ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 157

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ลึกซึ้ง พลางจ้องเฉี่ยวเหลียนใบหน้าเคร่งขรึม

“พระชายาพูดถูกต้อง เฉี่ยวเหลียน เจ้าเป็นแค่นางรับใช้ตัวเล็ก ๆ คนเดียว ไม่อาจคิดวิธีใส่ร้ายคนละเอียดรอบคอบเช่นนี้ได้เด็ดขาด!”

“ตัวข้าผู้เป็นอ๋องให้โอกาสเจ้าหนเดียว! จงพูดคนที่บงการเจ้าเสีย… ข้าคิดว่าเจ้ายังเด็กไม่รู้ความ โทษอาจผ่อนปรนได้!”

“ไม่เช่นนั้น… เหอะ...”

เซียวหลินเทียนส่งเสียง ‘เหอะ’ เย็นชา

ลู่หนานกำลังวางมือบนด้ามดาบพลางลงมือร่วมข่มขู่กับเซียวหลินเทียน ตะคอกว่า “พูด...”

เฉี่ยวเหลียนกลัวจนทั่วร่างสั่นเทิ้ม นางมิกล้ามองคนอีกเลย คลานกับพื้นพลางกล่าวทั้งน้ำตา

“ท่านอ๋องได้โปรดไว้ชีวิต! ไม่… ไม่มีคนบงการบ่าวเพคะ ล้วนเป็นผีหลงสติปัญญา(1)ของบ่าวทั้งสิ้นที่คิดถึงความโหดร้ายของพระชายาที่ทำร้ายทุบตีเฉี่ยวชุนเพคะ!”

“บ่าวเป็นห่วงคุณชายเฮยจื่อจะถูกพระชายารังแกภายภาคหน้า บ่าวทนมิได้จึงยุยงเฮยจื่อหนีไปเพคะ!”

“บ่าวคิดไม่ถึงว่าคุณชายเฮยจื่อจะถูกคนลักพาตัวไปจริง ๆ! หากบ่าวรู้ บ่าวจะไม่ปล่อยเฮยจื่อจากไปเป็นแน่เพคะ!”

จนถึงตอนนี้เซียวหลินเทียนพบว่า เฉี่ยวเหลียนยังไม่ยอมจำนน พลางขมวดคิ้วอย่างเดียดฉันท์

เขาเอ่ยเสียงเย้ยหยัน “ลู่หนาน เหมือนว่านางจะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!”

“เอาแส้มาเฆี่ยนห้าสิบแส้ เฆี่ยนจนกว่านางยอมพูด!”

องครักษ์นายหนึ่งหยิบแส้มาพลางดึงเฉี่ยวเหลียนขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม

เฉี่ยวเหลียนกลัวจนกรีดร้อง “ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด! บ่าวล้วนพูดความจริงทั้งสิ้น! บ่าวมิกล้าโกหกท่านอ๋องเพคะ!”

คราก่อนหลิงอวี๋ถูกเฆี่ยน เฉี่ยวเหลียนกับคนรับใช้มากมายต่างดูการลงทัณฑ์อย่างจดจ่อ นางหวนนึกลักษณะเลือดเนื้อหนังที่หลิงอวี๋โดนเฆี่ยนก็พลันกลัวจนตัวสั่น

เซียวหลินเทียนไม่สนนาง องครักษ์พลันลากนางไปเสาข้างลาน

เฉี่ยวเหลี่ยนร่ำไห้น้ำตาพราก “พี่เหวินซวง พ่อบ้านฟั่น พวกเจ้าช่วยข้าขอความเมตตาด้วยเถอะ! ข้ามิได้โกหกจริง ๆ ”

ชิวเหวินซวงเห็นนางร้องหาตนก็กล่าวตักเตือน “เฉี่ยวเหลียน ท่านอ๋องมอบโอกาสเจ้าแล้ว เพียงเจ้าพูดความจริง ท่านอ๋องจะทรงพิจารณาโทษเจ้าอีกครั้ง!”

