ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 214

หลิงอวี๋เห็นหลิงหว่านพูดถึงขึ้นก็นึกถึงความสับสนเมื่อครู่พลางเอ่ยถาม

“โรงหุยชุนกับเจ้ามีความแค้นอันใดรึ?”

หลิงหว่านพูดเร็วรี่ “พอพูดถึงเรื่องนี้ข้าก็ขัดเคืองนัก!”

“การเจ็บไข้นี้ของแม่ข้า ได้เชิญหมอหลายคนที่โรงหุยชุนตรวจแล้ว พวกเขาจ่ายยาให้แม่ข้า ยาก็มาจากโรงหุยชุนเช่นกัน!”

“แต่ท่านแม่ข้ากินไปสิบชุดแล้วยังมิหาย! เจ้ารู้ไหมว่ายาทุกชุดที่โรงหุยชุนจ่ายเก็บเงินเราไปเท่าไร? ยี่สิบตำลึง!”

“ตั้งแต่แรกจนล่าสุดเราเสียไปหลายร้อยตำลึงแล้ว ถ้ารักษาหายก็ช่างมันไปแล้ว! แต่ดันรักษาไม่หาย!”

“ยิ่งโมโหคือข้าเห็นท่านแม่ข้าไม่ดีขึ้นเลยจึงเปลี่ยนหมอซะ”

“ผลคือหมอคนนั้นเห็นตำรับยาที่โรงหุยชุนจ่ายให้ข้าก็บอกข้าเงียบ ๆ ว่ายานั่นราคาแค่สามตำลึงเงิน!”

หลิงหว่านเอ่ยอย่างขึ้งโกรธ “ข้าโกรธจนไปหาคำอธิบายที่โรงหุยชุน! แต่พวกเขาพูดว่ายาของร้านเขาเพิ่มยาผงสูตรลับเฉพาะ เครื่องยาสมุนไพรบนตำรับยาไม่มีราคา ที่มีราคาคือยาผงเหล่านั้น!”

“ยาผงนั่นต้มเป็นกากหมดแล้ว เดิมทีหมอแยกแยะมิออก! นั่นมิใช่ว่าพวกเขาพูดสิ่งใดก็จะเป็นสิ่งนั้น!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วก็เข้าใจ นี่คือเล่ห์เหลี่ยมหลอกคนที่หมอไร้คุณธรรมใช้ประจำ

เรื่องที่โรงหุยชุนทำเช่นนี้บ่อย ๆ ก็ไม่แปลกเหมือนกัน!

หลิงอวี๋กล่าวปลอบว่า “หว่านเอ๋อร์อย่าโกรธเลย! ภายหน้ามารับยาที่โรงเหยียนหลิงเถอะ! พี่ให้เจ้าจำเรื่องนี้ไว้ รออนาคตมีโอกาสค่อยไปคิดบัญชีกับโรงหุยชุน!”

หลิงหว่านหัวเราะ “วันนี้เจ้าช่วยข้าปลดปล่อยความคับข้องแล้ว!”

“มิใช่พวกเขาตะโกนลั่นให้เราสองพี่น้องว่าให้ขออภัยพวกเขาหรือ? แถมยังขู่ว่าถ้าเขาไม่ขออภัย ภายหน้าจะรักษาคนในจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนให้ด้วย!”

“ท่านแม่ ท่านพี่ข้าคือแม่นางหลิง หลังที่พวกเขาพ่อลูกรู้ว่า พี่ข้าคือแม่นางหลิงตอนนั้นก็โกรธจนหน้าดำหมดเลยเจ้าค่ะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าขำจะตายแล้ว! ดูสิว่าพวกเขาจะยังขู่ไม่รักษาเราเช่นไรอีกภายหน้า!”

“ตระกูลเราก็มีหมอชั้นเซียน ยังจะต้องขอร้องกระไรโรงหุยชุนอีกรึ?”

