ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 205

“ใต้เท้าเฉิน เป็นเพราะมีอะไรบางอย่างมาดลใจข้า กลัวว่าที่โรงเหยียนหลิงเชิญแม่นางหลิงมาตรวจจะส่งผลกระทบต่อการค้า จึงเกิดเจตนามิดีขึ้น!”

หมอหลี่หลับตาลง พลางเอ่ยอย่างฮึดสู้

“เป็นข้าเองที่เอาเงินไปซื้อตัวหวงหยาให้ทำเรื่องนี้! เป็นข้าเองที่เอายาพิษให้หวงหยา! ข้ายอมรับผิดและทำตามกฎหมายขอรับ!”

แม่ทัพเฉินเหลือบมองจางเจ๋ออย่างเย็นชา แล้วจึงเอ่ย

“หมอหลี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่า การวางยาพิษผู้อื่น เจ้าจะต้องได้รับโทษ?”

หมอหลี่ตัวสั่น พลางเอ่ยเสียงสั่นเทา

“ใต้เท้าเฉิน แต่… แต่คุณชายหลี่ยังไม่ตายนะขอรับ!”

“หึ… หากพระชายาอ๋องอี้มิได้ใช้ทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมช่วยชีวิตเขาไว้ เขากินยาพิษรุนแรงอย่างบัวกมลนิลเข้าไป เขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือ?”

แม่ทัพเฉินยิ้มเยาะพลางเอ่ย

“หมอหลี่ เจ้าสั่งให้หวงหยาวางยาพิษ จงใจวางยาพิษคุณชายหลี่เพื่อใส่ร้ายพระชายาอ๋องอี้!”

“อีกทั้งยังสั่งให้หวงหยาทุบทำลายโรงเหยียนหลิง รังแกข่มเหง นี่คือข้อหาของเจ้า! เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้อื่น ข้าจักตัดสินประหารชีวิตเจ้า!”

“หวงหยา เจ้าเห็นแก่เงิน มิแยกแยะอะไรถูกอะไรผิด วางยาพิษคุณชายหลี่ ให้ความช่วยเหลือคนทำชั่ว เจ้ามีความผิดเท่ากับหมอหลี่! ข้าขอตัดสินประหารชีวิตเจ้า!”

“คุณชายหลี่ เจ้ารับพิษไปเพื่อใส่ร้ายพระชายาอ๋องอี้เพราะเห็นแก่ตัวเอง! แม้ว่าเจ้าจะขอรับการรักษา แต่ลักษณะนี้คงอยู่ได้ไม่นาน!”

"ข้าตัดสินให้เจ้าถูกล่ามโซ่ไว้ที่ประตูเมืองเป็นเวลาสามวันให้สาธารณชนได้เห็นกันโดยทั่ว จากนั้นก็รับใช้ทำงานหนักเป็นเวลาสามปี!"

เมื่อหมอหลี่และหวงหยาได้ยินดังนั้น ก็ทรุดตัวลงกับพื้น

เมื่อคุณชายหลี่ได้ยินว่าเขาไม่ต้องตาย ก็คุกเข่าลงอย่างซาบซึ้งแล้วคำนับแม่ทัพเฉินทันที

แม่ทัพเฉินหันไปหาเหล่าพี่น้องของหวงหยา พลางเอ่ยเสียงเรียบ

“พวกเจ้าโลภเงิน ไม่แยกแยะอะไรถูกอะไรผิด ช่วยเหลือพวกคนทำชั่ว รับโทษทำงานหนักไปสามปี!”

เหล่าพี่น้องคุกเข่าลงตามคุณชายหลี่ พลางเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน

"ขอบคุณใต้เท้าเฉินที่เมตตาไม่ประหารพวกเรา พวกเราจะรับใช้อย่างดีและแก้ไขข้อผิดพลาดที่เคยทำไว้!"

พวกนักการของศาลาว่าการก้าวไปข้างหน้าและพาตัวพวกนั้นออกไป

ตู้ตงหงเห็นศพนั้นยังคงนอนอยู่บนพื้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมสมองของนางถึงคลั่งขึ้นมา

นางตะโกนเสียงดัง "ใต้เท้าเฉิน ที่นี่ยังมีอีกคดีที่ยังไม่คลี่คลาย! แม้ว่าอันธพาลผู้นี้จะมาก่อปัญหา แต่ความผิดของเขาก็ไม่ถึงตายนะเจ้าคะ!"

“ทันทีที่ท่านอ๋องอี้ลงมือก็มุ่งเอาชีวิตเขาเสียแล้ว! ท่านอ๋องอี้ก็ควรถูกลงโทษเช่นกันเจ้าค่ะ!”

นางผู้นี้บ้าไปแล้วกระมัง?

คำเหล่านี้แวบขึ้นมาในหัวของผู้คนจำนวนมาก

แต่ท่านอ๋องอี้เป็นองค์ชายไงเล่า!

ทั้งยังเป็นจ้าวแห่งความตายที่เคยสง่างามในสนามรบด้วย!

แม้ว่าตอนนี้เขาจะนั่งรถเข็น แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเขาเป็นองค์ชายได้!

ที่นี่ไม่มีใครโง่ พวกเขาจะทำให้ท่านอ๋องอี้ขุ่นเคืองเพียงเพราะเห็นด้วยกับคุณหนูร่ำรวยที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักได้เยี่ยงไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องเฉิงยังจ้องตาเป็นมันอยู่อีกด้วย!

ท่านอ๋องเฉิงเป็นอาของท่านอ๋องอี้ เขาจะมองหลานชายของเขาถูกคนรังแกอยู่เฉย ๆ ได้หรือ?

แม้แต่จางเจ๋อก็อดไม่ได้ที่จะลอบด่าตู้ตงหงว่าโง่

ตอนนี้เขาแค่อยากจะยุติเรื่องนี้ และตัดทอนการมีอยู่ของตนเองไป!

แต่คำพูดโง่ ๆ ของตู้ตงหง ดึงดูดสายตาเยาะเย้ยมากมายจากพวกเขาในทันที

จางเจ๋อถูกมองจนเหงื่อแตก สมองของเขากระตุก แล้วก็ตบหน้าตู้ตงหง

เขาตบตีไปก็ด่าไปด้วย "อ่อนข้อให้ผู้มีอำนาจกระไรกัน? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าอันธพาลนั่นเป็นคนหาเรื่องมาใส่ตัวเอง!"

“ใต้เท้าเฉินมิได้เอาผิดที่เขาทำลายโรงเหยียนหลิง เจ้ายังจะพูดเรื่องไร้สาระคิดจะกล่าวโทษท่านอ๋องอี้อีก! เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร?”