ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 167

เมื่อฉินรั่วซือเอ่ยถึงอนาคตของฉินซาน ความลังเลของเซียวทงก็หายไปในทันที

นางหลงรักฉินซานจากใจจริง จะไม่ช่วยเขาได้เยี่ยงไร จะปล่อยให้เรื่องของฉินรั่วซือกระทบต่ออนาคตของฉินซานได้หรือ!

นางเอ่ยขึ้นมาทันที "เอาเถิด ข้าจะช่วยเจ้าเอง! ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาแล้วรับผิดในเรื่องนี้!"

“องค์หญิงหก… เรื่องนี้จะไม่ทำให้องค์หญิงลำบากจริง ๆ หรือเพคะ?”

เมื่อฉินรั่วซือเห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็แสดงความเป็นห่วงจอมปลอมทันที

เซียวทงเม้มริมฝีปาก ไม่อยากให้ฉินรั่วซือดูถูกตนเอง นางจึงเอ่ย

“เรื่องเล็กน้อยเอง มีอะไรลำบากกันเล่า? ไทเฮาเป็นท่านย่าของข้า พระนางจะลงโทษข้าเหตุเพราะคนนอกได้รึ?”

"ลุกขึ้นเถิด!" เซียวทงช่วยพยุงฉินรั่วซือให้ลุกขึ้น

นางเกิดมาในราชวงศ์ แม้ว่าจะอ่อนประสบการณ์ แต่ก็ยังคงมีอุบายเฉกเช่นหญิงในวังอยู่

ก่อนหน้านี้เซียวทงบอกเป็นนัยอยู่หลายครั้งแล้วเรื่องที่ตนเองชอบฉินซาน แต่ฉินรั่วซือไม่เคยมีท่าทีใด ๆ เลย

วันนี้นางช่วยฉินรั่วซือแล้ว ฉินรั่วซือไม่มีทางที่จะเมินเฉยได้อีกต่อไปแล้ว!

เซียวทงยิ้มพลางเอ่ย "อีกประเดี๋ยวประตูวังก็จะปิดแล้ว คืนนี้เจ้าไม่ต้องออกจากวัง! อยู่คุยกับข้าในวังแล้วกัน!"

“ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา! เจ้าพักไปก่อน รอข่าวดีจากข้าเถิด!”

องค์หญิงหกพานางกำนัลข้างกายสองคนไปที่ตำหนักไทเฮา

ฉินรั่วซือรู้สึกโล่งใจไปมาก แล้วครุ่นคิดว่าอีกเดี๋ยวจะต้องพูดอะไรกับองค์หญิง

องค์หญิงหกให้นางอยู่คุยด้วยในวัง ไม่มีทางจะเป็นเพียงแค่เรื่องซุบซิบระหว่างผู้หญิงแน่นอน

เมื่อนึกถึงที่องค์หญิงหกแอบบอกเป็นนัย ๆ เรื่องที่ชอบฉินซานก่อนหน้านี้ ฉินรั่วซือก็ยิ้มขมขื่น ดูท่าทางคืนนี้จะบอกปัดให้พ้น ๆ ไปเช่นเมื่อก่อนมิได้เสียแล้ว

นางต้องคิดให้รอบคอบว่าต้องทำเยี่ยงไรให้องค์หญิงหกเกลียดหลิงอวี๋ และให้องค์หญิงหกยังคงชอบพี่ชายของนางต่อไป!

กระทั่งผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม ฟ้ามืดไปหมดแล้ว องค์หญิงหกถึงได้พานางกำนัลกลับมา

ฉินรั่วซือเห็นดวงตาขององค์หญิงหกแดงเล็กน้อย ใจก็เต้นรัวขึ้นมา

“องค์หญิงหก องค์หญิง… องค์หญิงถูกไทเฮาทำโทษให้ลำบากหรือเพคะ? หรือว่าไทเฮาไม่เชื่อสิ่งที่องค์หญิงบอก?”

นางเพิ่งขอร้องให้ช่วยไป นี่ก็เป็นสิ่งที่ต้องตอบแทน!

ฉินรั่วซือแย้มยิ้มพลางเอ่ย "พี่ซิ่งเอ๋อร์นิสัยตรงไปตรงมาเสียจริง ข้าชอบคนเช่นนี้!"

“พี่ซิ่งเอ๋อร์ วันนี้เป็นข้าเองที่ทำให้องค์หญิงหกถูกต่อว่า ข้ารู้ว่าไม่ว่าคำขอบคุณใดก็ไม่สามารถแสดงความขอบคุณที่ข้ามีต่อองค์หญิงหกได้!”

“รั่วซือบอกได้เพียงว่า ภายภาคหน้าหากองค์หญิงหกมีเรื่องอันใด ขอเพียงรั่วซือสามารถช่วยได้ ก็จะต้องช่วยเหลือแน่นอน!”

สิ่งที่เซียวทงต้องการก็คือประโยคนี้เอง นางจับมือของฉินรั่วซืออย่างสนิทสนม พลางเอ่ยอย่างเขินอาย

“รั่วซือ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอันใดหรอก เจ้าเองก็รู้… ความรู้สึกของข้าที่มีต่อแม่ทัพฉิน!”

“ข้าอยากรู้จักแม่ทัพฉินให้มากยิ่งขึ้นอีก! เขาชอบกินขนมอันใด? ปกติแล้วเขาชอบไปที่ใด?”

“ความสัมพันธ์ของเขากับหลิงอวี๋เป็นเยี่ยงไรกันแน่? เหตุใดหลิงอวี๋จึงมาเกาะแกะเขา?”

“องค์หญิงไม่ต้องทรงกลัวเพคะ หากองค์หญิงกระทำอันใดต่อหลิงอวี๋มิได้ หม่อมฉันจะทำเอง! หม่อมฉันจะไม่มีทางให้หญิงหน้าด้านผู้นี้มาเกาะแกะแม่ทัพฉินอีกต่อไป!”

ผู้หญิงสองคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมาอยู่รวมกัน การซุบซิบแบบพี่น้องที่สนิทกันจึงเริ่มขึ้น...