ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 196

ท่านอ๋องเฉิงเป็นคนอารมณ์ร้อน ก่อนหน้านี้เขาสัญญาว่าจะปกป้องโรงเหยียนหลิง

ทันทีที่เห็นคนพาลผู้นี้มาก่อปัญหา เขาก็โกรธขึ้นมาทันที ถกแขนเสื้อแล้วจะพุ่งไปช่วยหลิงอวี๋ขับไล่พวกอันธพาลเหล่านั้น

ท่านฮั๋วตาไวมือไวคว้าท่านอ๋องเฉิงไว้ พลางเอ่ยเบา ๆ

“ให้พระชายาอ๋องอี้แก้ปัญหาเองเถิด! พวกเราไม่สามารถอยู่ในโรงเหยียนหลิงได้ทุกวันใช่หรือไม่ ปกป้องนางได้แค่ช่วงหนึ่ง มิอาจปกป้องได้ตลอดชีวิตของนาง!”

ท่านอ๋องเฉิงตะลึง ความโกรธหายไปครึ่งหนึ่ง

ท่านฮั๋วพูดถูก วันนี้ขับไล่พวกอันธพาลเหล่านี้ออกไปได้ พรุ่งนี้พวกอันธพาลกลุ่มก็อาจจะมาอีกอยู่ดี

หากหลิงอวี๋ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เช่นนั้นโรงเหยียนหลิงแห่งนี้จะไม่สามารถเปิดได้จริง ๆ!

“ได้ หากพวกเจ้าไม่ยอมเข้าไป เช่นนั้นก็ดูอยู่ที่นี่แล้วกัน!”

หลิงอวี๋ยังคงอารมณ์ดี พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“หลี่ชุง ช่วยยกกล่องยาออกมาให้อาจารย์ที!”

หลี่ชุงรีบยกกล่องยาที่หลิงอวี๋เตรียมไว้ออกมา

หลิงอวี๋หยิบหน้ากากออกมาจากในกล่องยา สวมถุงมือ จากนั้นนั่งลงแล้วเปิดผ้านวมที่คลุมอยู่บนตัวของคนป่วยไว้

กลิ่นเหม็นโชยมา ผู้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างพากันปิดจมูกแล้วก้าวถอยหลังไป เหม็นมาก!

ผมของคนเต็มไปด้วยโคลน ทั้งสกปรกทั้งยุ่งเหยิงปิดใบหน้าไปครึ่งหน้า ส่วนอีกครึ่งหน้าบวมจนตาปิดไปหมด

ที่น่าขยะแขยงไปกว่านั้นก็คือ ส่วนที่แดงช้ำนั้นเน่าเปื่อยไปหมด มีน้ำหนองสีเหลืองและเลือดไหลซึมออกมา

“นี่มันขอทานจากที่ใดกัน!”

มีคนร้องออกมา "นี่สภาพมันไม่ใช่คนแล้ว ยังจะช่วยได้อยู่หรือ?”

“ข้ารู้จักเขา นั่นไม่ใช่คุณชายตระกูลหลี่ที่ขอทานอยู่ข้างถนนหรอกหรือ?”

“ว่ากันว่าเพราะว่าอาการเจ็บป่วยของเขา ครอบครัวจึงต้องรักษาเขาจนยากจนลง ตระกูลหลี่ไม่มีทางเลือกอื่น ถึงได้ขับไล่เขาออกมา!”

“โรคของเขาเป็นโรคที่มิอาจรักษาได้! หมอที่อยู่ในระยะร้อยลี้ของเมืองหลวงนี้ต่างก็เคยมาตรวจกันหมดแล้ว แต่ไม่มีใครสามารถรักษาเขาได้เลย!”

เซียวหลินเทียนก็เห็นลักษณะของคนป่วยผู้นั้นแล้ว เขากำมือแน่น เป็นห่วงหลิงอวี๋ขึ้นมา

ทันทีที่เปิดกิจการก็ต้องเผชิญหน้ากับคนป่วยที่ไม่สามารถช่วยชีวิตได้เช่นนี้ นี่มันจะไม่ลำบากหรือ?

นี่ดูแล้วก็คือคนป่วยที่แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยไม่ได้ มันยากมากจริง ๆ ที่คนเหล่านั้นใช้ความพยายามอย่างมากที่ตามหามาได้!

หวงหยาเอ่ยขึ้นมาอย่างอวดดี "ข้าเป็นคนในครอบครัวของผู้ป่วย แน่นอนว่าผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าหมอทำการตรวจผู้ป่วยเยี่ยงไร!"

หลิงอวี๋ยืนขึ้นพลางเอ่ย "ครอบครัวของผู้ป่วยมีสิทธิ์รู้จริง ๆ เช่นนั้นข้าจะอธิบายให้ฟังว่าอาการป่วยของหลานชายเจ้าต้องรักษาเยี่ยงไร!"

หลิงอวี๋หยิบมีดผ่าตัดออกมา พลางเอ่ย "เขามีเนื้องอกบนใบหน้า ข้าจะผ่าเอาเนื้องอกออกให้เขา จากนั้นให้เขากินโอสถอีกสามตัว โรคนี้จะหายแล้ว!"

“จะทำได้เยี่ยงไรกัน! ใช้มีดกรีดมันจะไม่ทำให้เสียโฉมหรือ?”

หวงหยาเอ่ยขึ้นมาอย่างหยาบคาย “เจ้าเป็นแพทย์ชั้นเซียนมิใช่หรือ? เจ้าให้ยาเขาไปกิน เท่านั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?”

“การกินยาทำได้เพียงรักษาอาการแต่ไม่ได้รักษาที่ต้นตอของมัน หากจะรักษาให้หายขาด ก็ยังต้องเอาเนื้องอกออกอยู่ดี!” หลิงอวี๋เอ่ยอย่างอดทน

“ไม่ได้ ๆ หลานชายข้ายังเด็กอยู่ ต่อไปเขาจะต้องแต่งงานมีลูก หากมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า เขาจะไปพบปะผู้คนได้เยี่ยงไรกัน!” หวงหยาไม่ยอมอย่างเด็ดขาด

หลิงอวี๋หรี่ตาลง กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง

หลี่ว์จงเจ๋อที่ฟังอยู่ข้าง ๆ ทนไม่ไหวแล้ว จึงตะโกนออกมา

“เจ้ามันอันธพาล เจ้ามาก่อปัญหาใช่หรือไม่? แม้แต่หลานชายเจ้าเองก็ไม่ช่วยเขา แม่นางหลิงยอมช่วยเขา เจ้าไม่รู้สึกขอบคุณแล้วยังจะผลักไสอีก!”

“รอยแผลเป็นบนใบหน้าผู้ชายมันจะเป็นปัญหาร้ายแรงอันใดกัน เทียบกับชีวิตแล้วสิ่งใดมันสำคัญกว่ากันเล่า?”