ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 233

แม้ว่าน้ำเสียงของทหารจูจะไม่ดีนัก แต่การได้รับความปรารถนาดีจากเถาเฉิง หลิงอวี๋ก็รู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่สูญเปล่า

เถาเฉิงส่งหลิงอวี๋กลับไป เมื่อเห็นว่านางกับจางเสี่ยวเยี่ยนถูกขังอยู่ในคุกไม้ ก็บอกผู้ใต้บังคับบัญชา

“ทางห้องครัวมีห้องว่างอยู่มิใช่หรือ? ให้พวกนางย้ายไปเถิด!”

ทหารเอ่ยอย่างลำบากใจ “ท่านเถา ทหารเฉาบอกว่าต้องขังพวกนางไว้ ทำเช่นนี้คงมิดีกระมัง!”

เถาเฉิงสีหน้าเรียบนิ่ง พลางเอ่ยอย่างเย็นชา "ที่นี่แม้แต่นกสักตัวก็ไม่สามารถบินออกไปได้ เจ้ายังกังวลว่าพวกนางจักหนีไปได้อีกหรือ?"

“ในครัวขาดแคลนกำลังคน ข้าส่งคนสองคนไปช่วยมิได้รึ?”

“เช่นนั้นย่อมได้ วันพรุ่งพวกเจ้าก็ไม่ต้องกินข้าว!”

เห็นเถาเฉิงอารมณ์เสีย ทหารก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที

“ท่านเถาว่ากระไรก็ว่าตามนั้นเถิด! ข้าจักจัดการส่งพวกนางไปเอง!”

เขาเปิดประตูห้องขัง ดวงตาแหลมคมของหลิงอวี๋ เห็นจางเสี่ยวอิงเดินตามจางเสี่ยวเยี่ยนออกมา นางก็ตะโกน

“ข้ารู้จักแค่จางเสี่ยวเยี่ยน ข้าไม่รู้จักใครอื่นเลย!”

จางเสี่ยวอิงได้ยินก็กังวลขึ้นมา พลางตะโกน “แม่นางอวี๋ เจ้าก็พาข้าไปด้วยเถิด! ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรทรยศเจ้า!”

“ข้ายอมโขกหัวคำนับขอโทษเจ้าแล้ว ขอร้อง พาข้าไปด้วยเถิด!”

นางพูดไปก็คุกเข่าคำนับลงไปจริง ๆ

หลิงอวี๋ไม่สนใจการกลับตัวกลับใจที่ล่าช้าของจางเสี่ยวอิง แล้วดึงจางเสี่ยวเยี่ยนออกมา

แม้ว่าหลิงอวี๋จะเห็นชุดที่ขาดรุ่งริ่งของจางเสี่ยวอิง เดาได้ว่านางก็คงจะต้องพบเจอการย่ำยีแบบเดียวกับจางเสี่ยวเยี่ยน

แต่หลิงอวี๋นึกถึงที่จางเสี่ยวอิงพูดคำพูดที่ว่าหากตายไปก็จะต้องทำให้ตายไปด้วยกัน ก็เห็นอกเห็นใจนางไม่ลงจริง ๆ

แม้ว่าเถาเฉิงจะไม่รู้ถึงความแค้นระหว่างพวกนาง แต่หลิงอวี๋บอกว่าไม่รู้จัก เขาก็ไม่อยากทำตัวเป็นคนแสนดี จึงให้ทหารกั้นจางเสี่ยวอิงกลับไป

จางเสี่ยวเยี่ยนสับสนงุนงง เดินตามหลิงอวี๋ออกมาไกลมากแล้ว จึงได้เอ่ยถามเสียงเรียบ

“แม่นางอวี๋ นี่มันเกิดอันใดขึ้น? หรือว่าเจ้าให้พวกเขาย้ายพวกเราไปที่ห้องครัว… จักได้วางยาพิษสะดวก?”

คำสุดท้ายจางเสี่ยวเยี่ยนพูดเบาราวกับเสียงยุง หลิงอวี๋กลัวว่าทหารจะได้ยิน จึงหยิกนางไป จางเสี่ยวเยี่ยนจึงมิกล้าพูดอะไรอีก

ทหารย้ายทั้งสองคนไปที่ห้องเก็บของ ห้องเล็กมาก ข้างในมีเพียงเตียงไม้ธรรมดาหนึ่งเตียงเท่านั้น

แต่สำหรับหลิงอวี๋แล้ว มันคือสวรรค์แล้ว!

นางปิดประตูแล้วดึงจางเสี่ยวเยี่ยนให้นอนลง

หลิงอวี๋กระซิบเล่าเรื่องการช่วยเหลือทหารจู และสุดท้ายก็เอ่ย

“ข้าคิดว่าเถาเฉิงมิได้เลวร้ายจนกู่ไม่กลับ! พวกเรามาสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาก่อน จากนั้นค่อยหาโอกาสช่วยครอบครัวของเจ้าหลบหนี!”

......

ตำหนักอ๋องอี้ในเวลานี้

เซียวหลินเทียนยังไม่หลับ ยังคงนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะหนังสือ

หลิงอวี๋หายตัวไปสองวันแล้ว ทั้งยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ เลย

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะสงบแค่ไหน ตอนนี้เขาก็ไม่สบายใจอย่างควบคุมไม่ได้

พวกอิ๋นฮู๋พบรถม้าที่ตกจากหน้าผาแล้ว ทั้งยังหาตัวหลิงซวนกับหลิงซินเจอแล้วด้วย

หลิงซินมือหักข้างหนึ่ง แม้ว่าบนร่างกายของนางจะมีแผลถลอกมากมาย แต่นางไม่ตายก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว!

หลิงซวนได้รับบาดเจ็บที่หัว แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่

อิ๋นฮู๋พบทั้งสองคน และตามคำสั่งของเซียวหลินเทียน ก็คือไม่พาพวกนางกลับไปเมืองหลวง แต่ส่งพวกนางไปที่หมู่บ้านตระกูลเฉิน

มีเพียงหลิงอวี๋เท่านั้น ที่สูญหายไปอย่างไร้ร่องรอย!

สิ่งที่ทำให้เซียวหลินเทียนวิตกกังวลก็คือ ประโยคสุดท้ายในรายงานของอิ๋นฮู๋

“ท่านอ๋อง กระหม่อมพบว่ายังมีคนกำลังตามหาที่อยู่ของพระชายาอีกพ่ะย่ะค่ะ!”

“คาดว่าพวกเขาพบแล้วว่าในรถม้าไม่มีร่างของพระชายาอยู่ จึงคิดตามหาเพื่อจะฆ่าให้หมด!”