ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 197

ผู้คนที่ดูอยู่โดยรอบเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กัน

“ใช่แล้ว อาการเจ็บป่วยของคุณชายหลี่มิสามารถรักษาให้หายได้ แต่แม่นางหลิงสามารถช่วยได้ เขาก็ยังจะผลักไสไปอีก นี่มาตรวจหรือมาก่อปัญหากันแน่?”

“ต้องมาก่อปัญหาเป็นแน่! ครอบครัวของคุณชายหลี่ต่างก็ไม่ต้องการเขาแล้ว เขามีญาติที่ใดกันเล่า!”

เมื่อคุณหนูใหญ่กวนได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้สึกได้ทันทีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้หลิงอวี๋อับอาย!

นางเอ่ยขึ้นมาเสียงดัง "ญาติของเขาก็พูดถูก มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าแม้ว่าจะรักษาโรคหายก็น่าเกลียดมากอยู่ดี! หากเป็นข้า ยอมตายเสียดีกว่าให้หน้าเสียโฉม!"

เมื่อตู้ตงหงเห็นว่า คุณหนูใหญ่กวนโจมตีหลิงอวี๋ นางก็เอ่ยผสมโรงด้วยเช่นกัน "ใช่ หากเป็นข้าก็รับมิได้ที่จะมีแผลเป็นบนใบหน้า!"

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้าเป็นแพทย์ชั้นเซียนมิใช่หรือ? แพทย์ชั้นเซียนก็ควรมีหลากหลายวิธีรักษา เจ้าคิดหาวิธีรักษาเขาโดยไม่ต้องกรีดหน้าเขาสิ!”

เสิ่นจวนก็เอ่ยสมโรงด้วยอย่างต้องการให้เกิดความวุ่นวายขึ้น

หลิงหว่านมองหลิงอวี๋ จู่ ๆ ก็รู้สึกเสียใจกับหลิงอวี๋ทันที

ชีวิตของพี่หลิงหลิงหลายปีมานี้มิใช่เรื่องง่ายเลย แม้ว่านางจะเป็นพระชายาอ๋องอี้ แต่กลับดูเหมือนเป็นหม้าย

เรียนแพทย์มาอย่างยากลำบาก มีความสามารถอยู่บ้าง จนมาเปิดโรงเหยียนหลิง แต่วันนี้ที่เป็นวันแรกของการเปิดกิจการกลับเจอเรื่องยาก ๆ เช่นนี้!

นางเกลียดพวกตู้ตงหงและเสิ่นจวนมาก แต่แม้ว่านางจะกังวลใจ แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรหลิงอวี๋ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

“พวกเจ้าไม่ใช่ผู้ป่วยด้วยซ้ำ โรคนี้มิได้เกิดขึ้นกับตัวพวกเจ้า พวกเจ้าจะรู้ความเจ็บปวดของเขาได้เยี่ยงไร!”

“พวกเจ้ารู้ได้เยี่ยงไรว่า คุณชายหลี่จะไม่ยอมให้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเพื่อให้มีชีวิตรอด!”

หวงหยาเอ่ยถามขึ้นทันที “เสี่ยวหลี่จื่อ เจ้าจะยอมให้แม่นางหลิงกรีดที่ใบหน้าของเจ้าหรือไม่?”

คุณชายหลี่หรี่ตาที่บวมช้ำมองหลิงอวี๋อย่างอ้อนวอน อยากพูดแต่ก็พูดออกมาไม่ได้ จึงส่ายหัวอย่างใจร้าย

“ดูสิ! หลานชายข้ามิยอม!”

หวงหยามองหลิงอวี๋อย่างภูมิใจที่ชนะ

เซียวหลินเทียนทนไม่ไหวแล้ว กำลังคิดจะก้าวไปช่วยสนับสนุนหลิงอวี๋ จัดการไล่พวกอันธพาลนี่ออกไป

แต่หลิงอวี๋กลับยิ้มพลางเอ่ย "มิให้กรีดก็ใช่ว่าจะทำมิได้ เช่นนั้นก็ทนเจ็บให้มากขึ้นหน่อยแล้วกัน!"

