ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 186

ครั้นมาถึงโรงเหยียนหลิง หมอเลี่ยวมองอย่างคาดไม่ถึงว่าท่านฮั๋วปรมาจารย์แพทย์แห่งฉินตะวันตกกับท่านอ๋องเฉิงผู้สูงส่งแห่งเมืองหลวงจะมาด้วย มือไม้พัลวันไม่รู้จะจัดการเช่นไร

ที่เมืองหลวงหมอนักพรตเต๋าคนไหนบ้างไม่รู้จักท่านฮั๋ว?

อย่างไรเสียท่านฮั๋วอยู่ต่อหน้าหลิงอวี๋กลับไม่วางมากสักนิด พอนั่งลงก็รีบเอ่ยทันที

“อาจารย์ ท่านรีบเล่าให้ข้าฟังหน่อย ตอนนั้นจางเจ๋อเจ้าหนุ่มนั้นฝังร่องเหนือปากสหายเฉิง เหตุใดกล่าวว่าฝังแล้วอาจทำให้สหายเฉิงอัมพาตครึ่งซีกได้เล่า?”

หลิงอวี๋ไม่ปิดบังพลันตอบว่า

“ตอนนั้นท่านอ๋องเฉิงโลหิตไหลย้อนกลับ เพียงจางเจ๋อลงเข็มที่ต้นคอท่านเฉิงสองข้างและสองเข็มบนปลายเท้า ท่านก็ไม่เป็นไรแล้ว!”

“แต่จางเจ๋อไม่ฟังคำเตือนฝังลงร่องเหนือปาก ทำให้เลือดของท่านบีบไปช่องอกทั้งหมด หัวใจท่านอ๋องเฉิงได้รับการกดทับหนักหน่วง หัวใจจึงหยุดเต้นและหยุดหายใจ!”

ท่านอ๋องเฉิงได้ฟังสถานการณ์ล่อแหลมในตอนนั้น ก็รู้สึกผวาภายหลังอยู่บ้างพลางมองค้อนดุร้ายเฉิงตงที่คอยรับใช้ข้างกาย

เฉิงตงตกใจกลัวจนหน้าไร้สีเลือด คุกเข่าดังตุ้บพลันเอ่ยเสียใจภายหลังอย่างสุดซึ้ง

“ท่านอ๋อง ทั้งหมดคือความโง่เขลาของกระหม่อม ได้ยินจางเจ๋อคุยโม้ว่าเป็นศิษย์ของเซียนหมอโบราณเลยนึกว่าอาจารย์มีชื่อจะบ่มเพาะศิษย์เก่ง วิชาแพทย์ของเขาไม่น่าด้อยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไฉนจะคิดว่าเกือบฆ่าท่านอ๋องจนสิ้น… กระหม่อมสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋มองเฉิงตง ยิ้มอ่อนกล่าวต่อท่านอ๋องเฉิงว่า

“ท่านอ๋อง นี่ไม่อาจโทษเฉิงตงได้ เขาคือข้ารับใช้ผู้ภักดี เห็นท่านสถานการณ์อันตรายใจคิดช่วยท่านจึงพลาดเชื่อจางเจ๋อเพคะ!”

“แม้เขาจะมุทะลุ แต่เป็นคนมีความรับผิดชอบ! หากเป็นผู้อื่น เกรงว่าหม่อมฉันอยากรักษาท่านอ๋องก็คงไร้หนทางประชิดท่านอ๋องเสียแล้ว!”

