่ผันแปร พบว่านางก้มหน้าลง แต่มุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังชื่นชมสิ่งที่เฮยจื่อทำ

“พอกระหม่อมตื่นก็โดนจองจำร่วมกับเด็กหลาย ๆ คน! กระหม่อมกลัวยิ่งนัก… ท่านพ่อทูนหัว กระหม่อมพูดความจริงทุกประการพ่ะย่ะค่ะ!”

เฮยจื่อหวนนึกถึงความอันตรายครานั้นพลางร้องห่มร้องไห้เสียงดัง คราวนี้คือความผวาอย่างแท้จริง!

เฉี่ยวเหลียนก้าวไปข้างหน้ากอดเขาไว้อย่างปวดใจ นางคุกเข่าลงเช่นกันพลางกล่าวเดือดดาลว่า

“ท่านอ๋อง เฮยจื่อหนีไปโดยพลการมีความผิด! ทว่าความเหิมเกริมของพระชายาผิดยิ่งกว่าเพคะ!”

“เฮยจื่อไม่รู้ความรังแกเสี่ยวเมาแล้ว ท่านอ๋องท่านลงโทษเฮยจื่อได้ทั้งนั้น แต่ว่าพระชายาสามารถข่มเหงเฮยจื่ออย่างโหดเหี้ยมได้เช่นไรเพคะ?”

“เฮยจื่อยังเด็กนัก เด็กวัยเท่านี้ ไม่ว่าผู้ใดได้ยินคำพูดว่าจะแทงตาเขาบอด ทำมือเท้าเขาพิการก็ล้วนกลัวกันทั้งนั้นใช่หรือไม่เพคะ!”

“ท่านอ๋อง ท่านต้องเข้าข้างเฮยจื่อนะเพคะ!” เฉี่ยวเหลียนถลึงตามองหลิงอวี๋อย่างเดือดดาล

หลิงอวี๋หัวเราะเล็กน้อย เฉี่ยวเหลียนช่างฉลาดพูดเสียจริง!

ชิวเหวินซวงเลือกนางรับใช้พวกนี้แก่เฮยจื่อ แต่ละคนช่างร้ายกาจยิ่งนัก!

โชคดีไปที่นางนึกว่าเฉี่ยวเหลียนมีอายุเท่า ๆ กับหลิงซิน วันนั้นเลยไม่อยากทำให้นางลำบากใจ ทว่าคนน่าสมเพชต้องมีจุดที่น่ารังเกียจดังคาด!