ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 188

เปิดทำการโรงเหยียนหลิงในวันสิริมงคลที่ 26

กฎการพบแพทย์ของโรงเหยียนหลิง ต้องลงทะเบียนรักษาและตรวจสี่สิบคนต่อวัน

ภายในสามวันของการเปิดทำการ คนป่วยห้าท่านแรกตรวจโรคกับจัดสำรับยาไม่เสียค่าใช้จ่าย

โรงเหยียนหลิงเพิ่งติดใบประกาศ ข่าวพลันแพร่สะพัดตรอกใหญ่ซอยน้อยอย่างเร็วรี่

ด้วยเหตุนี้ เหล่าคนที่หมายชมความครึกครื้น คนที่ต้องการขอรับรักษา คนที่อยากได้เครื่องยาให้เปล่าต่างตั้งตารอวันที่ 26 อย่างตาลีตาเหลือก

วันนี้มาถึงเร็วมาก

ช่วงเช้าตรู่และกลางดึก ด้านนอกโรงเหยียนหลิงต่อแถวยาวเฟื้อยรอรับหมายเลข

กำหนดเวลาเปิดทำการโรงเหยียนหลิงที่ยามจี่(1) ซึ่งคือช่วงเก้าโมงเช้า

เวลาเจ็ดโมงกว่าฟ้าเริ่มสาง ถนนสายนี้ฝูงชนแน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไม่ได้(2)

ในคนหมู่นั้น นอกจากคนที่ขอรับรักษากับชมความครึกครื้น ยังมีหมอและผู้บุญหนักศักดิ์ใหญ่อีกมากมาย

ประการแรกพวกเขามาเพื่อพบท่านฮั๋วปรมาจารย์แพทย์ ประการสองเพื่อมาพบแม่นางหลิง!

แม้แต่ท่านฮั๋วปรมาจารย์แพทย์ล้วนเทียบแล้วสู้ไม่ได้ คนยังหมายกราบอาจารย์เรียนทักษะ วิชาแพทย์นั่นต้องเหนือชั้นแค่ไหนกัน!

คนที่ขอรับรักษาก็อยากรับหมายเลขตรวจโรคจากแม่นางหลิง

ส่วนพวกหมออยากลองเสี่ยงโชคดูว่าจะมีลาภได้เป็นศิษย์ของแม่นางหลิงหรือไม่

ส่วนผู้บุญหนักศักดิ์ใหญ่คิดหาโอกาสสร้างสัมพันธ์กับแม่นางหลิง อย่างไรเสียคนก็กินธัญพืชอาหารแห้งหลายชนิดจะมีใครไม่ป่วยเลยในชีวิตกันล่ะ

ยังไม่ถึงเวลาเปิด กลุ่มคนหลากหลายที่มาที่นี่เริ่มทยอยมาถึงละแวกใกล้เคียงโรงเหยียนหลิงกันอย่างต่อเนื่อง

เวลายังเช้านัก บรรดาหมอเหล่านี้กับพวกผู้สูงศักดิ์กำลังยืนคุยกันเรื่อยเปื่อยกระจายเป็นกระจุกอยู่ด้านข้าง หัวข้อสนทนาล้วนเกี่ยวกับโรงเหยียนหลิงและแม่นางหลิงผู้ลึกลับ

ตอนที่หลิงอวี๋กับหลิงซินมา ปากประตูโรงเหยียนหลิงก็เปี่ยมคนแล้ว ทั้งสองหมายเบียดเข้าแต่ล้วนไม่มีที่ลงเท้า

หลิงอวี๋พาหลิงซินอ้อมกลุ่มคนไปอีกด้านหนึ่ง เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินคนเรียกชื่อตน

“พระชายาอ๋องอี้!”

หลิงอวี๋เอี้ยวศีรษะเห็นหญิงสาวสองคนยืนจับมือกันอยู่ถนนตรงข้าม

ผู้หญิงทั้งสองค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา หลิงอวี๋กำลังขบคิดตัวตนของพวกนาง

ก็พลันได้ยินเสียง ‘เหอะ’ เย็นชาของหญิงร่างสูง “เจ้าเรียกนางหาปะไร? นางคือพระชายาอ๋องอี้ เราไม่อาจใฝ่สูงคบหาได้!”

