ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 229

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ข้างหู นางถึงได้ฟื้นขึ้นมา

ตรงหน้ามืดสนิท นางทำได้เพียงมองผ่านช่องว่างระหว่างรั้วกั้น ไปเห็นตะเกียงน้ำมันที่แขวนอยู่บนเสาไกล ๆ

กระทั่งปรับสายตาได้แล้ว หลิงอวี๋ก็เห็นจางเสี่ยวเยี่ยนนั่งคุดคู้อยู่ตรงมุม ชุดของนางขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นผิวหนังไปมาก

หัวใจของหลิงอวี๋บีบแน่น หรือว่าจางเสี่ยวเยี่ยนจะถูกทำให้เป็นมลทินแล้ว?

เด็กหญิงผู้นี้ดูแล้วเพิ่งจะอายุเพียงสิบสี่ปี ในยุคปัจจุบันนางยังเรียนอยู่เลยนะ!

หลิงอวี๋ขยับ ทันทีที่ขยับทั้งร่างกายก็เจ็บไปหมด นางเห็นว่าจางเสี่ยวเยี่ยนจมอยู่กับความเศร้าโศก ไม่สนใจตัวเอง ก็รีบเข้าไปในมิติ

นางเร่งจัดการกับบาดแผลของตนเอง ไม่สนใจรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย แล้วกินช็อกโกแลตไปสองสามชิ้นและดื่มน้ำกลูโคสสองขวด

หลิงอวี๋หาของสองสามอย่างมาป้องกันตัวแล้วออกจากมิติ

ทันทีที่ออกมา หลิงอวี๋ก็ตกใจ เห็นจางเสี่ยวเยี่ยนถอดเข็มขัดออก แล้วเอาเข็มขัดผูกไว้กับรั้วและกำลังสอดคอของนางเข้าไป

“เสี่ยวเยี่ยน… นี่เจ้าจะทำกระไร!”

หลิงอวี๋รีบปีนขึ้นไปกอดนางเอาไว้

จางเสี่ยวเยี่ยนดิ้นรนไปพลางร้องไห้ไปด้วย “ให้ข้าตายเถิด… เจ้าอย่าห้ามข้าเลย ให้ข้าตาย!”

“วันเช่นนี้ข้าทนไปทั้งวันมิไหวแล้ว… ฮือ ๆ …”

“เสี่ยวเยี่ยน เจ้ายอมตายเช่นนี้รึ?”

หลิงอวี๋เห็นว่าผิวที่เผยออกมาเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกย่ำยี นางก็ทั้งทุกข์ทั้งโกรธ

ไอ้พวกเดรัจฉานเหล่านี้!

จางเสี่ยวเยี่ยนยังเป็นเด็กอยู่เลย!

เหตุใดจึงทำร้ายนางได้ถึงเพียงนี้!

“เสี่ยวเยี่ยน หากเป็นข้า แม้ว่าจะตายไป ข้าก็จะไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนั้นมีชีวิตอยู่!”

หลิงอวี๋รู้ว่าควรพูดทฤษฏีอะไร แต่เวลานี้จางเสี่ยวเยี่ยนไม่ฟังอะไรแล้ว จึงเอ่ย

“ฆ่าหนึ่งคนก็พอ แต่ฆ่าสองคนก็ยิ่งดี! พวกเขาไม่ให้พวกเรามีชีวิตที่ดี พวกเราก็จะไม่ให้พวกเขามีชีวิตอยู่ เช่นกัน! ก่อนตายก็ต้องลากกันไปตายด้วยกันทั้งหมด!”

“หากเจ้าตายไปเช่นนี้ พวกเขาไม่เจ็บแม้แต่น้อย ทั้งยังกินดีอยู่ดี เจ้ายอมรึ?”

จางเสี่ยวเยี่ยนกำลังร้องไห้คร่ำครวญ แต่เห็นได้ชัดว่าหลิงอวี๋พูดเข้าเค้า นางก็หยุดดิ้นรนแล้ว

“ข้าจะบอกเจ้าว่า ที่ร่างกายข้ามียาพิษร้ายแรงซ่อนอยู่ ขอเพียงพวกเราหาโอกาสให้พวกเขากินเข้าไป พวกเราก็มีความน่าจะเป็นที่จะหลบหนีไปได้!”

“เสี่ยวเยี่ยน เจ้ายังมีครอบครัวอยู่ใช่หรือไม่? เจ้าก็ทนมิได้ที่ให้พวกเขาต้องได้รับความทุกข์ทรมานใช่หรือไม่!”

ก่อนที่หลิงอวี๋จะหมดสติก็เห็นจางเสี่ยวเยี่ยนปกป้องเด็กสองคนอยู่

เห็นได้ชัดว่าจางเสี่ยวเยี่ยนสามารถหลบหนีได้ แต่นางกลับไม่หนี ทั้งยังกลับไปหาครอบครัวอีก เช่นนั้นครอบครัวของนางน่าจะมีความสำคัญต่อนางมาก

“อืม น้องชายกับน้องสาวของข้า น้องชายของข้าเสี่ยวฮู๋เพิ่งอายุสิบขวบ น้องสาวของข้าเพิ่งอายุแปดขวบ!”

จางเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยถึงครอบครัวก็น้ำตาไหลลงมา

“ตอนข้ากลับไปหาพวกเขา พ่อข้าก็ยังให้ข้าหนีไปก่อนเลย แต่ข้ากลัวจะทำให้พวกเขาลำบาก ก็เลยบังคับพ่อให้เก็บข้าวของแล้วไปด้วยกัน!”

“คิดไม่ถึงว่าขณะที่ถ่วงเวลาอยู่ ก็ถูกอู๋เอ้อร์โก่วจับตัวเข้าแล้ว!”

“เป็นข้าเองที่ทำให้พวกเขาลำบาก! ฮือ ๆ...”

จางเสี่ยวเยี่ยนร้องไห้ ดูเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง คว้าตัวหลิงอวี๋ไว้ พลางเอ่ย “ยาพิษเล่า?”

“เอายาพิษมาให้ข้า ข้าจะไปวางยาพิษฆ่าพวกเขา!”