ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 172

"ลุกขึ้น!"

หลิงอวี๋พุ่งเข้าไป เอื้อมมือไปดึงชุ่ยเอ๋อร์ขึ้นมาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ตอนนั้นเองกลุ่มคนที่รวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ถึงได้สังเกตเห็นว่าหลิงอวี๋มา

“พระชายาอ๋องอี้ หมายความว่าเยี่ยงไรเจ้าคะ?”

ทันใดนั้นสีหน้าของเซี่ยเฉียวก็เปลี่ยนไป นางขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

“ข้าก็อยากถามเจ้าอยู่เช่นกัน! เซี่ยเฉียว นางกำนัลผู้นี้ไปกระทำให้พวกเจ้าขุ่นเคืองด้วยเหตุอัรใด? นางเป็นห่วงพี่น้องของตนเจึงบอกให้ระวัง มันไม่ถูกหรือ?”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ "เจ้าง้างมือออกไปตบนาง! หรือว่าฮองเฮาสอนเจ้าเช่นนี้หรือ?"

หน้าของชุ่ยเอ๋อร์บวมขึ้นแล้ว เซี่ยเฉียวตบนางแรงมาก

เซี่ยเฉียวเหลือบมองชุ่ยเอ๋อร์อย่างดูถูก พลางเอ่ยอย่างเย็นชา "นางทำผิด ก็สมควรถูกตบ!"

“พระชายาอ๋องอี้ ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักอ๋องอี้ ข้าขอแนะนำว่าพระชายาอย่าเข้ามายุ่งเลยจะดีกว่า!”

ท่านหญิงจ่างหนิงมองหลิงอวี๋อย่างสงสัย แล้วดึงอาภรณ์ของเซี่ยเฉียวพลางเอ่ยถาม "พี่เซี่ยเฉียว ผู้หญิงจอมยุ่งผู้นี้คือผู้ใดกัน?"

“นางหรือเจ้าคะ… นางก็คือพระชายาของลุงสี่ของท่านหญิงเจ้าค่ะ!”

เซี่ยเฉียวก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของจ่างหนิง

หลังจากฟังเสร็จท่านหญิงจ่างหนิงก็จ้องหลิงอวี๋ด้วยสีหน้ารังเกียจ พลางเอ่ยด่า

“ผู้หญิงไร้ยางอาย อย่ามายุ่งเรื่องของข้านะ!”

"ข้าอยากตีใครข้าก็จะตี! หากเจ้ายุ่งเรื่องของคนอื่นอีก ข้าจักบอกให้ว่าข้าก็จักตีเจ้าด้วย!"

เหอะ ที่แท้ก็เป็นเด็กนรกนี่เอง!

ทั้งยังเป็นเด็กนรกที่ถูกเอาใจด้วย!

หลิงอวี๋มองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักน่าทะนุถนอมของนาง อายุเท่านี้ยังร้ายกาจถึงเพียงนี้ เกรงว่าโตขึ้นจะยิ่งเอาแต่ใจน่ะสิ!

“ข้าเป็นป้าสะใภ้ของเจ้า เจ้ากล้าตีข้าหรือ?”

หลิงอวี๋เหลือบมองเซี่ยเฉียว นางกำนัลผู้นี้บอกเรื่องไร้สาระอะไรกับจ่างหนิงกัน!

“ลุงสี่เป็นขยะ! ข้าทุบตีเจ้า เขาจะมาเอาเรื่องให้เจ้าได้หรือ?”

จ่างหนิงมักจะได้ยินองค์ชายเว่ยและพระชายาเว่ยด่าเซียวหลินเทียนเช่นนี้ จึงด่าออกมาอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ

เซียวหลินเทียนกับลู่หนานอยู่ด้านข้างได้ยินเข้า สีหน้าก็มืดมนลง

หากไม่มีพวกเขาปกป้องแคว้นบ้านเมืองเอาไว้ ความสงบสุขจะเกิดขึ้นเองได้หรือ?

น่าเสียดายที่จ่างหนิงไม่เข้าใจ นางล้วนได้รับความเอาใจจากคนรอบข้าง นางเม้มริมฝีปากอย่างเย่อหยิ่ง พลางตะโกนใส่หลิงอวี๋

“ขยะก็คือขยะ! ข้าไม่ต้องการให้เขาปกป้องข้า! พ่อของข้าเก่งกว่าเขาหลายร้อยเท่า!”

“ไปให้พ้น! อย่ามาขวางทางข้าชมดอกไม้!”

จ่างหนิงเห็นหลิงอวี๋ขวางทาง จึงเตะหลิงอวี๋ด้วยความโกรธ

หลิงอวี๋ไม่อยากโต้เถียงกับเด็ก จึงถอยหลังไปสองก้าว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซี่ยเฉียวคิดว่าหลิงอวี๋กลัว จึงชี้ไปที่ชุ่ยเอ๋อร์อย่างภาคภูมิใจ พลางเอ่ยเสียงเข้มงวด

“คุกเข่าลง! ท่านหญิงมิได้สั่งให้เจ้าลุกขึ้น เจ้ากล้าลุกขึ้นก็คุกเข่าลงไปอีกสองชั่วยาม!”

ชุ่ยเอ๋อร์สีหน้าพ่ายแพ้ แอบมองหลิงอวี๋ด้วยความขุ่นเคือง ราวกับบ่นว่านางเข้าไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง ทำให้ตัวเองต้องคุกเข่าเพิ่มอีกสองชั่วยาม

“ไม่ต้องคุกเข่า!”

หลิงอวี๋เห็นชุ่ยเอ๋อร์จะคุกเข่าลงอีกครั้ง จึงคว้าตัวนางไว้...