ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 221

หลิงอวี๋ก็ไม่ได้พบอะไรมีค่าวางอยู่ในเรือน นางถูกแม่อาเป่าพยุงไปนั่งบนเตียงและยังได้กลิ่นเหม็นฉี่ด้วย

“แม่นางน้อยหิวหรือยัง แม่อาเป่าเจ้ายกน้ำมาให้นางล้างหน่อย ข้าจักไปดูว่ายังมีอะไรทำให้นางกินบ้าง!”

ท่านป้าเก็บชามเปล่าบนโต๊ะขณะเอ่ย

หลิงอวี๋ตาเฉียบแหลมเห็นชามสี่ใบ แต่ในเรือยมีแค่สามคน!

นางนึกถึงเสียงที่ตัวเองได้ยินเลือนรางแล้วขบคิดถึงชามสี่ใบนี้อีกที นั่นก็ยืนยันว่าก่อนหน้ามีสี่คนในบ้านจริง ๆ

เป็นตนมาแล้วรบกวนพวกเขา คนคนนั้นก็รีบเข้าเขาเร้นกายเสียแล้ว

เหตุในต้องหลบ?

กำลังหลบหนีผู้ใดอยู่หรือ?

ขณะหลิงอวี๋กำลังครุ่นคิด แม่อาเป่าก็ยกน้ำมาแล้ว นางเอ่ยค่อนข้างวุ่นใจว่า

“ที่บ้านไม่มีน้ำแล้ว ไปหาบน้ำมืด ๆ ค่ำ ๆ ไม่ดีนัก เจ้าเอาไปล้างเถอะ!”

หลิงอวี๋วุ่นตลอดวันทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยฝุ่น นางเห็นอ่างไม้หยาบ ๆ และผ้าเช็ดหน้าที่พาดด้านบนเป็นเศษผ้าจากเสื้อผ้า

หลิงอวี๋ก็ไม่กล้าเมินพลางยันกายลุกไปล้างพร้อมเอ่ยว่า

“แม่อาเป่า ข้าแซ่อวี๋ เจ้าเรียกข้าแม่นางอวี๋เถิด!”

เมื่อไม่ได้รู้แจ้งว่าตนถูกใครไล่ฆ่าอยู่ หลิงอวี๋เลยไม่กล้าเอ่ยถึงพระชายาอ๋องอี้กับแม่นางหลิงอีก จำต้องปั้นแต่งชื่อปลอมเสีย

“เราแซ่จาง เจ้าเรียกว่าแม่อาเป่าเถอะ! นางคือบุตรีข้า อาเป่า!”

แม่อาเป่ารีบกล่าวแนะนำตัว

หลิงอวี๋ล้างหน้าแล้วรู้สึกเย็นสดชื่นขึ้นเยอะ

นางถามทันควัน “แม่อาเป่า นี่ข้าอยู่ที่ใดรึ? ข้าตกเขาเดินออกมาจากเขามิรู้ทิศรู้ทางเลย!”

เมื่อพูดเช่นนี้ แม่อาเป่าไม่ได้สงสัยดังคาดพลางกล่าวปลอบหลิงอวี๋

“งั้นคืนนี้เจ้าก็พักผ่อนที่นี่เถอะ! วันพรุ่งข้าจะถามดูว่ามีรถม้าไปหมู่บ้านตระกูลเฉิงหรือไม่ เจ้าติดรถไปก็ไม่ผิดทางแล้ว!”

“เจ้าค่ะ! ขอบคุณแล้ว!”

หลิงอวี๋เพิ่งถอนหายใจโล่งอกก็พลันเห็นท่านป้าจางยกชามอาหารดำปี๋ที่ไม่รู้คือสิ่งใดเข้ามา

“แม่นางอวี๋ ที่เรือนไม่มีอะไรน่าอร่อยป้าเลยทำหมี่ผัดให้เจ้าชาม เจ้าก็เอาไปกินเถอะ!”

ท่านป้าจางเรียกหลิงอวี๋ หลิงอวี๋เห็นสิ่งของดำปี๋นั่นก็ไม่อยากอาหารเลยสักกระผีก แต่แข็งใจปฏิเสธความหวังดีของท่านป้าจางไม่ลง

นางเอื้อมมือรับมา กำลังจะกินพลันได้ยินเสียงดังเอะอะทอดมาข้างนอก

หลิงอวี๋ตกใจครู่หนึ่งเกือบทำชามในมือร่วง หรือว่าสารถีคนนั้นที่ไล่ฆ่าตนมาแล้ว?