ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 224

แม่อาเป่ามองหลิงอวี๋พลางพูดอึก ๆ อัก ๆ

ผู้หญิงส่ายหัว “ไม่รู้สิ แต่ผู้คุมเข้มงวดนัก พอมีคนเข้าใกล้ก็ปล่อยหมาป่ามากัดเลย!”

“มีคนตัดฟืนผู้หนึ่งในหมู่บ้านเรา เพราะไม่ระวังพลาดถลันเข้าไป ผลคือถูกหมาป่ากัดจนตาย!”

“พวกเขายังเดินแบกศพตามถนนด้วย กล่าวอ้างว่านี่คือจุดจบของคนที่บุกรุกเข้าเหมือง!”

“กระนั้นแล้วไม่มีคนดูแลเลยหรือ?” หลิงอวี๋ถามอย่างฉงน

แม่อาเป่าเช็ดหยาดน้ำตาพลางเอ่ยเสียงคับแค้น

“ผู้ใดจะดูแลล่ะ! หมู่บ้านเยี่ยนเจียงแห่งนี้ปกครองโดยตระกูลอู๋ ลือว่าพวกเขายังมีคนชั้นสูงเป็นพรรคพวกอีก ทุกปีจะส่งเงินมหาศาลให้เขา!”

“มิใช่ไม่มีคนไปร้องเรียน! แต่คนที่ร้องเรียนพวกนั้นถูกตระกูลอู๋ขัดขวาง แม้แต่ขุนนางก็มิได้พบทั้งสิ้น! เกิดไม่เห็นคน ตายไม่เห็นศพ(1)!”

“นี่มิใช่ว่าพวกเจ้ามีประมาณร้อยครัวเรือนรึ? ทุกคนพร้อมใจกันก็ยังไร้ทางแก้ไข้หรือ?” หลิงอวี๋งงงัน

“เมื่อก่อนมีประมาณร้อยครัวเรือน แต่บางครอบครัวทนฤทธิ์ของตระกูลอู๋ไม่ไหวเลยย้ายหนีแล้ว!”

“ตอนนี้มีแค่ไม่กี่สิบครัวเรือน! บุรุษบางครอบครัวถูกตระกูลอู๋พาไปทำงานในถ้ำหมาป่า คนที่เหลือล้วนเลียแข้งเลียขาผู้มีอิทธิพลทั้งนั้น ใครจะแหย่ตระกูลอู๋เพื่อกงการคนอื่นกัน!”

แม่อาเป่ากล่าวสิ้นหวัง “ก่อนหน้าข้าก็โน้มน้าวแม่ข้าย้ายหนี แต่แม่ข้าพูดว่าตระกูลจางใช้ชีวิตอยู่หมู่บ้านเยี่ยนเจียงหลายชั่วคน มิอยากออกไป!”

“บัดนี้ครอบครัวงสงบสุขโดนทำกลายเป็นเช่นนี้… จะยังเสียใจภายหลังทันหรือ?”

“ฮือฮือ… ข้าตายไม่เป็นไร แต่อาเป่ายังเด็กนักข้าทิ้งนางไม่ลง!”

หลิงอวี๋เป็นแม่คนเหมือนกัน เข้าใจความเจ็บปวดของแม่อาเป่าทุกอย่าง

นางเอื้อมมือกอดแม่อาเป่าไว้พลางปลอบเสียงแผ่ว “ใจเย็น ๆ เราลองคิดหาทางแก้ดูต้องหนีไปได้แน่!”

หลิงอวี๋มองไปรอบ ๆ ถึงแม้ประตูถูกลงกลอน แต่ยังมีหน้าต่างอยู่

อู๋เอ้อร์โก่วอาจเดาว่าพวกนางคงไม่มีใครกล้าหนี เลยไม่ทิ้งคนคุมไว้

หลิงอวี๋ไม่รู้สภาพท้องที่ภายนอก ถ้าอยากหลบหนีปลอดภัยก็ต้องวางแผนให้รอบคอบ…

“แม่อาเป่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราถูกขังอยู่ที่ใด?” หลิงอวี๋ถาม

แม่อาเป่าอยู่ที่นี่มาทั้งปี ไฉนจะไม่รู้เล่า!

“พวกนางก็สมัครใจหลบหนีเช่นเจ้ารึ?”

จางเหมยยิ้มขมขื่น “ก่อนพวกเจ้ามา ข้าก็เคยหยั่งเชิงพวกนาง แต่พวกนางหวั่นหนีไปแล้วจะพัวพันครอบครัวเลยมิกล้าหนี!”

“เจ้ามิได้บอกเงื่อนไขคุณโทษให้พวกนางฟังหรือ? หรือว่าพวกนางทนประสบความอัปยศที่ถูกส่งไปถ้ำหมาป่าได้?” หลิงอวี๋ถาม

จางเหมยถอนหายใจ กล่าวเดือดดาล

“เหตุผลข้าพูดให้พวกนางฟังหมดแล้ว แต่พวกนางยังมิกล้า ชีวิตสตรีช่างไร้ค่านัก!”

“พวกนางกลัวหนีแล้วไม่ใช่แค่พัวพันครอบครัว แต่จะถูกคนในบ้านตีจนตายด้วย!”

หลิงอวี๋ฟังจบก็มุ่นคิ้ว แล้วนี่จะทำอย่างไรดี?

หากมีคนรั้งไว้การหลบหนีจะไม่ราบรื่น!

ใครจะไปรู้ว่าพวกนางจะขายตนหรือไม่ล่ะ?

เกิดไม่เห็นคน ตายไม่เห็นศพ (生不见人，死不见尸) อุปมาว่า ไม่ทราบที่อยู่ของบุคคลนั้น