“อันซิน… หว่านเอ๋อร์ พวกเจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

หลิงอวี๋ได้ยินเสียงคุ้นเคยนี้ก็นึกออกทันที

หญิงร่างสูงคือหลิงหว่านลูกพี่ลูกน้องของตน คนที่เรียกตนคือน้องสาวของอันเจ๋อ สหายสนิทที่สุดของหลิงหว่าน

อันซินสวมเสื้อผ้าหรูหราสีเหลืองอ่อน หน้าตาสะสวย ฟันขาวดุจมุกใส เพียงแต่มีสิวแถวหนึ่งตามกรามล่างกับหน้าผาก

หลิงหว่านกับอันซินอายุเท่ากัน อายุน้อยกว่าหลิงอวี๋สามปี นางสวมชุดกระโปรงสีครามเรียบง่าย มวยผมขึ้นปักปิ่นด้ามหนึ่งง่าย ๆ

คิ้วใบหลิว ดวงตาดำขับวับวาบ

มิได้ทาแป้งแต่กลับงดงามสูงส่ง

อันซินเห็นท่าทีประชดของหลิงหว่าน พลันดึงนางไว้ส่งยิ้มเอ่ยต่อหลิงอวี๋

“หว่านหว่านก็นิสัยแบบนี้ ในใจห่วงเจ้าอยู่ แต่เจอหน้ากลับอดปากร้ายมิได้!”

“ใครห่วงนางกัน! เตือนนางไม่ฟังเองดึงดันออกเรือน จะดีจะร้ายทนรับเอง! ข้าจะห่วงนางหาปะไร!”

หลิงหว่านบ่ายหน้าด้านข้าง

อันซินเห็นหลิงอวี๋มาใกล้ พลันเอ่ยกับหลิงอวี๋แผ่วเบา

“ช่วงก่อนนี้ หว่านหว่านได้ยินว่าเจ้าติดเงินกู้ดอกเบี้ยสูงพลางถูกท่านอ๋องอี้หวดแส้ นางเป็นห่วงจะเป็นจะตาย! แต่ยังถือทิฐิไม่ยอมไปพบเจ้า!”

หลิงอวี๋เข้าใจความอึดอัดของหลิงหว่ายทันใด ในใจพลันเกิดความรู้สึกใกล้ชิดต่อสาวน้อยคนนี้ขึ้น

หลิงหว่านมองค้อนหลิงอวี๋เหี้ยมเกรียม พลางเอ่ยเย้ยหยัน

“คิดไม่ถึงว่าไม่พบสี่ปีหนังหน้าเจ้าจะหนากว่าเมื่อก่อนเสียอีก ช่างอ้าปากกล่าวความเท็จมาได้!”

หลิงอวี๋กำลังคิดอธิบายว่าตนคือแม่นางหลิงจริงก็พลันได้ยินเสียงเย้ยหยันจากด้านหลัง

“พระชายาอ๋องอี้ เหตุใดถึงพบเจ้าได้ทุกทีเลยเล่า!”

“เป็นไง เจ้าก็มาหากับแม่นางหลิงเหมือนกันรึ? ตรวจให้ตัวเองหรือมาขอตรวจแทนลูกพี่ลูกน้องของข้าเล่า?”

“หากขอตรวจแทนลูกพี่ลูกน้องข้า ข้าก็จะเห็นแก่หน้าของลูกพี่ลูกน้องข้าส่งเจ้าไปรายแรก!”

หลิงอวี๋เอี้ยวหัวมองพลันเห็นเสิ่นจวน ตู้ตงหงกับเจิงจื่ออวี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยการแต่งกายงดงามหรูหรา

จางเจ๋อ หมอหลวงจางกับหมอหลายคนของโรงหุยชุนก็เดินมาจากฝั่งตรงข้าม

หลิงอวี๋อดทอดถอนใจไม่ได้ คนพวกนี้เป็นผีร้ายไม่รู้จักตายจริง ๆ ไปไหนก็ล้วนพบแต่พวกนาง!

“เจ้ามีหมายเลขเยอะหรือ?”

หลิงอวี๋รู้สึกแปลกใจ นางจัดเตรียมว่าหนึ่งผู้ป่วยสามารถมีแค่หนึ่งหลายเลขไว้ชัดเจนและต้องลงทะเบียนชื่อจริง แล้วเสิ่นจวนเอาหมายเลขมาจากไหนล่ะ?

“แน่นอน! คู่หมั้นของตู้ตงหง ลูกเถ้าแก่แห่งโรงหุยชุนจางเจ๋อส่งให้พวกเราคนละหลายเลข ตระกูลข้าไม่มีคนป่วย ดังนั้นหมายเลขของข้าจึงให้ลูกพี่ลูกน้องได้!”

เสิ่นจวนพูดอยู่ก็พลางบ่ายศีรษะมองโดยรอบ “ลูกพี่ลูกน้องข้าอยู่ไหน?”

“อีกหน่อยเขาก็มา!”

หลิงอวี๋ตอบแบบขอไปที พลันมุ่นคิ้ว

ภายในใจหลิวอวี๋ค่อนข้างระแวดระวัง เหตุใดโรงหุยชุนลงถึงทะเบียนมากหลายขนาดนั้น คิดจะทำสิ่งใดกัน?

ยามจี่ (己时) คือเวลาโบราณ ช่วง 9.00 – 10.59 น.

แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไม่ได้ (水泄不通) อุปมาว่า เบียดเสียดยัดเยียดล้อมหนาแน่นมาก