ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 223

หลิงอวี๋ทั้งโกรธทั้งร้อนใจไม่กล้าดิ้นรน เดิมนางมิใช่คู่ต่อสู้กุ๊ยพวกนี้เลย นางต้องรักษาชีวิตไว้ก่อนค่อยว่ากัน

รอดูว่ากุ๊ยพวกนี้จะพาตนไปที่ใดแล้วค่อยหาโอกาสหลบหนี…

หลิงอวี๋กับแม่อาเป่าถูกลากขึ้นรถม้าคันหนึ่ง

ป้าจางร้องลั่นแทบขาดใจ “อู๋เอ้อร์โก่ว ข้าโขกหัวคำนับให้เจ้าแล้ว เจ้าอย่าพาแม่อาเป่าไป!”

“ขอร้องเจ้าปล่อยนางเถิด!”

อู้เอ้อร์โก่วไม่สั่นไหว หลังเอาสตรีสองคนโยนขึ้นรถม้าก็ให้ลิ่วล้อบังคับรถม้าไปทันที

เสียงโศกาของป้าจางมากไกลเรื่อย ๆ

ในตู้รถม้า แม่อาเป่าขดตัวอยู่ข้าง ๆ ร่ำไห้ ‘ฮือฮือ’ เสียงแผ่วอย่างพรั่นพรึง

หลิงอวี๋ยื่นมือคลำช่วงเอวเปี่ยมโลหิตอย่างเงียบเชียบ

นางไม่สนใจปลอบแม่อาเป่า พลางควานหายาทาแผลจากในอกมาห้ามเลือดก่อน

นี่เป็นภัยไร้เค้าโดยแท้ แค่อาศัยที่พักแรมยังแหย่พวกกุ๊ยนี้จนได้ รู้เช่นนี้นางยอมค้างคืนอยู่ในป่าดีเสียกว่า

หลิงอวี๋จัดการปากแผลไว้ชั่วคราวแล้ว พลางหมายสังเกตกุ๊ยเสียหน่อยว่าจะพาพวกนางไปที่ใด

แต่นอกรถม้ามืดสนิท เห็นอะไรก็ไม่ชัดทั้งสิ้น

หลิงอวี๋จำต้องปล่อยไป

รถม้าวิ่งมาครึ่งชั่วยามก็หยุดลง

หลิงอวี๋กับแม่อาเป่าถูกกุ๊ยสองสามคนลากลงรถม้าอย่างหยาบคาย

หลิงอวี๋ยังไม่เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบชัด ๆ ก็ถูกกุ๊ยคุมตัวผลักไปในลานที่รกร้าง

มีฟืนไม้กับถ่านไม้กองในลานจำนวนมาก

หลิงอวี๋กำลังสงสัยว่าครอบครัวแบบไหนที่ต้องใช้ฟืนกับถ่านเยอะขนาดนี้ ก็พลันถูกกุ๊ยผลักเข้าห้องเก็บของ

“จงอยู่อย่างว่าง่ายซะ ถ้ากล้าหนีจะตีขาพวกเจ้าให้หัก!”

ครั้นกุ๊ยข่มขู่ไปประโรคหนึ่งก็พลันลงกลอนประตูจากไป

“แม่นางอวี๋ เจ้าเป็นคนบ้านนอกเจ้าไม่รู้ว่าถ้ำหมาป่าแห่งนี้มิใช่ถ้ำหมาป่าจริง ๆ แต่เป็นที่ที่น่ากลัวกว่าถ้ำหมาป่ายิ่งนัก!”

แม่อาเป่าจิตใจงดงามมองหลิงอวี๋มาขอที่พักพิงตนเอง แต่กลับประสบภัยไร้เค้าก็เอ่ยรู้สึกผิดว่า

“ภูเขาทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านเรา เมื่อก่อนเคยเป็นเหมือง หลังทิ้งร้างก็ถูตระกูลอู๋ยึดครองพวกเขาเรียกรวบรวมช่างฝีมือมากมายตีเหล็กให้พวกเขา!”

“เราเรียกเหมืองนั่นว่าถ้ำหมาป่า เพราะช่างฝีมือที่เข้าไปทำงานด้านในน้อยนักที่รอดออกมาได้!”

“เล่าลือว่าตระกูลอู๋เลี้ยงหมาป่าหลายตัวอยู่ด้านใน ยังมีทาสบ้านโขยงหนึ่งด้วย เมื่อก่อนพวกเขาส่งสตรีไปด้านในบ่อย ๆ ! แต่สตรีที่ส่งเข้าไปเหล่านั้นก็ไม่เห็นออกมาเหมือนกัน!”

ผู้หญิงกล่าวเสริมทั้งน้ำตา “ข้าได้ยินมาว่าพวกสตรีถูกเหล่าทาสบ้านทำร้ายสิ้นแล้ว ตายแล้วก็โยนป้อนสุนัข!”

“มีคราหนึ่งข้าไปเก็บผักป่า เดินไปใกล้โดยไม่ตั้งใจเห็นกระดูกคนที่โดนสุนัขกัดแทะอยู่ในหุบเขา!”

หลิงอวี๋ขนพองสยองเกล้าที่ได้ฟัง นะ… นี่มันไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว!

“ตีเหล็กจำต้องใช้ทาสบ้านเยอะขนาดนั้นเชียวรึ? แถมยังเลี้ยงหมาป่า? พวกเขากำลังทำอะไรด้านในกันแน่?”

หลิงอวี๋รู้สึกว่าผิดปกตินัก นี่ดูเหมือนกำลังทำธุรกิจมืดผิดกฎหมายอยู่เลย!