ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 158

ครั้นเฉี่ยวเหลียนเอ่ยจบ พลางมองเซียวหลินเทียนทั้งน้ำตาอย่างคาดหวัง

เซียวหลินเทียนพยักหน้าเล็กน้อย พ่อบ้านฟั่นแอบถอนหายใจ ท่านอ๋องเชื่อคำแก้ตัวนี้ของเฉี่ยวเหลียนหรือไม่?

นิ้วชี้เซียวหลินเทียนกำลังเคาะเบา ๆ ที่แขนเก้าอี้ล้อ พลางเกิดเสียง ‘ก๊อกก๊อก’ แผ่วเบา

เสียงเคาะคลื่นนี้ไม่ได้ดัง แต่กลับทำให้ทุกคนต่างไม่กล้าส่งเสียง

หลิงอวี๋กำลังมองดูด้วยนัยน์ตาเยือกเย็น พลันเห็นเซียวหลินเทียนเลิกปกป้องพ่อบ้านฟั่นกับชิวเหวินซวงทันใด

ยังคงไต่สวนต่อ!

คำแก้ตัวรอบนี้ของเฉี่ยวเหลียนมีช่องโหว่เต็มไปหมด นางไม่เชื่อว่าเซียวหลินเทียนจะดูไม่ออก

“เฉี่ยวเหลียน เจ้ายังมีอะไรเพิ่มเติมหรือไม่?”

ในที่สุดเซียวหลินเทียนก็เปิดปากกล่าว

เฉี่ยวเหลียนปาดน้ำตาพลางส่ายศีรษะตะลีตะลาน “บ่าวไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้ว! บ่าวพูดความจริงทั้งหมดแล้วเพคะ!”

“ความจริง?”

เซียวหลินเทียนเผยริมฝีปากหัวเราะเย้ยหยัน เสียงไม่ดังไม่เบา

“เฉี่ยวเหลียน ตัวข้าผู้เป็นอ๋องพูดไปเมื่อครู่ ขอแค่เจ้าสารภาพตามตรง ข้าอาจผ่อนปรนโทษให้เจ้าได้!”

“แต่เหมือนว่า… เจ้าไม่ได้ใส่ใจคำพูดของตัวข้า!”

เซียวหลินเทียนน้ำเสียงผกผันพลางกล่าวเฉียบขาดว่า

“ทุกคนคิดว่าตัวข้าผู้เป็นอ๋องเป็นคนโง่หรือ? มุ่งหวังใช้คำลวงเปี่ยมช่องโหว่เหล่านี้คิดหลอกให้ตัวข้าเชื่อหรือกระไร?”

“เฉี่ยวเหลียน มานี่สิ เจ้าลองบอกตัวข้าสักหน่อย ท่านอ๋องผิงหยางพบเจ้าที่ไหนเมื่อไรเวลาใด?”

“ครานั้นท่านอ๋องผิงหยางสวมเสื้อผ้าอะไร? เขาสูงหรือเตี้ย?”

“การใส่ไคล้พระชายาและลักพาเฮยจื่อท่านอ๋องผิงหยางรับปากด้วยเงินเท่าไร? เงินอยู่ไหนเล่า?”

“พวกเจ้าคิดว่าตัวเองโง่ก็พอแล้ว อย่าคิดว่าทุกคนจะโง่ด้วย!”

เซียวหลินเทียนกวาดมองทุกคนรอบหนึ่งอย่างเคร่งขรึม พลางเอ่ยเสียงเยือกเย็น

“หากท่านผิงหยางต้องการฆ่าหลิงเยวี่ยเพื่อล้างแค้นพระชายาจริง คงส่งนักฆ่ามาลงมือตรง ๆ ไปแล้ว! มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะติดสินบนเฉี่ยวเหลียน และก่อให้เกิดปัญหามากมาย!”

เฉี่ยวเหลียนถูกเซียวหลินเทียนยิงคำถามไม่ขาดสายพลางสีหน้าหมองมัว นางมองพ่อบ้านฟั่นขอความช่วยเหลือ

“ท่านอ๋องเรื่องนี้ลองตรวจสอบสมุดบัญชีของตำหนักอ๋องก็จะทราบได้ทันทีเพคะ!”

“ท่านอ๋อง พ่อบ้านฟั่นคือตาเฒ่าบ้ากาม มือไม้มักอยู่ไม่สุขเลื้อยไปทั่วกับพวกเราตลอด! นางรับใช้ในตำหนักต่างหวานอมขมกลืนกันทั้งนั้นเพคะ!”

“ท่านอ๋อง หากไม่เชื่อท่านลองถามพวกนางดูเพคะ ว่าพวกนางเคยถูกพ่อบ้านฟั่นรังแกหรือไม่?”

เฉี่ยวเหลียนตะโกนกับสาวใช้เหล่านั้นว่า “ทุกคน เมื่อก่อนท่านอ๋องถูกพ่อบ้านฟั่นหลอกลวง ไม่รู้เรื่องราวจริง! บัดนี้ท่านอ๋องอยู่นี่แล้ว ขอเพียงทุกคนพร้อมใจร่วมมือกัน ท่านอ๋องจะลงโทษพ่อบ้านฟั่นเป็นแน่!”

นางรับใช้เหล่านั้นมองหน้ากันต่างไม่กล้าปริปาก

หลิงอวี๋นิ่งอึ้ง ครั้นถึงจุดนี้แล้วเหล่าเจ้าทุกข์ยังหวั่นอิทธิพลของพ่อบ้านฟั่นอยู่ นี่มิใช่แค่เรื่องลึกซึ้งแต่ยังน่าโศกเศร้าด้วย!

หลิงอวี๋เห็นเฉี่ยวเหลียนมีตัวคนเดียว เลยรู้สึกไม่สบายใจ แม้เฉี่ยวเหลียนจะยุยงเฮยจื่อหนีไปและใส่ไคล้คุณหนูของตนก็เถอะ!

แต่ลองนึกตามคำพูดของเฉี่ยวเหลียน หลิงซินเห็นด้วยกับนางเต็มเปา

จู่ ๆ นางวิ่งไปข้างหน้า ร้องขึ้นว่า “ท่านอ๋อง บ่าวเป็นพยานได้ว่าเฉี่ยวเหลียนพูดความจริง! พ่อบ้านฟั่นคือตาเฒ่าเดรัจฉาน เขาก็เคยมือไม้อยู่ไม่สุขเลื้อยไปทั่วกับบ่าวเช่นกันเพคะ!”

หลิงซินชี้พ่อบ้านฟั่นด้วยความโกรธเต็มอกพลางกล่าวคำ “หลังคุณหนูของบ่าวถูกทุบตี มีคราหนึ่งพ่อบ้านฟั่นประชิดตัวบ่าวอยู่ห้องฟืน พูดว่าแค่เชื่อฟังเขา เขาจะย้ายบ่าวไปเรือนอื่นเพคะ!”

“แต่บ่าวถึงตายก็ไม่จำนน ตาเฒ่าเดรัจฉานผู้นี้บงการแม่นมเกาใส่ไคล้บ่าวว่าขโมยจานเงินในห้องครัว! โชคดีที่คุณหนูช่วยหม่อมฉันพิสูจน์ความบริสุทธิ์เพคะ!”