ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 215

เมื่อเดินส่งป้าสะใภ้ใหญ่ทั้งสอง หลิงอวี๋กำลังคิดพาหลิงซินไปกินข้าว เมื่อออกประตูก็เห็นเซียวหลินเทียนกับลู่หนานรอตนอยู่

“พระชายา ตระกูลกวนส่งของกำนัลล้ำค่าชุดหนึ่งแก่ท่าน ของล้วนส่งไปตำหนักอ๋องอี้แล้ว นี่คือรายการของขอรับ!”

ลู่หนานมอบรายการของกำนัลให้หลิงอวี๋

หลิงอวี๋รับมากวาดมองพลันเบิกตากว้างตะลึงงันทันที

รายการของกำนัลยาวเฟื้อย มีอัญมณี เครื่องยาสมุนไพรล้ำค่า อาภรณ์เครื่องนุ่งห่มและอื่น ๆ สุดท้ายยังมีตั๋วเงินหนึ่งแสน

ตระกูลกวนมากเงินทรงอำนาจเสียจริง!

รายการของกำนัลบนมือหลิงอวี๋สั่นเทาพลางมองทางเซียวหลินเทียน

“ทั้งหมดนี่ที่ส่งให้หม่อมฉันมิใช่แค่เพื่อขอรักษาใช่หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเล็กน้อย เอ่ยอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“แน่นอนว่ามิใช่ทั้งหมด! แม้ว่าวันนี้คุณหนูใหญ่กวนพูดจาพล่อย ๆ ล่วงเกินเจ้า แต่ก็ล่วงเกินไทเฮาด้วยเช่นกัน!”

“ของกำนัลเหล่านี้ อาจหวังเจ้าจะพูดแก้หน้าต่อหน้าไทเฮาแทนพวกเขาสักสองสามประโยค!”

หลิงอวี๋เข้าใจเหตุผลนี้โดยไม่สงสัย นางไม่ค่อยรู้จักตระกูลกวน แต่จากสิ่งที่หลิงหว่านเอ่ยไว้ก่อนหน้านี้ นางก็กังวลอยู่บ้าง

ด้วยความมั่งคั่งพอ ๆ แคว้นศัตรู นี่มิใช่เท่ากับกุมเส้นชีวิตฉินตะวันตกแล้วรึ?

จัรกพรรดิอู่อันจะทนการมีอยู่ของบุคคลเช่นนี้ได้งั้นหรือ?

“ของกำนัลนี้… หม่อมฉันส่งกลับได้หรือไม่เพคะ?” หลิงอวี๋ถามหยั่งเชิง

ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋อบอุ่นแล้ว เห็นนางถามแบบนี้ยังคิดว่าหลิงอวี๋กลัวหลังรับของแล้วกลับรักษาเหล่าฮูหยินกวนไม่หายจะรู้สึกลำบากใจเอา

พลันเอ่ยไม่ใส่ใจไป

“คนป่วยขอรับรักษามอบค่าตรวจแสนแพงเป็นการขอบคุณ นี่คือเรื่องที่ควรจะเป็น!”

“ของกำนัลเหล่านี้ดูแล้วช่างแสนแพง แต่สำหรับตระกูลกวนเป็นแค่ขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว(1)”

“ความจริงใจของตระกูลกวนเจ้ารับไปเถอะ หาเวลาไปเยี่ยมรักษาได้ก็รักษา รักษามิได้ค่อยถอยก็มิสาย!”

หลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนไม่เข้าใจความหมายของตน พลันกระซิบว่า

“แม้หม่อมฉันจะคือแม่นางหลิง แต่ก็เป็นพระชายาอ๋องอี้ด้วย...จักรพรรดิจะไม่ตำหนิหม่อมฉันที่รักษานายท่านตระกูลกวนหรือ?”

“หม่อมฉันไม่อยากทำร้ายเราทุกคนเพราะผู้ป่วยคนเดียวเพคะ!”

เซียวหลินเทียผู้นี้ ตอนอารมณ์สงบก็ถือว่าเข้ากับคนได้ดี

รอจนกินข้าวเสร็จ เซียวหลินเทียนกลับตำหนักพักผ่อน หลิงอวี๋กลับไปนั่งตรวจต่อ

แม่ทัพเฉินทิ้งนักการสองคนลาดตระเวนใกล้ ๆ เตรียมป้องคนที่มาก่อกวนอีก

มีชื่อเสียงแม่นางหลิง กอปรกับมิตรภาพอาวุโสนั่งตรวจ ธุรกิจโรงเหยียนหลิงตลอดทั้งวันนี้เฟื่องฟูผิดปกติ

โรงหุยชุนฝั่งตรงข้ามเงียบเหงาคนหร็อมแหร็ม

จางเจ๋ออยู่ชั้นสองกำลังมองความรุ่งเรืองฝั่งตรงข้ามก็พลันหงุดหงิดยิ่ง

แต่วันนี้เขาก้าวเท้าผิด ไม่เพียงไม่ได้ครองผลประโยชน์อะไรจากโรงเหยียนหลิง ยังเกือบเสียหน้าเสียศักดิ์ศรีด้วย

แม้ในใจจางเจ๋อทำได้แค่อดกลั้นความไม่ยินยอมเอาไว้ สีหน้าหมองมัวมองทางโรงเหยียนหลิง

“คนแซ่หลิง ปล่อยให้เจ้าดีใจไปก่อนสองสามวันเถอะ! ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะอยู่ดีมีสุขเช่นนี้ตลอดไปหรอก!”

“ไม่ช้าก็เร็วข้าจะทำโรงเหยียนหลิงของเจ้าเสียฐานะชื่อเกียรติให้เจ้าไปจากเมืองหลวงอย่างเศร้าโศกจงได้!”

ขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว (九牛一毛) เป็นสำนวน หมายถึงสิ่งเล็กน้อยจนไม่ควรค่าที่จะนำมาใส่ใจ