พ่อบ้านฟั่นมองชิวเหวินซวงพลางส่งยิ้มต่อเซียวหลินเทียนเอ่ยว่า

“ท่านอ๋อง เด็กคนนี้ซื่อสัตย์มาตลอด ทำงานก็เอาการเอางานนัก! เป็นไปได้หรือไม่ที่พระชายาจะเข้าใจผิดพ่ะย่ะค่ะ?”

“เฮยจื่อซุกซน ตัวเองหลบเหล่าแม่นมวิ่งไปคอกม้าก็เคยเกิดมาก่อน! อาศัยแค่จุดนี้สงสัยว่ามีคนบงการนาง กระหม่อมรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อถืออยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนตริตรองสักพักพลางถามกลับว่า “ตามที่พ่อบ้านฟั่นกล่าว เรื่องทั้งมวลนั้นคือความเข้าใจผิดงั้นหรือ?”

“คำพูดพวกนั้นของตัวนางเองคิดใส่ไคล้พระชายา! ตัวเองยุยงเฮยจื่อหนี… หึหึ อายุน้อยเพียงนี้ก็ฉลาดขนาดนี้แล้ว พ่อบ้านฟั่นยังพูดว่านางซื่อสัตย์มาตลอดรึ!”

“พ่อบ้านฟั่น ตัวข้าถูกเจ้าทำสับสนแล้วว่าเฉี่ยวเหลียนฉลาดหรือซื่อสัตย์กันแน่?”

แต่หากท่านอ๋องผิงหยางเกลียดตนจริง แค่อาศัยความโกลาหลส่งคนมาฆ่าหลิงอวี๋ก็พอแล้ว เหตุใดต้องทำให้ยุ่งยากใส่ไคล้ตนก่อน แล้วค่อยลักพาตัวหลิงเยวี่ย?

หลิงอวี๋ยิ่งเชื่อการคาดเดาของตนต่อชิวเหวินซวงมากขึ้น!

ชิวเหวินซวงเสี้ยมสอนเฮยจื่อหนีก่อน และคิดใส่ไคล้ตนเป็นแน่

แต่เซียวหลินเทียนกลับไม่ใจร้อนจะฆ่าจะฟันตนดั่งเก่าแล้ว

ครานั้นเซียวหลินเทียนพูดว่า เขาจะตรวจสอบสาเหตุการหนีของเฮยจื่อให้กระจ่าง

แน่นอนว่าชิวเหวินซวงกลัวครั้นได้ยินคำพูดนี้ หวั่นว่าเซียวหลินเทียนจะตรวจสอบมาถึงตน ฉะนั้นเลยคิดอุบายลักพาตัวหลิงเยวี่ย

ครานั้นในบ้านของเฉินเม่า ภรรยาของเฉินชางซิงสารภาพว่า คนที่จ้างให้พวกเขาลักพาตัวหลิงเยวี่ยกับเฮยจื่อได้สั่งให้พวกเขาฆ่าเด็กทั้งสอง

ขอแค่เฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยถูกฆ่า เซียวหลินเทียนก็อาจไม่มีกะใจไปสืบสวนสาเหตุการหนีของเฮยจื่ออีกก็ได้!

หลิงอวี๋หรี่ตามองทางพ่อบ้านฟั่น เมื่อเฉี่ยวเหลียนพูดสิ่งเหล่านั้น

การเอาท่านอ๋องผิงหยางมาเอ่ยแทนพ่อบ้านฟั่นอาจเหมาะเหม็งที่สุด

“พระชายาทำให้หลานชายข้าถูกท่านอ๋องสังหาร ข้าต้องการให้พระชายาลิ้มรสความทรมานที่สูญเสียลูกหัวแก้วหัวแหวนไปเหมือนกัน!”

ผีหลงสติปัญญา (鬼迷心窍) เป็นสำนวนหมายถึง พฤติกรรมของมนุษย์ที่มีความพิศวงงงงวยด้วยไม่เข้าใจกระจ่างชัดต่อสิ่งต่างๆ เหมือน ดังผีที่หลงในสติปัญญาของตน หลงในว่าตนมีสติปัญญาความสามารถ