เวลานี้ท่านอ๋องเฉิงผงกศีรษะพลางกล่าวคำ “ลุกขึ้นเถอะ! แม่นางหลิงพูดเพื่อเจ้า คนแก่อย่างข้าก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้ว”

เฉิงตงรีบลุกขึ้น มองหลิงอวี๋อย่างซาบซึ้ง ความกรุณาส่วนนี้ที่แม่นางหลิงพูดเพื่อตน เขาจะจดจำไว้

จากนั้นหลิงอวี๋กล่าวกับท่านฮั๋วต่อ

“ข้าฝังเข็มที่แขนท่านอ๋อง แค่เพื่อไล่โลหิตไหลย้อนออกช่องอก บรรเทาแรงกดทับที่หัวใจของท่านอ๋อง”

“ฝังเข็มที่ใต้เท้านั่นคือวิธีบรรเทาแรงกดทับหัวใจเช่นกัน ทำเพื่อครั้นท่านอ๋องฟื้นแล้วสองขาไม่เป็นอัมพาต!”

หลิงอวี๋พูดถึงจุดนี้พลางมองทางท่านอ๋องเฉิง เอ่ยถาม

“ท่านอ๋อง ท่านไม่ได้รสชาติไม่ว่าจะกินสิ่งใดตลอดสองปีนี้ใช่หรือไม่เพคะ?”

ท่านอ๋องเฉิงถูกคำถามทำให้ผงะไป ตอบกลับอย่างตะลึงว่า

“แม่นางหลิงเจ้าช่างมหัศจรรย์ยิ่ง สองปีมานี้ข้ากินสิ่งใดล้วนไม่ได้รสจริง จะเค็มจะเผ็ดเหมือนกันทุกอย่างไป!”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะกล่าวคำ “สองปีมานี้เพื่อรักษาอาการป่วย แน่นอนว่าท่านอ๋องเสวยสมุนไพรไปไม่น้อย เป็นยามีพิษสามส่วน!”

“คอของท่านที่นูนขึ้นสองข้างคือน้ำเหลือง น้ำเหลืองไม่อาจกรองสารพิษได้จึงสะสมไว้เพคะ!”

หลิงอวี๋พูดอย่างมีระเบียบแบบแผน “หากสิ่งนี้ยังคืบหน้าต่อไป ท่านอ๋องคงยันได้ไม่เกินสามเดือนก็สิ้นแล้ว!”

เฉิงตงได้ยินแล้วใจสั่นสะท้าน พลันเอ่ยว่า “แม่นางหลิง เช่นนั้นท่านช่วยท่านอ่องของข้ารักษาโรคให้หายขาดได้หรือไม่ขอรับ?”

หลิงอวี๋ยิ้มตอบว่า “นี่ไม่ยากอะไร กินยาห้าชุด รับประกันเลยว่าถอนรากถอนโคนโรคเรื้อรังท่านอ๋องของเจ้าได้!”

เฉิงตงคุกเข่าโขกศีรษะอย่างตื่นเต้น “ขอร้องแม่นางหลิงจ่ายตำรับยาเถิดขอรับ! ท่านอ๋องของข้าป่วยแบบนี้แล้วนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่บ่อย ๆ! แม่นางหลิงเป็นคนดีที่สุด ช่วยท่านอ๋องของข้าด้วยขอรับ!”

หลี่ชุนรีบถือกระดาษพู่กันมาเร็วรี่ หลิงอวี๋จึงออกตำรับยาให้ท่านอ๋องเฉิง

ท่านฮั๋วรับไปพลางพิจารณา ไม่เข้าใจเลยถามหลิงอวี๋

หลิงอวี๋กำลังอธิบายอย่างอดทน

ท่านอ๋องเฉิงฟังอย่างอดทนอยู่ตลอด นึกถึงวันนี้ที่แม่นางหลิงช่วยชีวิตตนไว้ ทั้งยังออกตำรับยากำจัดโรคเรื้อรังแก่ตนอีก ควรตอบแทนน้ำใจคนอย่างไรดี?

เห็นท่านฮั๋วถามเสร็จ ท่านอ๋องเฉิงถึงกล่าว

“แม่นางหลิง โรงเหยียนหลิงแห่งนี้ของเจ้าเปิดตรงข้ามโรงหุยชุน ทั้งวันนี้ล่วงเกินโรงหุยชุนเพื่อข้าไป มิกลัวโรงหุยชุนจะสร้างความยุ่งยากเจ้าหรือ?”