นางวางมีดผ่าตัดกลับเข้าไปในกล่องยา แล้วหยิบเข็มเงินออกมา

คราวนี้ไม่ทันที่หวงหยาจะพูดอะไร หลิงอวี๋ก็แทงเข็มเงินไปที่แก้ม คอ และแขนของคุณชายหลี่แล้ว

ดวงตาของท่านฮั๋วเป็นประกาย นี่เป็นอีกแบบของการฝังเข็มอีกยี่สิบเจ็ดเข็มเล่มมีดหรือ?

เดี๋ยวเขาจะกลับไปถามอาจารย์ว่านี่มันคือหลักการอันใดกัน!

“ใช่ คุณชายหลี่ป่วยมาตั้งหลายปีก็มิได้เป็นอะไร! แต่ทันทีที่นางลงมือก็ทำเขาตายทันทีเลย! คุณชายหลี่ช่างโชคร้ายจริง ๆ เลย!”

ตู้ตงหงได้โอกาสก็เอ่ยเสียงดังขึ้นมา "เมื่อครู่ข้าเพิ่งบอกว่า พระชายาอ๋องอี้ไม่มีทักษะทางการแพทย์เลย แต่ท่านฮั๋วกับท่านอ๋องเฉิงต่างเข้าข้างนาง! ตอนนี้เชื่อแล้วหรือไม่!"

“ข้าจะบอกพวกเจ้าเลยว่า วันนั้นความจริงแล้วพี่จางเจ๋อของข้าต่างหากที่ช่วยท่านอ๋องเฉิงไว้!”

“แต่เป็นเพราะท่านอ๋องเฉิงมีความสัมพันธ์อันดีกับท่านเสนาบดีเจิ้นหย่วน! ไม่เพียงแต่จะไม่ขอบคุณพี่จางเจ๋อเท่านั้น แต่เขายังยกความดีความชอบให้พระชายาอ๋องอี้ด้วย!”

“เขาต้องรู้แน่นอนว่า พระชายาอ๋องอี้จะเปิดโรงเหยียนหลิงหารายได้ ดังนั้นจึงได้สร้างกระแสให้พระชายาอ๋องอี้!”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ก็มีคนพเอ่ยขึ้นมา "ไม่ใช่ว่าตอนนั้นท่านอ๋องเฉิงแสร้งเป็นลมหรอกรึ! บางทีท่านอ๋องเฉิงอาจมีหุ้นส่วนในโรงเหยียนหลิงนี้ด้วย ถึงได้ร่วมมือแสดงละครกับพระชายาอ๋องอี้เพื่อจะหาเงิน!"

ตู้ตงหงไม่กล้าที่จะบอกว่าท่านอ๋องเฉิงทำการแสดง และไม่กล้าเห็นด้วยกับคำพูดของคนคนนี้ จึงเพียงพูดเพื่อคู่หมั้นของตนเองเท่านั้น

“ตอนนี้พวกเจ้าก็ได้เห็นกับตาแล้วใช่หรือไม่ พี่จางเจ๋อของข้าต่างหากที่เป็นคนที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง!”

คุณหนูใหญ่กวนตะคอกอย่างเหยียดหยาม "พระชายาอ๋องอี้นี่มันอะไรกัน? ตนเองไม่มีความสามารถ ยังจะแย่งความดีความชอบของผู้อื่นไปอีก! ช่างไร้ยางอายเสียจริง ๆ!"

"ท่านหลี่ว์เซียง โชคดีที่คนไร้ความสามารถผู้นี้มิได้ไปตรวจอาการให้แม่ของเจ้า ไม่อย่างนั้นแม่ของเจ้าก็คงจะต้องประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับแซ่หลี่ผู้นี้แล้ว!"

สีหน้าของหลี่ว์เซียงก็ดูไม่สู้ดีขึ้นมาเล็กน้อย หรือว่าตนเองจะถูกพระชายาอ๋องอี้หลอกจริง ๆ?

หลี่ว์จงเจ๋อเห็นคุณชายหลี่กระอักเลือดก็สั่นเล็กน้อย การคุกเข่าของเขาเมื่อครู่ไร้ผลหรือ?