ป้าสะใภ้ใหญ่ฝืนหัวเราะเป็นเพื่อน พลางชายมองหลิงหว่านอย่างโกรธ ๆ กล่าวเสียงอ่อนโยนว่า

“หว่านเอ๋อร์ เจ้าไปพักด้านข้างแล้วให้พี่เจ้ารักษาข้าเสีย! วันนี้นางวุ่นมากเป็นแน่ เราอย่าทำให้นางเสียเวลา!”

บัดนี้หลิงหว่านเชื่อฟังยืนอยู่ข้าง ๆ

หลิงอวี๋ตรวจชีพจรป้าสะใภ้ใหญ่ ตั้งใจตรวจดูอาการของนางครู่หนึ่ง

“ช่วงก่อนนี้ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ติดเชื้อลมหนาว ยังมีลมหนาวประปรายอุดกั้นปอดด้วย กินโอสถบรรเทาเย็นสองชุดบำรุงรักษาสักหน่อยก็หายแล้วเจ้าค่ะ!”

หลิองวี๋เขียนเทียบยาเสร็จ พลางถามไม่คิดทันทีว่า “ท่านป้าสะใภ้ใหญ่พบเรื่องทุกข์ใจอันใดหรือไม่? ความกลัดกลุ้มในใจก็ไม่เอื้อต่อสุขภาพแข็งแรงเหมือนกันเจ้าค่ะ!”

หลิงหว่านฟังแล้วก็ร้อนใจพลางพูดโพล่งตรง ๆ ว่า “ทั้งหมดเป็นท่านพ่อข้า...”

หลิงอวี๋ห้องข้าง ๆ หยิบโอสถบำรุงร่างกายที่ตนเตรียมส่งคนมอบให้ป้าสะใภ้ใหญ่มาสองกล่อง

นางยังหยิบยาทาบำรุงผิวที่ตนทำสามขวดกับยาทารักษาสิวหนึ่งขวด นางส่งให้หลิงหว่านพลางกล่าว

“นี่ยาทาบำรุงผิวสามขวดให้พวกเจ้าคนละขวด ใช้หลังล้างหน้าเช้าเย็นเป็นประจำ!”

“ขวดนี้คือยาทากำจัดสิว เจ้าเอาทายาบำรุงผิวขวดหนึ่งส่งให้อันซิน ยากำจัดสิวจะช่วยรักษาสิวบนหน้าได้!”

“รอหลังสิวบนหน้าลดลงค่อยใช้ยาบำรุงผิวเป็นประจำจะทำให้ผิวข่าวผ่องเกลี้ยงเกลา!”

“จริงหรือ? ท่านพี่ นี่ดีเหลือเกิน! ซินซินจ่ายเงินไม่น้อยเพื่อสิวบนหน้านาง นางรับยาทานี้ไปต้องดีใจตายเป็นแน่!”

ยาทาที่แม่นางหลิงหมอชั้นเซียนมอบให้ นั่นมีผลประสิทธิภาพเป็นแน่ หลิงหว่านรับมาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม

“อาอวี๋ นี่ไม่ดีเลย! เมื่อครู่เราจะให้ค่ายาเจ้าก็ไม่รับ ตอนนี้เจ้าจะให้สิ่งของมากมายแก่เราอีก!”

ป้าสะใภ้ใหญ่เอ่ยปฏิเสธ “เจ้าเปิดร้านโอสถก็ต้องการเงินทุน! แต่ไม่อาจมือเติบได้! เก็บไว้ขายทำเงินเถอะ!”

หลิงอวี๋หลุดหัวเราะ “ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ ท่านจะเกรงใจกระไรข้า! นี่ราคาไม่กี่เงิน! หากท่านมิรับ นั่นคือรังเกียจของกำนัลที่อาอวี๋มอบแล้วเจ้าค่ะ!”

ป้าสะใภ้ใหญ่พบว่ายากปฏิเสธการเชื้อเชิญทำได้แค่รับไป

เดิมทีหลิงอวี๋ยังคิดเชิญทั้งสองไปทานอาหารที่ภัตตาคารจี๋เสียงด้วยกัน พูดอะไรป้าสะใภ้ใหญ่ล้วนไม่เห็นด้วยพลางถือยาและพาหลิงหว่านจากไปไวว่อง