ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 228

นายทหารมองพิจารณาหลิงอวี๋ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมไม่มั่นใจ ราวกับว่ากำลังตัดสินว่าสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

หลิงอวี๋ “ตัวสั่น” ท่าทีเหมือนกำลังขอร้อง

นายทหารขมวดคิ้ว แล้วตะโกนออกมาอย่างรำคาญ

“พานางกลับไป! คอยเฝ้าไว้อย่างใกล้ชิด รอจนกว่าจะจับตัวผู้หญิงพวกนั้นได้ แล้วค่อยจัดการพร้อมกัน!”

“ขอรับ!”

ทหารสองคนก้าวไปข้างหน้า จับตัวหลิงอวี๋อย่างหยาบคายแล้วเดินไป

หลิงอวี๋ลอบถอนหายใจ การถ่วงเวลาไว้ครู่หนึ่งนี้ หวังว่าพวกจางเหมยจะหนีไปได้อย่างราบรื่น

สำหรับตนเอง ก็ทำได้เพียงค่อยเป็นค่อยไป ดำเนินการไปตามสถานการณ์

กระทั่งหลิงอวี๋ถูกพาไปที่ตีนเขา ก็เห็นว่าผู้หญิงสองคนที่มิได้มานั้น รวมถึงครอบครัวของพวกเขาล้วนถูกพาตัวมาหมดแล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งในนั้นเห็นหลิงอวี๋ ก็ตะโกนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

“ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า! หากไม่เชื่อเจ้าแล้วหนีกันออกมา ครอบครัวของข้าก็คงไม่ถูกร่างแหไปด้วย!”

“เจ้ามันเป็นตัวหายนะ! ท่านอู๋ นางเจ้าค่ะ นางคือคนที่เผาหมู่บ้านตระกูลอู๋!”

จางเสี่ยวอิง?

หลิงอวี๋พูดไม่ออกเลย

คิดว่าจางเสี่ยวอิงที่ทรยศตนเองจะได้รับผลประโยชน์อะไรบ้าง แต่ดูท่าทีในตอนนี้แล้ว นางก็มิได้รับผลประโยชน์อะไรนี่!

บนหน้าจางเสี่ยวอิงมีบาดแผลรอยแส้หลายแผลด้วย!

เห็นได้ชัดว่าก็ถูกฟาดเช่นกัน!

ตอนแรกหลิงอวี๋คิดว่าหากนางถูกทหารใช้ครอบครัวมาข่มขู่ ถูกบีบบังคับจนไม่มีทางเลือกแล้วจึงทรยศตน ตนเองก็จะไม่ตำหนินาง!

แต่เมื่อเห็นว่าจนถึงตอนนี้จางเสี่ยวอิงมิได้มีท่าทีรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังเรียกตนเองว่าเป็นตัวหายนะอีก หลิงอวี๋ก็เห็นใจนางไม่ลงจริง ๆ

หลิงอวี๋หันหนีไป คร้านจะสนใจมองใบหน้าน่าเกลียดนั้น

อู๋เอ้อร์โก่วพุ่งเข้ามา หลิงอวี๋เห็นว่าเสื้อผ้าของเขาไม่เรียบร้อย บนใบหน้ามีเขม่าควันดำอยู่เต็มไปหมด กระดำกระด่าง ดูท่าทางตลกน่าดู

“สารเลว! เจ้ากล้าจุดไฟเผาหมู่บ้านตระกูลอู๋ ทำให้ข้าไร้คำอธิบายให้นายจ้าง ข้าจะถลกเนื้อหนังของเจ้า!”

อู๋เอ้อร์โก่วตบหลิงอวี๋ลงไปกับพื้น จากนั้นก็ต่อยเตะนาง

เมื่อรู้สึกว่ารถม้าโยกเยกออกเดินทาง หลิงอวี๋ก็ได้ยินผู้หญิงสองคนโต้เถียงกันอย่างเลือนราง

ผู้หญิงคนหนึ่งก่นด่า “จางเสี่ยวอิง เจ้ามันไม่ใช่คน! แม่นางอวี๋จุดไฟเพื่อช่วยพวกเรานะ!”

“เจ้าหนีออกไปมิได้เองก็โทษตัวเองที่โชคร้ายสิ เจ้าทรยศต่อพวกของแม่นางอวี๋ได้เยี่ยงไร!”

จางเสี่ยวอิงยิ้มเยาะพลางเอ่ย “จางเสี่ยวเยี่ยน อย่าพูดกระไรยิ่งใหญ่ถึงเพียงนั้นเลย!”

“ตอนนั้นทหารเฉามิได้ตีเจ้านี่ หากเป็นเจ้า เจ้าจะพูดเร็วเสียยิ่งกว่าข้าอีก!”

“ข้าไม่มีทางไร้ยางอายเยี่ยงเจ้า!” จางเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว

จางเสี่ยวอิงท่าทีเฉยเมย “ไร้ยางอายแล้วมันเป็นเยี่ยงไรเล่า ถึงอย่างไรข้าก็หนีไม่พ้น คนอื่นก็อย่าคิดจะหนีเลย! หากข้าตายก็จะต้องลากคนอื่นตามไปด้วย!”

บนโลกนี้มีคนไร้ยางอายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?

หลิงอวี๋คิดอย่างงุนงง

ในรถม้ามีคนมากเกินไป ไม่รู้ว่าใครที่เตะนางอย่างแรง และบังเอิญเตะไปโดนเอวที่บาดเจ็บของนางเข้าพอดี

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระทบไปทั่วร่างกายของหลิงอวี๋ทันที นางทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ตรงหน้ามืดลง และตกอยู่ในอาการหมดสติ...