ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 213

“ท่านอ๋อง ตอนนี้กระหม่อมยังรู้สึกเหมือนเพ้อฝันอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานพูดทอดถอนใจ “พระชายาจะเป็นแม่นางหลิงหมอชั้นเซียนที่เลื่องลือในเมืองหลวงได้เช่นไร?”

“วันนั้นที่พระชายาช่วยหลิงซวน กระหม่อมแค่คิดว่าวิชาแพทย์ของพระชายามหัศจรรย์มากแล้ว!”

“ไฉนจะคิดว่าพระชายานางยังช่วยไทเฮาด้วย… ไยเมื่อก่อนกระหม่อมไม่สังเกตวิชาแพทย์ของพระชายานั้นปราดเปรื่องถึงเพียงนี้!”

ไม่ใช่เพียงลู่หนานเท่านั้น เซียวหลินเทียนเองก็รู้สึกว่าทั้งหมดค่อนข้างไม่จริงเหมือนกัน!

หลังตั้งแต่หลิงอวี๋ถูกตนหวดแส้ นางก็เปลี่ยนไปไกลมากจริง ๆ!

ไกลจนเซียวหลินเทียนสงสัยว่า หลิงอวี๋คนนี้ใช่หลิงอวี๋คนนั้นที่ตนรู้จักหรือไม่!

คนคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนไปไกลขนาดนี้ได้อย่างไร?

เซียวหลินเทียนนึกถึงกล่องยาที่มักปรากฏลึกลับนั้นของหลิงอวี๋ ยังมีกระบอกเข็มประหลาดนั่นอีก และมีดผ่าตัดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ข้อสงสัยภายในใจยิ่งเยอะขึ้น หลิงอวี๋ศึกษาวิชาแพทย์ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

แล้วเรียนกับผู้ใด?

คนที่วิชาแพทย์เด่นล้ำอย่างท่านหัวยังต้องคารวะนางเป็นอาจารย์ แล้ววิชาแพทย์ของหลิงอวี๋ลึกซึ้งเท่าใดกัน?

“ท่านอ๋อง กระหม่อมคิดว่าที่พี่ใหญ่จ้าวพูดคราก่อนมิผิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ปัจจุบันพระชายาเปลี่ยนไปแล้ว มิใช่คนประเภทโง่เขลาและก่อความวุ่นวายดังก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง ท่านลืมอดีตเถิด… ลองทรงตริตรอง… ใช่ชีวิตกับพระชายาอย่างสงบสุขเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานเอ่ยโน้มน้าวเสียงแผ่ว

ดวงตานิ่งเงียบของเซียวหลินเทียนมองไปนอกหน้าต่าง

อดีต? จะลืมได้จริงหรือ?

หน้าสวยวิจิตรดวงนั้นและรอยยิ้มพริ้มเพราบนใบหน้าของคนนั้นล้วนฝังลึกอยู่ในใจของเขา!

ความคิดนับไม่ถ้วนยามราตรีทำให้เขานอนกลิ้งตัวมิยอมหลับ!

จะลืมได้เพราะแค่ประโยคเดียวได้ที่ไหนกันเล่า!

ลู่หนานเห็นหน้ารูปงามของเซียวหลินเทียนปรากฏความอมทุกข์ที่มิได้เห็นมานาน

เขาแอบถอนหายใจ มิกล้าโน้มน้าวอีกแล้ว!

นั่นคือแผลใจของเซียวหลินเทียน เขามิควรแส่เอ่ยถึง!

“เมื่อกี้ฟังหว่านเอ๋อร์พูดว่าเจ้าเปิดโรงเหยียนหลิง ข้ายังมิเชื่อ คิดว่าเป็นหว่านเอ๋อร์หยอกข้าให้ดีใจแล้ว! คิดไม่ถึงว่าคือความจริง!”

“อาอวี๋ เห็นอนาคตเจ้าแบบนี้ข้าก็ดีใจแทนเจ้าจริง ๆ! ท่านตาเจ้าเห็นก็คงดีใจเหมือนกัน!”

“เจ้าเด็กคนนี้ สี่ปีแล้วมิได้ไปเยี่ยมเยือนจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน! หรือว่ายังน้อยใจท่านตาเจ้าอยู่หรือ?”

ป้าสะใภ้ใหญ่ส่ายศีรษะไม่เห็นด้วย “ท่านตาเจ้าปากร้ายใจดี เจ้าพูดดีด้วยไม่กี่ประโยคเขายังจะโกรธเจ้าลงจริงหรือ?”

“เจ้ามิรู้ เทศกาลปีใหม่ ท่านตาเจ้าจะไปนั่งในห้องเจ้าสักพัก ปากเขาบอกโกรธเจ้า แต่ในใจยังคิดถึงเจ้าอยู่!”

“ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ ข้ารู้ผิดแล้วเจ้าค่ะ! ข้าจะมิน้อยใจท่านตาอีกแล้ว! คอยท่านตากลับมาข้าจะไปแสดงการขอโทษต่อเขาที่จวนเสนาบดีเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วใจก็เจ็บแปลบ เดิมทีท่านตาคือคิดถึงนางเช่นนี้!

นางช่างอกตัญญูเสียจริง! ทำร้ายหัวใจของท่านตาเข้าเต็มเปา!

หลิงอวี๋มาดมั่นจะแก้ไขความสัมพันธ์กับท่านอดีตเสนาบดีอย่างแน่วแน่

“ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ มาเถอะ ข้าจะตรวจให้ท่านก่อนเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋รู้สึกว่าสุขภาพป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง แต่หลิงหว่านพูดว่าป่วยมานานโข นางเลยยังต้องตรวจให้ถี่ถ้วนสักหน่อยถึงจะวางใจลง

“พี่หลิงหลิง เจ้าคงแปลกใจเป็นแน่ที่ข้ามีอารมณ์เคียดแค้นมากขนาดนั้นต่อโรงหุยชุนเมื่อกี้ที่หน้าประตูใช่หรือไม่?”