ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 206

ตู้ตงหงมีหรือจะคิดว่าคู่หมั้นที่อ่อนโยนต่อนางเมื่อครู่นี้ ทันทีที่หันหน้ามาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย

การตบครั้งนี้นี้ทำให้นางตาพร่า ที่มุมปากก็มีเลือดไหลออกมาด้วย

ตู้ตงหงกุมหน้าไว้ ยังไม่เข้าใจว่าตนเองผิดอันใด!

หลิงอวี๋ทำให้จางเจ๋ออับอาย ท่านอ๋องอี้ผู้พิการนี้ก็เป็นสามีของนาง!

ตู้ตงหงและจางเจ๋อควรร่วมมือกันทำให้อับอายกลับไปบ้างไม่ใช่หรือ?

“เจ้า… เจ้าตบข้าหรือ?”

ตู้ตงหงร้องไห้ออกมา "ข้าทำทั้งหมดนี้เพื่อผู้ใดกัน?"

“พี่จางเจ๋อ… คำพูดที่พวกเขาว่ากล่าวเจ้าเมื่อครู่มันไม่น่าฟังถึงเพียงนั้น นี่ข้าจะล้างแค้นให้เจ้านะ!”

เมื่อจางเจ๋อได้ยินว่าจนถึงตอนนี้ตู้ตงหงยังคงสร้างความเกลียดชังให้ตนเอง ก็ยิ่งโกรธ แล้วผลักนางออกไปด้วยความรังเกียจพลางดุด่านาง

“ข้ากับท่านอ๋องอี้และพระชายาอ๋องอี้มิได้มีความโกรธแค้นต่อกัน! มันแค่ความเข้าใจผิดเล็กน้อย!”

“หากเจ้ายังพูดจาไร้สาระอีก ชีวิตคู่ของเราก็นับว่าจบ!”

“ไม่… พี่จางเจ๋อ ข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง เจ้าว่าเยี่ยงไรข้าก็ว่าเยี่ยงนั้น!”

“เช่นนั้น ข้าจะไม่พูดเรื่องลงโทษท่านอ๋องอี้อีกแล้ว!”

เมื่อตู้ตงหงได้ยินว่าการแต่งงานจะจบลง น้ำตาก็ร่วง คว้าแขนเสื้อของจางเจ๋อเอาไว้อย่างให้ตายก็จะไม่ยอมปล่อย

หลิงหว่านกับอันซินเห็นเข้าก็ตกตะลึง

อันซินพูดอย่างประหม่า "น่าเสียดายที่วันนี้มิได้เอาเมล็ดแตงโมมา มิฉะนั้นคงจะกินเมล็ดแตงโมไป ชมการแสดงนี้ไป เช่นนั้นน่าจะมีความสุขทีเดียว!"

ท่านอ๋องเฉิงก็มองอย่างเพลิดเพลิน เห็นตู้ตงหงยอมพ่ายแพ้ ก็ยังตะโกนออกไปอย่างอารมณ์ค้าง

“ไม่สิ คุณหนูตู้พูดถูก! เรื่องนี้จะจบลงเช่นนี้ไม่ได้! ต้องมีคำอธิบายสิ!”

“มิฉะนั้นวันข้างหน้าจะมีข่าวลือแพร่ไปว่าราชวงศ์ของข้าใช้อำนาจรังแกผู้อื่น เช่นนั้นคงไม่ดีแน่!”

แม่ทัพเฉินและทุกคนต่างมองท่านอ๋องเฉิงอย่างประหลาดใจ นี่หมายความว่าเยี่ยงไรกัน?

หรือว่าท่านอ๋องเฉิงกับท่านอ๋องอี้จะไม่ลงรอยกัน เลยอยากจะใช้โอกาสนี้ลงโทษท่านอ๋องอี้?

สงครามภายในราชวงศ์นี้ จะแสดงให้เห็นในสถานการณ์เช่นนี้ มันเหมาะสมจริงหรือ?

“สหายเฉิง เจ้าอย่าสร้างปัญหาเลย อาจารย์ข้าเปิดกิจการโรงเหยียนหลิงนี้ก็มีอุปสรรคขัดขวางมากพอแล้ว! ปล่อยให้คนป่วยเหล่านั้นมาหาหมออย่างสงบเถิด!”

ท่านฮั๋วดึงท่านอ๋องเฉิงด้วยความโกรธ

“ไม่ ๆ ๆ ... ข้ามิได้จะก่อปัญหา! เสี่ยวหลิงเอ๋อร์เป็นหลานสะใภ้ของข้า เซียวหลินเทียนก็เป็นหลานชายของข้า!”

“ข้ามิอาจเข้าข้างพวกเขาได้! จะทำให้คนอื่นว่าราชวงศ์เราใช้อำนาจรังแกคนอื่น! คดีนี้ต้องสอบสวน!”

ท่านอ๋องเฉิงจัดเสื้อคลุมของเขาให้ตรง พลางเอ่ยเสียงดังด้วยสีหน้าจริงจัง "ใต้เท้าเฉิน ต่อไปให้ข้าสอบสวนคดีเอง!"

“หลิงอวี๋ เซียวหลินเทียนออกมาข้างหน้าเพื่อฟังการสอบสวน!”

“ประการแรก ป้ายคำขวัญนี้เป็นป้ายของโรงเหยียนหลิง ว่ากันว่าจะตีใครก็ห้ามตบหน้า! เปิดกิจการแล้วถูกคนมาป้ายพัง เช่นนั้นก็ไม่ต่างจากการตบหน้าเพคะ! "

“ตอนนั้นสามีของหม่อมฉันเห็นว่าอันธพาลผู้นั้นพยายามทุบทำลายป้ายจึงไปหยุดเขา ก็แค่ไม่อยากเห็นหม่อมฉันถูกตบหน้าเพคะ!”

หลิงอวี๋เหลือบมองเซียวหลินเทียนอย่าง "รักใคร่"

เซียวหลินเทียนไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย แต่เขากลับรู้สึกว่าสายตาของหลิงอวี๋ทำให้เขาขนลุก

พระชายาอ๋องอี้ เป็นเช่นนี้มันผิดแปลก!

“แล้วประการที่สองเล่า?”

ท่านอ๋องเฉิงจ้องแล้วเอ่ยถาม สีหน้าโล่งใจว่าเด็กผู้นี้สอนได้

“ประการที่สอง... เพราะคนที่มอบป้ายคำขวัญให้กับโรงเหยียนหลิงนั้นเป็นวีรสตรีท่านหนึ่ง เป็นผู้อาวุโสที่หลิงอวี๋เคารพมากที่สุดเพคะ!”

หลิงอวี๋มีท่าทางลำบากใจ

“ป้ายคำขวัญนี้มีความสำคัญมาก ในใจของหลิงอวี๋ มันเป็นสมบัติที่มิสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ ดังนั้นคือเหตุผลที่สามีของข้าสาบานว่าถึงตายก็จะปกป้องมัน! จะให้ผู้อื่นมาทำลายมันได้เยี่ยงไรเพคะ!”

สาบานว่าถึงตายหรือ?

เซียวหลินเทียนผู้ไม่รู้ความจริงเลิกคิ้วขึ้น เขาลงมือแบบสบายมากเลยนะ!

อันธพาลเช่นนั้น ต่อให้มากันอีกนับสิบคน เขาก็สามารถจัดการได้อย่างสบาย ๆ เลย!

ไม่เห็นต้องถึงกับสาบานถึงตายหรอกกระมัง!