หลิงอวี๋หัวเราะเหอะ ๆ เอ่ยถามอย่างทะเล้น “ท่านอ๋องเฉิงตรัสถามเช่นนี้ ใช่หมายหนุนหลังโรงเหยียนหลิงหรือไม่เพคะ!”

ท่านอ๋องเฉิงมองค้อนนาง ส่ายหน้ากล่าวคำ

ท่านอ๋องเฉิงมองค้อนนางพลางหัวร่อต่อว่า

“นี่มิใช่พูดจาเหลวไหลหรอกรึ? ถ้าคนแก่อย่างข้าแข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน ไฉนจะเป็นลมล้มบนถนนใหญ่ได้! เฮ้อ วันนี้ขายหน้าเสียจริง ที่ถูกคนรุมดูมากขนาดนั้น!”

“ข้ายังไม่เคยอับอายหนักหนาขนาดนี้มาก่อนในชีวิตนี้!”

“เกิดแก่เจ็บตายธรรมดามาก ผู้ใดจะสามารถควบคุมตอนโรคตัวเองกำเริบได้กัน!”

“เจ้าน่ะ ควรดีใจที่วันนี้เป็นลมล้มบนถนนแล้วบังเอิญพบพระชายาอ๋องอี้ มิฉะนั้นด้วยธรณีประตูสูงส่งของสกุลเจ้าแล้ว ท่านอาจารย์ข้าจะเข้าไปรักษาให้เจ้าได้รึ?”

ท่านฮั๋วหัวเราะเยาะกล่าวว่า “ตอนนั้นเจ้าเป็นลมล้มพับถึงไม่เห็น อาจารย์ข้าอยากรักษาเจ้าจนเกือบโดนนักการจับกุมแล้ว!”

“ข้ารับใช้สองสามคนของสกุลเจ้าคุกเข่าขอร้องจางเจ๋อ เขาถึงยอมออกมือฝังเข็มให้เจ้า!”

ท่านอ๋องเฉิงเดือดดาลจนเคราสั่นไหว ในใจจดจำจางเจ๋อกับโรงหุยชุนอย่างเงียบเชียบ!

เขายังไม่ตายซะหน่อย คนพวกนนี้ก็สอพลอผู้มีอิทธิพลเช่นนี้ซะแล้ว!

“แม่สาวน้อย ตัวข้าจะหนุนหลังเจ้า ถ้าโรงหุยชุนขวัญกล้าแหย่เจ้า คอยดูข้าจะโค่นมันเอง!”

“ตัวข้าปกป้องร้านโอสถสมุนไพรอื่นมิได้ แต่ปกป้องโรงเหยียนหลิงของเจ้านั้นมากเกินพอ!”

ท่านอ๋องเฉิงทุบหน้าอกพลางเอ่ยคำมั่น

“ขอบคุณท่านอ๋องเฉิงเพคะ!”

หลิงอวี๋ไม่พึ่งอำนาจรังแกคน แต่มีคนคอยหนุนหลังมากขึ้นก็ไม่เสียหายอะไร จึงตอบรับเรียบร้อย

“โรงเหยียนหลิงแห่งนี้ของเจ้าเปิดทำการเมื่อไร? กำหนดวันดี ๆ แล้วส่งคนมาแจ้งข้า ข้าจะมาสนับสนุนเจ้าเอง!” ท่านอ๋องเฉิงเอ่ยกระตือรือร้น

“ข้าก็จะมาเหมือนกัน!”

ท่านฮั๋วได้ประโยชน์มากมายจากหารือตำรับยากับหลิงอวี๋ ตระหนักได้ว่า วิชาแพทย์ของหลิงอวี๋เหนือกว่าตนไกลโข ไฉนจะไม่สนับสนุนอาจารย์ตนได้เล่า!

อาจารย์ผู้นี้ เขายอมรับเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