ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 164

“หลิงเยวี่ยโดนลักพาตัวหลังจากที่ตัวข้าพูดว่าต้องการสืบหาความจริงการหายตัวของเฮยจื่อ!”

เซียวหลินเทียนยิ้มหยันกล่าวคำ “เจ้าลองคิด เหตุใดพ่อบ้านฟั่นถึงอยากฆ่าหลิงเยวี่ยเวลานี้เล่า?”

ลู่หนานมึนงงพลางส่ายศีรษะ “กระหม่อมนึกออกแค่ฆ่าคนปิดปาก คิดอย่างอื่นไม่ออกจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

“จ้าวซวน เจ้าพูดสิ!” เซียวหลินเทียนมองทางจ้าวซวน

จ้าวซวนกล่าวว่า “เมื่อท่านอ๋องต้องการตรวจสอบการหายตัวของเฮยจื่อ พ่อบ้านฟั่นกับชิวเหวินพลันเกิดความวุ่นวายใจ! เรื่องนี้ต้องตรวจให้ถี่ถ้วน ว่าเหตุใดทั้งสองทนการสอบสวนไม่ได้!”

“สุภาษิตกล่าวว่าชักนำภัยพิบัติสู่ฝั่งบูรพา(1)... ลักพาตัวหลิงเยวี่ยไปข้างนอกก็จะสามารถมุ่งเป้าการสืบสวนของเราหันเหไปนอกตำหนักอ๋องอี้ได้...”

“มิใช่ว่าจะพุ่งความสงสัยต่อท่านอ๋องผิงหยางหรือ?”

จู่ ๆ ลู่หนานพลันเข้าใจทันที “ข้อสงสัยต่อท่านอ๋องผิงหยางเป็นชิวเหวินซวงเอ่ยขึ้น!”

“หากเราเชื่อคำพูดนางไปสืบสวนท่านอ๋องผิงหยาง นั่นคงเสียเวลาไม่พอ แต่เฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยอาจถูกฆ่าตายไปแล้ว หรือถูกขายไปสถานที่ที่ไกลแสนไกล!”

“ถ้ามิใช่เฉินเม่าต่อหน้าทำอย่างลับหลังทำอย่าง เขาได้ฆ่าเฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยตามแผนพวกเขาไปแล้ว ตัวข้าคงจมดิ่งสู่ความเศร้าโศก หรือกลายเป็นศัตรูและทะเลาะกับหลิงอวี๋เรื่องนี้!”

“ตัวข้ายังจะมีกะใจไปสืบสวนเรื่องการหนีไปของเฮยจื่อไหมเล่า?”

เซียวหลินเทียนยิ้มหยันกล่าวคำ “อารมณ์สนองของตัวข้าล้วนถูกคำนวณไว้หมดแล้ว! สิ่งนี้พ่อบ้านฟั่นก็คิดได้งั้นรึ?”

“หลิงอวี๋พูดถูก แผนซับซ้อนซ่อนเงื่อนนี้ ไม่ใช่คนอย่างพ่อบ้านฟั่นจะออกอุบายรัดกุมได้เด็ดขาด!”

เซียวหลินเทียนกล่าวอย่างลึกซึ้งตราตรึงนาน

“ชิวเหวินซวงดูแลเรือนชั้นในมานานเพียงนี้ ตาที่นางพูด นางถือว่าพวกนางรับใช้เป็นพี่น้อง พวกเฉี่ยวเหลียนเฉี่ยวชุนโดนพ่อบ้านฟั่นลวนลาม นางจะไม่รู้เรื่องเลยจริง ๆ หรือ?”

เอ่อ…

ลู่หนานลองคิดก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

“ครั้นหลิงอวี๋โดนตีครานั้น เคยพูดประโยคหนึ่ง… พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่?” เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

จ้าวซวนมิได้อยู่ตำหนักอ๋องในครานั้น พลันมองทางลู่หนานทันควัน

ลู่หนานหวนนึกเหตุการณ์ครานั้นครู่หนึ่งพลางตอบว่า

“ท่านอ๋อง กระหม่อมนึกออกแล้วพ่ะย่ะค่ะ! พระชายาด่าชิวเฮ่า ใช่ที่หมายตีนางให้ตายหรือไม่? ช่วยให้ท่านสมหวังกับชิวเหวินซวง...”

“ชิวเฮ่ากับชิวเหวินซวงกล่าวว่าพระชายาพูดจาซี้ซั้ว… ทว่าตอนนี้ลองคิดดูแล้ว หรือว่าพระชายาพูดถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ชิวเหวินซวงอาจอยากออกเรือนกับท่านจริง ๆ นั่งตำแหน่งพระชายาอ๋องอี้! จึงวางแผนใส่ไคล้พระชายาทำให้ท่านรังเกียจนางยิ่งขึ้น!”

ลู่หนานตัวสั่นเทา นึกถึงฝ่ามือนั้นที่ชิวเฮ่าซุ่มโจมตีด้านหลังหลิงอวี๋ นั่นคือการใช้สุดกำลังจนทำหลอดเลือดหัวใจของหลิงอวี๋ฉีกขาด!

โชคดีที่พระชายาดวงแข็งรอดมาได้ มิฉะนั้นสองพี่สองชิวเฮ่าก็บรรลุเป้าหมายเสียแล้ว

เขาชื่นชมหลิงอวี๋ยิ่งนักพลันกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เรือนชั้นในตำหนักอ๋องอี้ต้องการคนปราดเปรื่องเยี่ยงพระชายามาจัดการดูแลพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง กระหม่อมจะสืบเสาะเรื่องนั้นโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ! หากยืนยันชัดว่าหลิงเยวี่ยคือบุตรชายโดยกำเนิดของท่าน...”

“ท่านอ๋อง โปรดลืมความแค้นในอดีต! ใช้ชีวิตให้สงบกับพระชายาเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนผงะกับคำพูดคลื่นหนึ่งของจ้าวซวน

ภายหลังเขาแค่คิดพิสูจน์ว่าหลิงเยวี่ยคือบุตรโดยกำเนิดของตน ต้องการชดเชยให้หลิงเยวี่ยอย่างดีเท่านั้น!

กลับไม่เคยคิดว่าต้องใช้ชีวิตให้สงบกับหลิงอวี๋เลย!

เขาชิงชังหลิงอวี๋ที่หมายต่อต้านตนในตอนนั้น!

ทว่าการอยู่ร่วมกันในช่วงนี้ เขาก็ไม่ได้ชังหลิงอวี๋ขนาดนั้นเท่าเมื่อก่อนแล้ว!

แต่การใช้ชีวิตสงบ… เขายังรู้สึกกระด้างกระเดื่องอยู่บ้าง!

(1) ชักนำภัยพิบัติสู่ฝั่งบูรพา (祸水东引) หมายถึง การใช้ลูกไม้บางอย่างทำให้ตนไม่ได้รับความเสียหาย แต่ให้คนอื่นมารับความเสียหายแทนตน

(2) ใจคนไม่รู้จักพอดั่งงูกลืนช้าง (人心不足蛇吞象) อุปมาว่า โลภมาก

(3) สุนัขระกาเยี่ยมวิมาน (鸡犬升天) หมายถึง ผู้ที่รับราชการหากตามติดเจ้านายที่มีอำนาจแล้ว ก็จะพลอยได้ดิบได้ดีมีวาสนาไปด้วย