ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 217

ทั้งสามคุยกันเรื่อยเปื่อยบนรถม้า ทว่าผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่ถึงคฤหาสน์หลี่ว์เซียง

หลิงอวี๋รู้สึกนิด ๆ ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องพลันถาม “หลิงซวน คฤหาสน์หลี่ว์เซียงมิได้อยู่ในเมืองรึ?”

หลิงซวนผงะครู่หนึ่งพลางเอ่ย “อยู่ในเมืองด้านประตูใหญ่บูรพาเจ้าค่ะ!”

“แต่พวกเราเดินทางมาครึ่งค่อนวันแล้วหนา ไยยังไม่ถึงเล่า?”

แม้หลิงอวี๋ยังไม่คุ้นเมืองหลวงทั้งหมด แต่ถ้าอยู่ประตูใหญ่บูรพาก็ควรถึงแล้ว

“นี่เหมือนจะออกเมืองแล้ว!” หลิงซินออกข้างนอกน้อยมากเลยไม่แน่ใจมากนัก

หลิงซวนเปิดม่านรถออกมองไปข้างนอก ด้านนอกมืดสนิท ด้วยแสงจันทร์สว่างไสวจึงเห็นทุ่งนาไกลสุดลูกหูลูกตา

“สารถี นี่เราจักไปที่ใดกัน?” หลิงซวนเอ่ยเรียก

สารถีส่งยิ้มตอบว่า “เรียนพระชายา นายท่านของข้าพอเจ็บป่วยก็พักอยู่ในคฤหาสน์ชนบทตลอด อีกครึ่งชั่วยามก็ถึงแล้วขอรับ!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วก็ไม่ได้คิดมาก พลางคุยกับหลิงซวนต่อ

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยามยังไม่ถึง รู้สึกว่าทางข้างหน้าขรุขระโคลงเคลง

แม้หลิงอวี๋จะดูไม่กังวล แต่ก็รู้สึกทะแม่ง ๆ

นางเปิดม่านรถม้า พบว่ารถม้าขึ้นเขาแล้ว

ภายใต้แสงจันทร์สว่างไสวจึงเห็นยอดเขาเลือนลางด้านข้าง

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็นึกถึงเรื่องที่หลิงเยวี่ยถูกลักพาตัวครานั้น หัวใจพลันบีบรัดทันที

วันนี้ตนล่วงเกินพ่อลูกตระกูลจางอย่างไม่ยอมงอ ทั้งธุรกิจโรงเหยียนหลิงยังเฟื่องฟูยิ่ง เป็นไปได้หรือไม่ว่าพ่อลูกตระกูลจ้างหาคนมาทำร้ายตน?

“หลิงซวน หลิงซิน...”

หลิงซินให้ทั้งสองมาใกล้ ๆ กระซิบว่า

“ผิดปกตินัก เดิมทีตระกูลหลี่ว์ไม่พักบนเขา สารถีผู้นี้ก็มิใช่คนตระกูลหลี่ว์! เราอาจจะหลงกลแล้ว!”

“อ๊ะ...” หลิงซินตกใจจนพลั้งปากร้อง

หลิงซวนรีบอุดปากนางไว้ กระซิบถามว่า “คุณหนู งั้นตอนนี้ทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”

“อย่าลนลาน! มีสารถีแค่คนเดียว เรามีสามคน ตราบใดที่เราสงบมีสติอยู่น่าจะรับมือเขาได้!”

หลิงอวี๋หยิบยาชาแบบพ่นกับมีดผ่าตัดจากในกล่องยา เอายาชาส่งให้หลิงซิน

ครั้นก่อนเคยสอนวิธีใช้หลิงซินแล้ว หลิงอวี๋ก็ไม่จุกจิกอีก

“อีกหน่อยเราจะให้เขาหยุดรถ เจ้าก็เอาสิ่งนี้พ่นใส่หน้าเขา!”

“หลิงซวน เจ้าถือมีดผ้าตัดนี้เผื่อไว้!”

“รีบโดดลงซะ แบบนี้ยังมีโอกาสรอด ไม่เช่นนั้นคืนนี้เราต้องถูกฝังอยู่นี้กันหมด...”

หลิงอวี๋รุนหลิงซวน “เจ้าโดดก่อน...หลิงซวน จำไว้ว่าโดดลงแล้วรีบหาที่ซ่อนตัว!”

หลิงซวนเห็นสถานการณ์เร่งด่วนก็พลันตัดสินใจโดดลงแน่วแน่

หลิงอวี๋เห็นนางอยู่พื้นกลิ้งสองสามตลบก็หายวับในความมืดทันที

“หลิงซิน โดนเร็วเข้า...”

หลิงอวี๋พูดเร่ง “เจ้าโดดลงข้าก็จะโดดตาม วางใจได้ ตราบใดที่เรารอดแม้มือเท้าฉีกขาด ข้าช่วยรักษาเจ้าให้หายได้!”

หลิงซินไม่ลังเลอีกต่อไป สูดหายใจสองสามที พลันหักใจกระโดดลง

“พระชายาอ๋องอี้ สายไปเสียแล้วเจ้าไปตายซะเถอะ!”

จู่ ๆ สารถีก็หัวเราะเหิมใจ พลันกระโดดร่างแฉลบผ่านอากาศ เขย่งปลายเท้านิดหน่อยคนก็ออกห่างหลายเมตรไปเรียบร้อย

หลิงอวี๋เพิ่งคิดจะกระโดด แต่รถม้ากลับตั้งมุมฉากเก้าสิบองศา ตกสู่ด้านล่างตรงดิ่ง

“โครม...”

หลิงอวี๋รู้สึกแค่ว่ารถม้าปะทะเข้ากับหน้าผาเขา พลันกลิ้งตกลงไปทันใด...